actualiteitsforums - Zelfdoding uit liefdesverdriet

actualiteitsforums (http://actualiteit.org/forums/index.php)

- Human Interest (http://actualiteit.org/forums/forumdisplay.php?f=308)

- - Zelfdoding uit liefdesverdriet (http://actualiteit.org/forums/showthread.php?t=26152)

Zelfdoding uit liefdesverdriet

Zelfdoding uit liefdesverdriet

BRUSSEL - Bo Lagrou (14) heeft vorige week zelfmoord gepleegd. Ze werd verteerd door liefdesverdriet. 'Ik wist niet dat Bo zo diep in de put zat. Haar vriendinnen wél en zij hadden me moeten waarschuwen', zegt haar moeder Brenda (44).

Brenda Lagrou wist aanvankelijk niet van de relatie van haar dochter af. 'Op een avond in juni dit jaar vroeg Bo of ze eens mocht praten met Tim. Zijn vader had zelfmoord gepleegd. Wellicht was ze toen al verliefd op hem. In augustus is ze samen met die Tim en een ander gezin op vakantie gegaan. Toen Bo thuiskwam, zei ze: het is uit tussen Tim en mij. Toen pas hoorde ik voor de eerste keer dat ze een liefje had gehad.'

'Bo sprak niet veel. Toch niet tegen mij. Tegen haar tante vertelde ze meer. Zij wist bijvoorbeeld dat Bo een tijdje bang is geweest dat ze zwanger was, want ze was twee dagen over tijd.'

'Eén keer hebben Bo en ik hier zitten praten over haar liefdesverdriet. Ik zei toen dat ze nog maar veertien was en dat er nog honderd jongens zouden komen. Een week daarna meldde de eerste zich al. Bo vertelde het me meteen: Koen heeft gevraagd of ik het wil aanmaken, maar ik kan het niet want ik ben nog te verliefd op Tim. Dat was één week voor haar zelfdoding.'

Wat is er de dag van haar zelfdoding precies gebeurd?

Brenda Lagrou: 'Ik wil een dag voordien beginnen. Zondag gingen Bo en ik met mijn broer eten in een restaurant. Bo zei nog: mama, kan je je dat wel permitteren, want ze wist dat ik het met mijn uitkering voor mijn spierziekte niet zo breed kan laten hangen. Op de terugweg van het restaurant deed Bo constant zot: tegen mij aanrijden en aanduwen... Ze was uitgelaten blij.'

'De volgende dag bracht Bo een vriendinnetje mee van school. Dat vriendinnetje was verliefd op een jongen die voorbij ons huis zou komen. En inderdaad: hij passeerde, stopte, begon te praten met Bo's vriendin en is samen met haar weggefietst. Bo kwam binnen en keek samen met mij naar David op VTM.'

'Daarna is Bo even naar boven gegaan terwijl ik het eten klaarmaakte. Ik had de voorbije weken wel gezien dat Bo steeds minder at. Nu weet ik waarom. Op haar kamer vond ik een dagboek. Op het eerste blad stond: twee kilo per week vermageren. Dan volgden lijstjes van wat ze de voorbije dag had gegeten. Ze had zich voorgenomen nog maximaal 1.000 calorieën per dag te eten.'

'Die maandagavond hebben we een pizza gegeten. Enfin, ik heb pizza gegeten en Bo heeft twee spiegeleitjes gebakken en half opgegeten. We zaten samen gezellig in de zetel naar Thuis te kijken. Halfweg de uitzending zei Bo plots dat ze naar haar kamer ging.'

'Ik keek nog tv tot 1uur 'snachts en bleef uitzonderlijk beneden op de bank slapen. Ik hoorde Bo niet meer en dacht dat alles in orde was. Het was niet haar gewoonte om slaapwel te komen zeggen.'

'De volgende ochtend riep ik om 6.30uur naar boven: Bo, opstaan. Ik hoorde muziek in haar kamer. Weer die cd van Tokyo Hotel. Toen Bo een halfuur later nog niet beneden was, ging ik naar haar kamer.'

