Een natie in verval


Werp een blik op de Gallische buren en je krijgt snel het gevoel zelf in een paradijs op aarde te vertoeven. Vergeleken met Frankrijk is Nederland een haven van veiligheid, stabiliteit en beschaving. Ondanks het permanente gemekker hier over regering, instituties en politiek.


Verschillen tussen beide landen zijn er natuurlijk altijd geweest en zitten diep in de culturen geworteld. Terwijl Nederland poldert, zoekt Frankrijk voortdurend het conflict op. De consensus die hier als handig instrument wordt gehanteerd om welzijn en civiele vrede te bereiken, is in Parijs niets meer dan een onvermijdelijke uitkomst na de bloedige veldslag. Wat telt is allereerst de krachtsverhouding. Je gaat pas om de tafel zitten wanneer je vuisten pijn van het slaan doen en je beide ogen beurs en gesloten zijn. Over het huidige conflict rond het CPE, het arbeidscontract voor jongeren, kunnen tal van rationele analyses worden gemaakt. Er valt op deze nieuwe poging tot hervorming zeker van alles af te dingen. Van de niet echt transparante besluitvorming tot de efficiëntie van de voorgestelde maatregelen. Maar wat op de achtergrond vooral speelt is de zwaarmoedigheid waarin het land al jaren gedompeld is, het gebrek aan geloof in eigen kunnen en het vernietigende pessimisme als het om de toekomst gaat. Terwijl het buitenland nog steeds de clichés verkondigt van de Fransen als hautaine, zelfverzekerde, arrogante Asterixjes, zijn de afstammelingen van Napoleon en Lodewijk XIV in werkelijkheid een volk in vrije val. Een natie van tobbers en Prozac-consumenten met een uiterst somber zelfbeeld. Ik zou bijna willen zeggen dat welke hervorming in dat land ook wordt voorgesteld, die gedoemd is tot mislukken. Althans zolang de voorgestelde maatregelen niet gepaard gaan met garanties voor het leven wat betreft werkgelegenheid en welzijn. Het liefst wil de Fransman ambtenaar zijn met een 35-urige werkweek en pensioen op 55 jaar.

Veel ernstiger dan de existentiële malaise en de identiteitscrisis waarin het land zich bevindt, is het geweld waarmee deze zich uitdrukken. Dit nietsontziende geweld is zo hevig dat er in de komende tijd gevreesd moet worden voor de stabiliteit van deze lidstaat. De agressie en bruutheid zijn vooral gericht tegen iedere vorm van autoriteit en beginnen al op school. Maar het geweld is ook gericht tegen medeburger van wie het vermoeden bestaat dat zij het misschien breder hebben. Het vandalisme in de migrantenbuurten van afgelopen herfst was daar een voorbode van. Alsof de kinderen uit de emigratie haarfijn aanvoelen hoe verzwakt de natie is. Eergisteren zag ik op de Franse televisie weerzinwekkende beelden van geweld en destructie. Duizenden jongeren uit de voorsteden vielen als roofdieren demonstranten tegen de CPE aan. Soms met tien of twintig tegelijk sloegen ze jonge demonstranten tot bloedens toe om hun bezittingen – mobieltje, portefeuille, tas – te roven. Ze plunderden winkels, staken auto’s in brand en vielen brandweermensen aan. Niet alleen zwaarmoedigheid maar ook haat bloeit als nooit tevoren in Frankrijk.


Trouw, 24-03-2006 (Sylvain Ephimenco)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB