Zelfdoding uit liefdesverdriet


BRUSSEL - Bo Lagrou (14) heeft vorige week zelfmoord gepleegd. Ze werd verteerd door liefdesverdriet. 'Ik wist niet dat Bo zo diep in de put zat. Haar vriendinnen wél en zij hadden me moeten waarschuwen', zegt haar moeder Brenda (44).


Brenda Lagrou wist aanvankelijk niet van de relatie van haar dochter af. 'Op een avond in juni dit jaar vroeg Bo of ze eens mocht praten met Tim. Zijn vader had zelfmoord gepleegd. Wellicht was ze toen al verliefd op hem. In augustus is ze samen met die Tim en een ander gezin op vakantie gegaan. Toen Bo thuiskwam, zei ze: het is uit tussen Tim en mij. Toen pas hoorde ik voor de eerste keer dat ze een liefje had gehad.'

'Bo sprak niet veel. Toch niet tegen mij. Tegen haar tante vertelde ze meer. Zij wist bijvoorbeeld dat Bo een tijdje bang is geweest dat ze zwanger was, want ze was twee dagen over tijd.'

'Eén keer hebben Bo en ik hier zitten praten over haar liefdesverdriet. Ik zei toen dat ze nog maar veertien was en dat er nog honderd jongens zouden komen. Een week daarna meldde de eerste zich al. Bo vertelde het me meteen: Koen heeft gevraagd of ik het wil aanmaken, maar ik kan het niet want ik ben nog te verliefd op Tim. Dat was één week voor haar zelfdoding.'


Wat is er de dag van haar zelfdoding precies gebeurd?

Brenda Lagrou: 'Ik wil een dag voordien beginnen. Zondag gingen Bo en ik met mijn broer eten in een restaurant. Bo zei nog: mama, kan je je dat wel permitteren, want ze wist dat ik het met mijn uitkering voor mijn spierziekte niet zo breed kan laten hangen. Op de terugweg van het restaurant deed Bo constant zot: tegen mij aanrijden en aanduwen... Ze was uitgelaten blij.'

'De volgende dag bracht Bo een vriendinnetje mee van school. Dat vriendinnetje was verliefd op een jongen die voorbij ons huis zou komen. En inderdaad: hij passeerde, stopte, begon te praten met Bo's vriendin en is samen met haar weggefietst. Bo kwam binnen en keek samen met mij naar David op VTM.'

'Daarna is Bo even naar boven gegaan terwijl ik het eten klaarmaakte. Ik had de voorbije weken wel gezien dat Bo steeds minder at. Nu weet ik waarom. Op haar kamer vond ik een dagboek. Op het eerste blad stond: twee kilo per week vermageren. Dan volgden lijstjes van wat ze de voorbije dag had gegeten. Ze had zich voorgenomen nog maximaal 1.000 calorieën per dag te eten.'

'Die maandagavond hebben we een pizza gegeten. Enfin, ik heb pizza gegeten en Bo heeft twee spiegeleitjes gebakken en half opgegeten. We zaten samen gezellig in de zetel naar Thuis te kijken. Halfweg de uitzending zei Bo plots dat ze naar haar kamer ging.'

'Ik keek nog tv tot 1uur 'snachts en bleef uitzonderlijk beneden op de bank slapen. Ik hoorde Bo niet meer en dacht dat alles in orde was. Het was niet haar gewoonte om slaapwel te komen zeggen.'

'De volgende ochtend riep ik om 6.30uur naar boven: Bo, opstaan. Ik hoorde muziek in haar kamer. Weer die cd van Tokyo Hotel. Toen Bo een halfuur later nog niet beneden was, ging ik naar haar kamer.'

'Bo zat schuin op haar bureau. Ik dacht dat ze iets zocht in de kast. Ik was kwaad en stapte op haar af: Bo, ga je nu eindelijk die muziek stiller zetten. Ik tikte haar aan en toen... Haar hoofd draaide naar mij, ik zag haar blauwe lippen, haar grote ogen. Ik pakte haar vast, struikelde en viel met Bo in mijn armen. Toen zag ik die sjaal om haar hals.'