'Bo zat schuin op haar bureau. Ik dacht dat ze iets zocht in de kast. Ik was kwaad en stapte op haar af: Bo, ga je nu eindelijk die muziek stiller zetten. Ik tikte haar aan en toen... Haar hoofd draaide naar mij, ik zag haar blauwe lippen, haar grote ogen. Ik pakte haar vast, struikelde en viel met Bo in mijn armen. Toen zag ik die sjaal om haar hals.'

Wat is er op die kamer gebeurd, denkt u?

'De politie heeft Bo's gsm grondig onderzocht. Blijkt dat ze die avond voor meer dan 15euro sms'jes heeft verstuurd. Veel naar haar ex-vriendje en nog meer naar haar vriendinnen. Bo liet iedereen duidelijk verstaan dat ze zelfmoord zou plegen, omdat ze niet over haar liefdesverdriet heen geraakte. Alle vriendinnen antwoorden: doe het niet, hij is het niet waard. Of: Bo denkna, je hebt nog een heel leven voor jou.'

'Een van Bo's laatste berichten was voor haar ex-liefje: een smeekbede om het weer aan te maken. Zijn antwoord was kil en duidelijk: versta het dan toch: gedaan is gedaan.'

Bo schreef wel nog één afscheidsbriefje.

'We hebben dat pas de volgende dag onder haar bureau gevonden. Het was aan mij gericht. Bo bedankte me omdat ik veertien jaar lang haar moeder ben geweest en excuseerde zich omdat ze mij zoveel pijn had gedaan.'

Hebt u al contact gehad met haar ex-vriendje?

'Nee. En ik wil hem ook niet zien. Hij heeft schuld aan de zelfdoding van mijn dochter. Niet omdat hij het uitmaakte met haar. Wel omdat hij me niet op de hoogte bracht van Bo's zelfmoordplannen. Hij niet en ook Bo's vriendinnen niet. Ze hadden het me moeten vertellen.'

DS, 17-10-2009 (Paul Demeyer)

ik kan er volledig inkomen dat de moeder van Bo volledig overstuur is, en dat ze Tim niet wilt zien. Dat ze zegt dat Tim schuld heeft aan de zelfdoding van haar dochter, is hier uitermate overdreven. Ik kan me inbeelden dat je als jonge tiener niet direct gaat vertellen aan de moeder van je ex liefje dat ze met zelfmoord neigingen zit, want in hoever meent ze dit, en Tim had nog nooit met de moeder gepraat. Ik denk dat de moeder ergens een beetje de schuld wilt wegduwen op iemand anders schouders, en niet ook een deel schuld op haar neemt.
Ik kan er dan ook wel inkomen dat dit wel te zwaar kan zijn op dit moment. en ze dit doet om haar eigen te beschermen ter preventie van een eventuele instorting. :banghead:
Mijn bedoeling is niet om de moeder hier af te breken, maar ik merk beperkt "inlevingsvermogen" wat absoluut niet abnormaal is.

zelfmoord bij tieners

De cijfers liegen er niet om...Niet alleen stijgt het aantal zelfmoordpogingen en dus ook het aantal werkelijke zelfdodingen, ook het aantal bij tieners neemt de laatste jaren maar meer en meer toe. Onder tieners is het de 2de belangrijkste oorzaak bij overlijden nu al. Auto ongevallen staan op de 1ste plaats.
We kunnen er niet naast dat de zaken waar onze jongeren psychisch mee begaan zijn, een zeer belangrijke rol spelen in hun leven. Gaande van puistjes, tot liefde en noem maar op.
Het is niet omdat het tieners zijn, en je ze hoort praten over zelfmoord, dat zij dit nooit zouden doen. Nee, zij durven dit echt. Voor hen is dat de enige mogelijkheid voor ogen om hun probleem uit de weg te gaan.
Dus, en dit is de essentie op Dean's mail, is het de verplichting van elke mens, te melden wanneer je denkt dat een bepaald persoon met zelfmoordneigingen rondloopt. Desnoods bel je naar de politie, maakt niet uit. Als je er een leven mee kan redden...dan moet je je plicht doen.
In dit verhaal heeft dus niemand iemand gewaarschuwd. Niet het ex-vriendje, niet één van de vriendinnetjes. En op de leeftijd van 14 moeten ze toch beter weten!
Misschien moeten ze dit maar bij in de eindtermen voegen (als dat nog niet het geval is - moet ik eens opzoeken)!

Zelfdoding uit liefdesverdriet

Ik vind dit een zeer droevig verhaal. Een meisje van 14 jaar heeft nog een heel leven voor zich om gelukkig te worden en om haar prins op het witte paard te ontmoeten. Ze had haar liefdesverdriet moeten proberen te verwerken door erover te praten met iemand, bijvoorbeeld haar moeder. Nu heeft ze alles opgekropt en hierdoor in een cirkeltje blijven piekeren (Ik kan niet zonder hem - Hij ziet me niet meer graag - Dit komt nooit meer goed - ...). Ze heeft geen oog gehad voor andere oplossingen, enkel voor de drastische manier: zelfmoord. Veel jongeren van deze tijd spelen met de gedachten om zelfmoord te plegen, vaak omwille van "banale" dingen zoals ruzie met een vriendje/vriendinnetje. Ouders moeten meer aandacht voor deze kleine problemen van hun kinderen hebben, ookal lijken deze problemen vaak niet erg. Zo kunnen ouders sneller ingrijpen en voorvallen als dit vermijden.

Zelfdoding uit liefdesverdriet op 14-jarige leeftijd vind ik moeilijk te vatten.
Elk meisje wordt op die leeftijd als een verliefd en het kan natuurlijk gebeuren dat deze liefde niet beantwoord wordt of spaak loopt. Is dit een reden om een einde te maken aan je leven?

Je kan de moeder,ex-vriend en vriendinnen helemaal niets verwijten. Als ouder ben je nooit helemaal op de hoogt van wat er zich afspeelt in de leefwereld van je kinderen. Welke ouder zegt nu niet tegen zijn kinderen 'er zijn nog genoeg visjes in de zee' als een 'relatie' stop wordt gezet?

Mijn conclusie is enkel dat het meisje dat zelfmoord pleegde zelf niet goed in haar vel zat. Ze zag geen andere uitweg, wat heel erg is want geef toe op 14-jarige leeftijd ligt de hele wereld nog aan je voeten!

De dag van vandaag willen kinderen voldoen aan idealen. 'Ik ga vermageren want dan ziet die jongen mij misschien wel staan?' Relaties ga je nog altijd aan omdat je jezelf goed voelt bij de persoon in kwestie , oké uiterlijk speelt ook een rol maar in mindere mate.

Wordt er anno 2009 teveel gevraagd van onze jeugd? Misschien is dat het probleem waarom steeds meer jongeren zelfmoord plegen.

Wow, wat een artikel!
Ben er helemaal stil van geworden.
Ik denk dat steeds meer en meer jongeren met dit probleem kampen en denk dan ook dat het hoog tijd is om hier iets aan te doen. Uit de opdracht van PDV rond pubers heb ik namelijk geleerd dat vele jongeren zich zeer ongelukkig voelen. Dit met de media als grootste boosdoener. Het is nu aan de overheid om hieraan iets te doen.
Toch begrijp ik de reactie van de moeder volledig. Ik denk inderdaad ook dat haar vriendinnen de moeder op de hoogte moesten brengen. Dit is natuurlijk allemaal makkelijker gezegd dan gedaan. Ik geef eerlijk toe dat ik ook niet zou weten hoe ik precies moet reageren wanneer ik in deze situatie zou zitten en een vriendin zo'n berichten naar mij stuurt.
Spijtig dat het zo is moeten aflopen want het meisje had nog een heel leven voor zich.
Ook vind ik zelfdoding een jammerlijke zaak. Vele mensen denken vaak dat hun problemen hiermee opgelost zijn maar wat met de nabestaanden?

Gevonden in de Joepie van deze week:
(wou het artikel inscannen, stond een mooie foto van de 2 vriendinnen in, maar scanner was kapot, daarom hieronder uitgetypt: )

Citaat:

Aliekes (14) beste vriendin Bo pleegde zelfmoord

“Bo heeft eindelijk rust, maar ik heb geen beste vriendin meer”

Begin oktober pleegde Bo Lagrou (14) zelfmoord. Volgens haar mama uit liefdesverdriet. Alieke, Bo’s beste vriendin, begrijpt dat Bo dood wilde, maar blijft nu wél alleen

Een jaar geleden kwamen Alieke en Bo opgetogen de fotostudio van Joepie binnen. Ze zouden meewerken aan een reportage over roddelen en hoe ze de roddelaars de mond hadden gesnoerd. Voor de beste vriendinnen was dit een superuitstap: geschminkt worden door een echte visagiste, professionele foto’s laten maken en een interview geven aan hun favoriete blad. Wat duidelijk was, was dat deze vriendschap nooit stuk kon. Tot nu. Bo heeft zelfmoord gepleegd. Ze verhing zich in haar kamer.
‘Bo was zo’n toffe’, vertelt Alieke ingehouden. ‘Ze was echt vlot en grappig. Voortdurend zaten we te lachen en plezier te maken. We hebben ontzettend veel dwaze filmpjes gemaakt. Vooral wanneer we bij elkaar bleven slapen en kussengevechten hielden. Zo grappig! Ik zou die filmpjes nu graag hebben als aandenken, maar ze staan op een camera van Bo en die vindt haar mama niet meer. Zo jammer! Bo’s mama heft gezegd dat ik eender wat mag hebben als aandenken aan Bo, maar ik wil niets. Daarmee krijg ik mijn beste vriendin niet terug. En al die spullen waren van haar en moeten van haar blijven.

Volgens Bo’s mama heeft ze zelfmoord gepleegd uit liefdesverdriet
‘Er was véél meer aan de hand. Bo had al veel langer zelfmoordneigingen, lang voor ze die jongen kende. Er liep van alles fout in haar leven: thuis, op school – waar ze gepest werd- en dan die relatie die stuk liep. Die breuk is misschien de druppel geweest die de emmer heeft doen overlopen, maar die jongen heeft zeker géén schuld aan Bo’s dood.

Hoe zwaar werd Bo gepest?

‘Redelijk zwaar. Ze noemden haar BOCMW omdat haar moeder hulp had gezocht bij het OCMW. Niet om financiële steun te krijgen, maar om begeleid te worden. Bo zei het eens terloops dat ze zo genoemd werd. Toen ik erop in ging, merkte ik dat het écht pesten was. Ik vond het vreselijk voor haar, maar zij leek het niet zo héél erg te vinden. Al denk ik dat het wél stak, maar dat ze er me niet mee wilde lastigvallen. Ik kon haar toch niet helpen, want we zaten niet op dezelfde school.’

Hoe close waren jullie?

‘Heel close. We kennen elkaar al van in de kleuterklas en werden in geen tijd beste vriendinnen. Dat bleven we ook toen we in het middelbaar elk naar een andere school gingen. We sms’ten elkaar voortdurend en elke vrijdagavond was het onze avond. Dan bespraken we alles wat er de voorbije week was gebeurd. Ook in de vakantie spraken we voortdurend af en bleven we bij elkaar slapen. We waren echt ‘Best Friends’. Om dat aan iedereen te tonen, kochten we een vriendschapshalsketting met tekst: ‘Best friends’. Die kan je in 2 doen. Ik droeg het deel ‘Best’, Bo het deel ‘Friends’. We droegen ze altijd. Tot Bo besloot om te sterven. Ze heeft haar ketting uitgedaan en op haar bureau gelegd voor ze zelfmoord pleegde. Ik zal mijn deel voor de rest van mijn leven dragen.’

Hoe heb jij haar opgevangen toen het uit was met haar vriend?

‘Niet, omdat ik niet wist dat ze een relatie had en dat het uit was. Het was een geheime relatie, waarom weet ik niet. Het is raar, want bij vorige vriendjes en verliefdheden wist ik het wél. Als Bo verliefd was, was ze dat héél hevig. Dan deed ze alles voor die jongen. Het is jammer dat die jongen het heeft uitgemaakt omdat hij geen gevoelens meer voor haar had, maar dat gebeurt nu eenmaal.’

Bo heeft de avond van haar dood een heleboel vrienden laten weten dat ze zelfmoord ging plegen. Jou ook?

Nee, ze stuurde me een droevig gezichtje. Maar omdat mijn gsm boven lag en ik beneden tv zat te kijken, heb ik dat niet gezien . Toen ik het zag, heb ik nog een bericht teruggestuurd, maar ik kreeg geen antwoord, het was al te laat. Maar dat wist ik toen niet.’

Hoe heb je vernomen dat ze gestorven was?

‘Op school werd gezegd dat Bo zelfmoord had gepleegd. Ik dacht dat het een gemene roddel was. Het kon niet. Bo zou dat nooit doen. Maar toen kwam een vriendin naar me toen die ik echt vertrouw. Zij zei dat het waar was. In tranen heb ik iemand gebeld die bevestigde dat Bo dood was. Ik kon alleen maar huilen. Mijn beste vriendin was er niet meer. Ik ben blij dat de leerkrachten me de kans hebben gegeven om de hele namiddag over Bo te babbelen met mijn schoolvriendinnen. Zij hebben me echt opgevangen. De dag nadien mocht ik kiezen of ik thuis bleef of naar school ging. Ik heb voor de school gekozen. Thuis zou ik maar alleen zijn en de hele tijd aan Bo denken. Op school was ik tenminste niet alleen. Als ik het moeilijk heb, mag ik samen met een vriendin de klas verlaten en naar de ziekenkamer gaan om daar te huilen en over Bo te babbelen. Dat heb ik nog maar één keer moeten doen toen het écht niet meer ging. Ik denk dat de echte klap nog moet komen, het is alsof ik nog niet besef dat ze écht weg is, dat ik nooit meer met haar zal kunnen praten en lachen. De eerste vrijdag na haar dood had héél moeilijk kunnen zijn, maar ik had me goed voorbereid. Op haar school was er een soort van herdenking bij een kapelletje. Ik ben er naartoe gegaan, zo kon ik daar met haar klasgenoten praten.’

Ben je boos omdat ze uit het leven is gestapt?

‘Néé! Je kan toch niet boos zijn op je beste vriendin? Ik niet, ook nu niet. Bo wilde niet meer in deze wereld zijn, ze wilde in de andere wereld rust vinden. Ik hoop dat ze die nu heeft gevonden. Ik moet haar keuze respecteren, ook al betekent dat dat ik nu helemaal alleen ben. Er zijn wel andere vrienden, maar dat is niet hetzelfde. Vroeger wist ik dat Bo er voor mij zou zijn als er iets was en me altijd zou steunen. Nu ben ik alleen.’

Sommige mensen vinden zelfmoord plegen egoïstisch…

‘Boe heeft geen pijn meer, wij wel. IK denk niet dat Bo aan andere mensen dacht toen ze het deed. Ze wilde alleen van die innerlijke pijn af. Ik denk dat ze een kortsluiting in haar hersenen heeft gehad. Bo zou haar mama en vrienden nooit pijn hebben willen doen.

Wat zal je het meest missen?

‘Alles! Haar vriendschap, haar steun en haar sms’jes. De dag zelf nog heb ik haar gezegd dat ik haar miste en dat ik uitkeek naar onze vrijdag. Ik heb al haar berichten nog. Die zal ik nooit wissen.’

Heb je afscheid van haar kunnen nemen?

‘Ik ben haar niet gaan groeten. Ik wilde Bo niet dood zien. Dan zou dat beeld me altijd achtervolgen. Ik wil Bo herinneren zoals ze was toen ze leefde. Dat is zo veel mooier.’

Bo liep al langer rond met zelfmoordgedachten, zei je.

‘Al een hele tijd. De eerste keer dat ze zei dat ze dood wilde, schrok ik. Maar meteen daarna vertelde ze dat ze het nooit zou doen omdat ze het niet zou kunnen. Dat stelde me gerust. Toen ze er later opnieuw over sprak, was ik minder ongerust. Bo had immers gezegd dat ze het nooit echt zou durven doen. Nu heeft ze niet echt iets gezegd, maar het gedaan.’

Voel jij je schuldig dat je de zelfmoord niet hebt kunnen voorkomen?

‘Nee. Ik had haar toch niet kunnen stoppen. Misschien deze keer wel, maar dan zou ze het later opnieuw hebben gedaan als ze het écht wilde. Waar ik me wél schuldig over voel, is dat ik soms plezier maak. Dat màg niet, mijn beste vriendin is net gestorven. Vorige week was ik op een verjaardagsfuifje van een klasgenoot. Ik amuseerde me. En plots overviel me een vreselijk schuldgevoel. Ik mocht me helemaal niet amuseren, want Bo is dood. Ik ben beginnen wenen en ook daarover voel ik me schuldig, want je hoort niet te huilen op een feest. Echt heel ingewikkeld.’

Bo heeft zelfmoord gepleegd op haar kamer.

‘Ik ben er sindsdien 1 keer geweest. De mama van Bo wilde heel graag haar dagboek hebben, maar durfde er boven niet zelf achter zoeken. Zij heeft Bo in haar kamer gevonden. Ze vroeg of ik het aandurfde. Met de daver op het lijf ben ik naar Bo’s kamer gegaan. Wat als haar geest er nog rondzwierf? Ik heb lang achter haar dagboek gezocht, maar het niet gevonden. Haar stukje ketting heb ik er toen wél zien liggen, maar daar ben ik niet aangekomen.’

Zijn je ouders bang geweest dat je Bo zou volgen?

‘Mama niet, die weet dat ik nooit zelfmoord zal plegen. Papa was wel bang. Dat heeft hij me niet zelf gezegd, maar toen ik mama vroeg waarom hij zo raar deed, heeft zij mij gezegd dat hij bang was dat ik ook dood wilde. Dat is niet zo!’

Tekst: Hilde Engelen
Joepie 28 oktober 2009

Ik weet het, de Joepie is geen kwaliteitsblad zoals de Standaard, maar ik vond het zeer interessant om het verhaal eens vanuit het standpunt van de beste vriendin te zien. Blijkbaar was de afgesprongen relatie met die jongen niet het enige probleem. Bo werd ook serieus gepest op school. Volgens haar vriendin was de breuk de druppel.
Ik begrijp dat de moeder een schuldige zoekt. Het feit dat je kind zelfmoord heeft gepleegd, valt moeilijk te plaatsen. En zeker als ze nog zo jong is, en de moeder zelf geen 'tekens' heeft gezien. Alieke, de beste vriendin, gaat ogenschijnlijk volwassen om met de zelfmoord van haar vriendin. Misschien komt dit door de goede opvang op school door klasgenoten en leerkrachten (zoals vermeld in het artikel)?
Natuurlijk moet er veel aandacht besteed worden aan zelfmoordpreventie: België is een land met één van de hoogste zelfmoordcijfers. Maar er moet zeker evenveel aandacht besteed worden aan de opvang van nabestaanden. Het is namelijk niet gemakkelijk iemand te verliezen die zelf gekozen heeft om uit het leven te stappen.

Bedankt om ook het artikel uit de Joepie te publiceren! Enkelen hebben echter al verder gedacht dan het geplubiceerde artikel, ook dit doet me goed om te lezen...

