ZIN EN ONZIN VAN 6 MAANDEN IN HET ISS
02 / 12 / 2009

Het ISS kost 100 miljard euro, gespreid over 30 jaar. Een bom geld. Het is een bedrag dat alle deelnemende partners samen ophoesten (Verenigde Staten, Rusland, Europa, Japan, Canada). Als je kijkt wat alle Europeanen betalen aan het ruimteproject, dan komt dat neer op de prijs van één kopje koffie per jaar per persoon. Dat valt dan weer reuze mee als kostprijs. Ik betaal het in elk geval met plezier en ik wil u graag uitleggen waarom.

Kritiek op het ISS als wetenschappelijk laboratorium

Je kunt je afvragen wat de doorsnee burger eraan heeft dat Frank De Winne een half jaar verbleven heeft in het Internationaal Ruimtestation en daar experimenten gedaan heeft.

Eerst dit: het is pas de laatste paar jaar dat het wetenschappelijke programma van het ISS behoorlijk begint te draaien. De oudste delen van het ISS zijn wel al meer dan 10 jaar oud, en het station is nog altijd niet af, en een aantal delen die eraan hangen, zijn ook nog niet volledig operationeel, na 10 jaar bouwen. Bovendien zal het ISS officieel maar bestaan tot 2015 of 2016, dus ze moeten zich beginnen te haasten. (Over verlenging van het project wordt wel nog nagedacht, eventueel tot 2020-2025. Het zal van de centen afhangen.)

Het ruimtelab is dus nog niet wat het zou moeten zijn en veel van de wetenschappelijke experimenten die Frank De Winne en zijn collega’s hebben uitgevoerd, zijn voor u en mij ook niet te begrijpen. Voor professoren van over de hele wereld daarentegen is experimenteren in de ruimte een droom. De afwezigheid van zwaartekracht biedt hen extra kansen om wetenschappelijke vooruitgang te boeken. Maar het gaat dus vaak over fundamenteel onderzoek.

Als je dan vraagt: wat kan dat concreet betekenen voor mijn dagelijks leven, dan is het antwoord veelal: “Dat weten we nog niet”. Nog niet, dus. Geduld is een schone deugd. Enige troost: regelmatig mondt fundamenteel onderzoek later (soms veel later) uit in concrete toepassingen. Ook dat mogen we van het onderzoek in het ISS verwachten.

Maar … is het ISS dan niet meer dan een ruimtelaboratorium ?

Iemand die het ISS niet in de eerste plaats ziet als een wetenschappelijk laboratorium op zo’n 400 kilometer boven de aarde, is Frank De Winne zelf. Voor hem is en blijft het ISS een unieke plek waar de mens kan leren hoe het is om te leven weg van onze eigen aardbol. En dat ‘leren’ mag je vrij letterlijk nemen. In de dagelijkse verslagen van de NASA en de ESA valt te lezen wat de bewoners van het ISS allemaal moeten onderhouden en repareren.

Klassieker nummer 1 blijft het toilet dat urine recycleert tot water, dat om de haverklap stukgaat en nu onherstelbaar verklaard is. Ook de zuurstofsystemen laten het wel eens afweten, net als de stroomvoorziening.

Astronauten zijn ook vakmannen, die regelmatig met de gereedschapskist mogen uitrukken. “Laat ons maar doen”, zegt Frank De Winne. “Zo leren we om betere systemen te ontwikkelen om in de ruimte te overleven.” En dan is het niet de bedoeling om rondjes te blijven draaien rond de eigen planeet. Als je later naar Mars wilt en, zoals de kaarten nu liggen, 3 jaar onderweg zult zijn (zonder dat je gewoon kan terugkeren als er iets stukgaat), dan moeten de systemen betrouwbaar zijn.

Testen en stukgaan op 400 kilometer hoogte is dan de beste manier om naar bedrijfszekere systemen te gaan. Belangrijk is ook dat zulke projecten met zoveel mogelijk partners gebeuren: niet de Amerikanen tegen de Russen, of de Japanners tegen Europa. Vraag het aan Frank De Winne: in het ISS valt zelden een scheef woord. En het zou wellicht nog beter zijn als de Chinezen en de Indiërs ook nog zouden meedoen met grote internationale ruimteprojecten.

Zonder exploratie geen vooruitgang

Voorstanders van het exploreren van de ruimte (count me in) hebben het vaak over de Europese ontdekkingsreizigers van honderden jaren geleden. Zij deden soortgelijke expedities naar een onbekend gebied, met de middelen van die tijd.

En dat is voor de fans van het ISS en van reizen naar de ruimte een essentieel gegeven: een beschaving die stopt met exploratie, stopt met vooruitgaan. Daarom moet er volgens de voorstanders van ruimtereizen blijvend geïnvesteerd worden in ruimtemissies, ruimtestations, ruimtetuigen.

Ik geloof ook in dat idee en wil daar jaarlijks graag een kopje koffie minder voor drinken. Het zouden er zelfs een paar meer mogen zijn …

Tijs Mauroo - redacteur ruimtevaart, VRT-Nieuws

Bron: http://analyse.deredactie.be/2009/12/02/zin-en-onzin-van-6-maanden-in-het-iss/
Mening: Ik vind dit een heel interessant artikel omdat we toch een beetje meer de intenties en het nut te horen krijgen van zo'n ruimtevaartprogramma. Dat is toch niet echt vanzelfsprekend. Ik ben er dan ook rotsvast van overtuigd dat onze toekomst hoe dan ook in de ruimte ligt, en dat we nu weliswaar klein, maar toch al belangrijk onderzoek verrichten.

IK vind dit een geweldig artikel, op een simpele manier worden alle voordelen en nadelen aan de ruimtevaart uit de doeken gedaan.

Ik steun de auteur volledig, want wat als we stoppen met experimenteren en met onderzoeken dan gaat alles gewoon stilvallen en dan blijven we eeuwig staan zoals nu. Voor mij staat stoppen met experimenteren en onderzoeken gelijk aan geen vernieuwing en verbetering. IK denk dat dit juist hele belangrijke begrippen en elementen zijn in onze samenleving.

Experimenteren en onderzoeken staat ook gelijk aan vallen en opstaan en dit moeten we erbij nemen. Maar wie weet waarvoor dit onderzoek later allemaal nog goed gaat zijn en wat wij er dan misschien aan te danken hebben.

Dus als het van mij afhangt krijgen ze van mij ook een kopje koffie