Het leven is -voor een gezin met eigen woonst- onbetaalbaar met slechts één inkomen. Moeder de vrouw heeft haar haard eerder uit economische dan uit idealistische overwegingen verlaten. Dat de vrouw de stap naar het beroepsleven heeft gezet is zeker geen slechte evolutie. Maar wij werken om te leven en leven niet om te werken. De laatste 50 jaar zijn de gezinnen geëvolueerd naar een model met twee verdieners om hun welvaart te verbeteren. Tegenwoordig zijn twee inkomens bijna onontbeerlijk voor een normale levensstandaard. Over deze evolutie worden nauwelijks vragen gesteld door werkgevers of beleidslieden. Maar als het gaat over iets fundamenteels in een mensenleven, zoals de band tussen moeder en kind, vind ik het niet meer dan normaal dat economische principes moeten wijken. In naam van de welvaart durven we de menselijke en sociale factor in ons leven wel eens uit het oog verliezen. Daardoor primeren economische overwegingen en geld al te vaak over onze natuurlijke behoeften. Ik ben trouwens ook van mening dat gelukkige werknemers op termijn meer input geven aan ons economisch model en dus dat het geld voor moederschapsverlof een goede investering is.