Ik ben diegene die Bo mee op reis nam, mijn stiefbroer nam 'Tim' mee, zijn neef. Bo en 'Tim', kenden elkaar voor de reis nog niet! Samen met mijn moeder en stiefvader vertrokken we op een nooit te vergeten trektocht door de Ardennen. Met onze tenten, zonder technologie, zelfs de mp3 en de gsm bleven achter. Bo en ik waren, voor dat ik haar meevroeg, nog geen hartsvriendinnen. Ik wist dat ze niet op reis zou kunnen gaan moest ze niet meegaan met ons, en dit was iets waar ze sterk nood aan had. Eens even weg zijn uit de thuissituatie. Slechts één keer had ik het toen maar nog meegemaakt. Ik herinner me de avond nog goed. Ze stuurde een bericht dat het niet meer ging, dat ze het niet meer kon volhouden, toen hebben we de ganse nacht gepraat, tot ze zich terug beter voelde. Als jongere ben ik er maar al te vaak mee in contact gekomen, voor een deel door de richting die ik volgde. De grootste oorzaak is het ontbreken van een goede thuis, zowel in je gezin als in jezelf. Het komt altijd terug, maar dan ook altijd... Soms wel zichtbaar voor de buitenwereld, soms helemaal niet... soms ligt de grootste oorzaak bij 'de ouders' (ik zou eerder naar de maatschappijsysteem wijzen...), soms zijn het ook gewoon de omstandigheden die de situatie creëeren (hierbij bedoel ik bijvoorbeeld je kinderen niet de nodige aandacht kunnen geven door een zieke partner). Het was pas na de reis dat er echt een grote band was tussen ons, ze uitte haar dankbaarheid zo ontzettend veel. Ik hoorde dit later ook nog van haar oma & opa. Bo heeft de kans gehad uit de thuissituatie weg te gaan, maar ze moest en zou voor haar moeder zorgen. Zo was Bo. De avond van 5 oktober, stuurde Bo naar mij over 'Tim'. Net zoals altijd stond ik toen ook voor haar klaar, die avond leek het voor mij al alsof er een stuk uit mijn hart getrokken was. Ik wist het nog niet, maar ik voelde het wel. Als ik de dag erna aan de schoolpoort kwam stortte ik volledig in, mijn vriendinnen stonden gelukkig voor mij klaar, ze moesten me letterlijk opvangen. Toen ik echt het nieuws vernam, was ik al verdoofd. Velen, ook ik, hebben onszelf zoveel schuldgevoel aangepraat, maar uiteindelijk besef ik wel (cru om te zeggen), dat het beter is voor haar, ze heeft haar rust. Nu op een latere leeftijd zijnde besef ik maar al te goed welke worstelingen ze nog allemaal doorgemaakt zou hebben... enzoverder... Waarom schiet je niet in actie op zo'n moment: onwetendheid, onzekerheid (absoluut aanwezig op die leeftijd), wat als het niet zo is, VERTROUWEN (op die leeftijd is dit zo iets groots en belangrijks!), ik was nog nooit binnen geweest in haar huis, en wist haar amper wonen. Ik heb wel gebeld naar haar moeder (had ik al eens ervoor gedaan ook toen Bo niet opnam, ze nam niet op), Ik heb ook nog andere vriendinnen van haar verwittigd dat ik er niet gerust in was (diegene die er ook al van op de hoogte waren hoorde ik toen).

Het is een situatie van 'niet kennis', het 'niet weten'... en als buitenstaander kan je er veel over vertellen en veel over bekritiseren. Iets wat pijnlijk en zo standaard is in onze maatschappij. Tot je er zelf staat... Ik verwijt de moeder niets. Ik ben nog gaan praten met haar, na de 5de oktober. Toen vertelde ze mij, dat ze het nu allemaal zag, al de linken, maar daarvoor waren haar ogen dicht. De kranten verwijt ik wel (een artikel publiceren na het raadplegen van slechts één bron is simpelweg fout, dit heeft zeer veel leed veroorzaakt bij 'Tim' en bij ons, de klasgenoten, in de school, en naar horen was er ook gepubliceerd wat de moeder kwijt moest, en in mindere mate de boodschap die de moeder wou verkondigen...). Sinds dat moment heb ik een groot wantrouwen gecreëerd tegenover de mainstream media, en tegenover de waarheid, want het is iets illusionistisch gecreëerd door de mens, een zekerheid die geen zekerheid kan zijn.