Wat is er op die kamer gebeurd, denkt u?

'De politie heeft Bo's gsm grondig onderzocht. Blijkt dat ze die avond voor meer dan 15euro sms'jes heeft verstuurd. Veel naar haar ex-vriendje en nog meer naar haar vriendinnen. Bo liet iedereen duidelijk verstaan dat ze zelfmoord zou plegen, omdat ze niet over haar liefdesverdriet heen geraakte. Alle vriendinnen antwoorden: doe het niet, hij is het niet waard. Of: Bo denkna, je hebt nog een heel leven voor jou.'

'Een van Bo's laatste berichten was voor haar ex-liefje: een smeekbede om het weer aan te maken. Zijn antwoord was kil en duidelijk: versta het dan toch: gedaan is gedaan.'


Bo schreef wel nog één afscheidsbriefje.

'We hebben dat pas de volgende dag onder haar bureau gevonden. Het was aan mij gericht. Bo bedankte me omdat ik veertien jaar lang haar moeder ben geweest en excuseerde zich omdat ze mij zoveel pijn had gedaan.'


Hebt u al contact gehad met haar ex-vriendje?

'Nee. En ik wil hem ook niet zien. Hij heeft schuld aan de zelfdoding van mijn dochter. Niet omdat hij het uitmaakte met haar. Wel omdat hij me niet op de hoogte bracht van Bo's zelfmoordplannen. Hij niet en ook Bo's vriendinnen niet. Ze hadden het me moeten vertellen.'


DS, 17-10-2009 (Paul Demeyer)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

ik kan er volledig inkomen dat de moeder van Bo volledig overstuur is, en dat ze Tim niet wilt zien. Dat ze zegt dat Tim schuld heeft aan de zelfdoding van haar dochter, is hier uitermate overdreven. Ik kan me inbeelden dat je als jonge tiener niet direct gaat vertellen aan de moeder van je ex liefje dat ze met zelfmoord neigingen zit, want in hoever meent ze dit, en Tim had nog nooit met de moeder gepraat. Ik denk dat de moeder ergens een beetje de schuld wilt wegduwen op iemand anders schouders, en niet ook een deel schuld op haar neemt.
Ik kan er dan ook wel inkomen dat dit wel te zwaar kan zijn op dit moment. en ze dit doet om haar eigen te beschermen ter preventie van een eventuele instorting.
Mijn bedoeling is niet om de moeder hier af te breken, maar ik merk beperkt "inlevingsvermogen" wat absoluut niet abnormaal is.

De cijfers liegen er niet om...Niet alleen stijgt het aantal zelfmoordpogingen en dus ook het aantal werkelijke zelfdodingen, ook het aantal bij tieners neemt de laatste jaren maar meer en meer toe. Onder tieners is het de 2de belangrijkste oorzaak bij overlijden nu al. Auto ongevallen staan op de 1ste plaats.
We kunnen er niet naast dat de zaken waar onze jongeren psychisch mee begaan zijn, een zeer belangrijke rol spelen in hun leven. Gaande van puistjes, tot liefde en noem maar op.
Het is niet omdat het tieners zijn, en je ze hoort praten over zelfmoord, dat zij dit nooit zouden doen. Nee, zij durven dit echt. Voor hen is dat de enige mogelijkheid voor ogen om hun probleem uit de weg te gaan.
Dus, en dit is de essentie op Dean's mail, is het de verplichting van elke mens, te melden wanneer je denkt dat een bepaald persoon met zelfmoordneigingen rondloopt. Desnoods bel je naar de politie, maakt niet uit. Als je er een leven mee kan redden...dan moet je je plicht doen.
In dit verhaal heeft dus niemand iemand gewaarschuwd. Niet het ex-vriendje, niet één van de vriendinnetjes. En op de leeftijd van 14 moeten ze toch beter weten!
Misschien moeten ze dit maar bij in de eindtermen voegen (als dat nog niet het geval is - moet ik eens opzoeken)!

Ik vind dit een zeer droevig verhaal. Een meisje van 14 jaar heeft nog een heel leven voor zich om gelukkig te worden en om haar prins op het witte paard te ontmoeten. Ze had haar liefdesverdriet moeten proberen te verwerken door erover te praten met iemand, bijvoorbeeld haar moeder. Nu heeft ze alles opgekropt en hierdoor in een cirkeltje blijven piekeren (Ik kan niet zonder hem - Hij ziet me niet meer graag - Dit komt nooit meer goed - ...). Ze heeft geen oog gehad voor andere oplossingen, enkel voor de drastische manier: zelfmoord. Veel jongeren van deze tijd spelen met de gedachten om zelfmoord te plegen, vaak omwille van "banale" dingen zoals ruzie met een vriendje/vriendinnetje. Ouders moeten meer aandacht voor deze kleine problemen van hun kinderen hebben, ookal lijken deze problemen vaak niet erg. Zo kunnen ouders sneller ingrijpen en voorvallen als dit vermijden.

Zelfdoding uit liefdesverdriet op 14-jarige leeftijd vind ik moeilijk te vatten.
Elk meisje wordt op die leeftijd als een verliefd en het kan natuurlijk gebeuren dat deze liefde niet beantwoord wordt of spaak loopt. Is dit een reden om een einde te maken aan je leven?

Je kan de moeder,ex-vriend en vriendinnen helemaal niets verwijten. Als ouder ben je nooit helemaal op de hoogt van wat er zich afspeelt in de leefwereld van je kinderen. Welke ouder zegt nu niet tegen zijn kinderen 'er zijn nog genoeg visjes in de zee' als een 'relatie' stop wordt gezet?

Mijn conclusie is enkel dat het meisje dat zelfmoord pleegde zelf niet goed in haar vel zat. Ze zag geen andere uitweg, wat heel erg is want geef toe op 14-jarige leeftijd ligt de hele wereld nog aan je voeten!

De dag van vandaag willen kinderen voldoen aan idealen. 'Ik ga vermageren want dan ziet die jongen mij misschien wel staan?' Relaties ga je nog altijd aan omdat je jezelf goed voelt bij de persoon in kwestie , oké uiterlijk speelt ook een rol maar in mindere mate.

Wordt er anno 2009 teveel gevraagd van onze jeugd? Misschien is dat het probleem waarom steeds meer jongeren zelfmoord plegen.

Wow, wat een artikel!
Ben er helemaal stil van geworden.
Ik denk dat steeds meer en meer jongeren met dit probleem kampen en denk dan ook dat het hoog tijd is om hier iets aan te doen. Uit de opdracht van PDV rond pubers heb ik namelijk geleerd dat vele jongeren zich zeer ongelukkig voelen. Dit met de media als grootste boosdoener. Het is nu aan de overheid om hieraan iets te doen.
Toch begrijp ik de reactie van de moeder volledig. Ik denk inderdaad ook dat haar vriendinnen de moeder op de hoogte moesten brengen. Dit is natuurlijk allemaal makkelijker gezegd dan gedaan. Ik geef eerlijk toe dat ik ook niet zou weten hoe ik precies moet reageren wanneer ik in deze situatie zou zitten en een vriendin zo'n berichten naar mij stuurt.
Spijtig dat het zo is moeten aflopen want het meisje had nog een heel leven voor zich.
Ook vind ik zelfdoding een jammerlijke zaak. Vele mensen denken vaak dat hun problemen hiermee opgelost zijn maar wat met de nabestaanden?

Bedankt om ook het artikel uit de Joepie te publiceren! Enkelen hebben echter al verder gedacht dan het geplubiceerde artikel, ook dit doet me goed om te lezen...

Ik ben diegene die Bo mee op reis nam, mijn stiefbroer nam 'Tim' mee, zijn neef. Bo en 'Tim', kenden elkaar voor de reis nog niet! Samen met mijn moeder en stiefvader vertrokken we op een nooit te vergeten trektocht door de Ardennen. Met onze tenten, zonder technologie, zelfs de mp3 en de gsm bleven achter. Bo en ik waren, voor dat ik haar meevroeg, nog geen hartsvriendinnen. Ik wist dat ze niet op reis zou kunnen gaan moest ze niet meegaan met ons, en dit was iets waar ze sterk nood aan had. Eens even weg zijn uit de thuissituatie. Slechts één keer had ik het toen maar nog meegemaakt. Ik herinner me de avond nog goed. Ze stuurde een bericht dat het niet meer ging, dat ze het niet meer kon volhouden, toen hebben we de ganse nacht gepraat, tot ze zich terug beter voelde. Als jongere ben ik er maar al te vaak mee in contact gekomen, voor een deel door de richting die ik volgde. De grootste oorzaak is het ontbreken van een goede thuis, zowel in je gezin als in jezelf. Het komt altijd terug, maar dan ook altijd... Soms wel zichtbaar voor de buitenwereld, soms helemaal niet... soms ligt de grootste oorzaak bij 'de ouders' (ik zou eerder naar de maatschappijsysteem wijzen...), soms zijn het ook gewoon de omstandigheden die de situatie creëeren (hierbij bedoel ik bijvoorbeeld je kinderen niet de nodige aandacht kunnen geven door een zieke partner). Het was pas na de reis dat er echt een grote band was tussen ons, ze uitte haar dankbaarheid zo ontzettend veel. Ik hoorde dit later ook nog van haar oma & opa. Bo heeft de kans gehad uit de thuissituatie weg te gaan, maar ze moest en zou voor haar moeder zorgen. Zo was Bo. De avond van 5 oktober, stuurde Bo naar mij over 'Tim'. Net zoals altijd stond ik toen ook voor haar klaar, die avond leek het voor mij al alsof er een stuk uit mijn hart getrokken was. Ik wist het nog niet, maar ik voelde het wel. Als ik de dag erna aan de schoolpoort kwam stortte ik volledig in, mijn vriendinnen stonden gelukkig voor mij klaar, ze moesten me letterlijk opvangen. Toen ik echt het nieuws vernam, was ik al verdoofd. Velen, ook ik, hebben onszelf zoveel schuldgevoel aangepraat, maar uiteindelijk besef ik wel (cru om te zeggen), dat het beter is voor haar, ze heeft haar rust. Nu op een latere leeftijd zijnde besef ik maar al te goed welke worstelingen ze nog allemaal doorgemaakt zou hebben... enzoverder... Waarom schiet je niet in actie op zo'n moment: onwetendheid, onzekerheid (absoluut aanwezig op die leeftijd), wat als het niet zo is, VERTROUWEN (op die leeftijd is dit zo iets groots en belangrijks!), ik was nog nooit binnen geweest in haar huis, en wist haar amper wonen. Ik heb wel gebeld naar haar moeder (had ik al eens ervoor gedaan ook toen Bo niet opnam, ze nam niet op), Ik heb ook nog andere vriendinnen van haar verwittigd dat ik er niet gerust in was (diegene die er ook al van op de hoogte waren hoorde ik toen).

Het is een situatie van 'niet kennis', het 'niet weten'... en als buitenstaander kan je er veel over vertellen en veel over bekritiseren. Iets wat pijnlijk en zo standaard is in onze maatschappij. Tot je er zelf staat... Ik verwijt de moeder niets. Ik ben nog gaan praten met haar, na de 5de oktober. Toen vertelde ze mij, dat ze het nu allemaal zag, al de linken, maar daarvoor waren haar ogen dicht. De kranten verwijt ik wel (een artikel publiceren na het raadplegen van slechts één bron is simpelweg fout, dit heeft zeer veel leed veroorzaakt bij 'Tim' en bij ons, de klasgenoten, in de school, en naar horen was er ook gepubliceerd wat de moeder kwijt moest, en in mindere mate de boodschap die de moeder wou verkondigen...). Sinds dat moment heb ik een groot wantrouwen gecreëerd tegenover de mainstream media, en tegenover de waarheid, want het is iets illusionistisch gecreëerd door de mens, een zekerheid die geen zekerheid kan zijn.