actualiteitsforums - Enkele post bekijken - Als tweehonderd motivatiebrieven en twee diploma’s niet volstaan

Ellen S. zoekt werk. 'Pure kafka'

Ellen S. zoekt nog steeds werk. Opnieuw blijkt dat haar diploma's soms eerder tegen dan voor haar werken. Zo mag ze niet solliciteren voor een functie in de sociale sector omdat werknemers daar niet onder hun niveau betaald mogen worden. En ook omscholen naar een knelpuntberoep blijkt niet vanzelfsprekend.

Het moest er eens van komen. Voorbije week stond in het teken van een grondige restyling. De meeste tips die de laatste weken mijn richting uit rolden, bracht ik in de praktijk. De bruikbare tips, bedoel ik dan. Vielen dus jammerlijk af: naar een warm en zonnig buitenland verhuizen (klinkt aanlokkelijk, maar voorlopig zuigt de Limburgse klei). Het schrappen van opleidingen uit mijn curriculum vitae (hallo, gat van 8 jaar?). En my all time favourite: het najagen van een carrière in de stand-up comedy (vreest niet, Geert Hoste en consoorten).

Ik maakte eindelijk werk van dat gmail-adres (hotmail is niét professioneel). Mijn motivatiebrief is ingekort en gefinetuned (werkgevers houden niet van epistels). Met de hulp van lieve Sabine ging ik met de grove borstel door mijn cv. Volgens haar moet ik mezelf bekijken en profileren als een persoonlijk merk. Geen huismerk uit de plaatselijke discounter, maar de enige echte “premium quality Ellen” (net zoals u ongetwijfeld “premium quality Jan” of “premium quality Leen” bent). Klaar om zich met hart en ziel in een job te smijten.

Dus ging ik op zoek naar wat mij onderscheidt van de rest van de wereld. Na wat soulsearching werd het resultaat in een nieuw cv gegoten: cleaner, minder uitgebreid. Weg met overbodige frullen en schreeuwerige kleuren. Meer aandacht voor het essentiële. De komende weken laat ik het resultaat op het werkvolk zoekende deel van de bevolking los. Ik ben oprecht benieuwd.

Solliciteren onder uw niveau? Niet toegestaan

Dat een cv en motivatiebrief alleen helaas niet zaligmakend zijn om uitgenodigd te worden voor een sollicitatiegesprek, ondervond ik enkele weken geleden aan den lijve. Ik schets de context.

Een boeiende functie in de sociale sector. Een interessante functie mét toekomstperspectief. Op bachelorniveau weliswaar, but who cares? Dus ik schrijf een voorbeeldige brief en voeg mijn cv toe. Enkele dagen later kreeg ik als antwoord: “U bent niet weerhouden.” Met zo’n vage respons neem ik doorgaans geen genoegen en ik koppelde terug naar de werkgever. Een kleine organisatie die grotendeels overleeft bij gratie van overheidssubsidies. Daar klonk het als volgt: “Uw profiel sprak ons aan, en ook uw cv en motivatiebrief waren zeker in orde. We hadden u graag uitgenodigd voor een gesprek, ware het niet dat u een universitair diploma heeft en dat wij geen universitairen mogen aanwerven.” Wacht eens even. Ik snap het probleem niet. Ik heb een universitair diploma, maar ik heb er geen probleem mee om op bachelorniveau te werken en uitbetaald te worden. De werkgever vindt dit ook geen probleem. Win-win-situatie, denk ik dan al mijn naïviteit.

Wrong. Guess again. Spelbreker in casu is… de overheid. De kleine organisatie kon zich enkel bachelors veroorloven. Universitairen moesten verplicht op masterniveau uitbetaald worden. Daar viel met alle goede wil van de wereld niet aan te tornen. Resultaat voor ondergetekende: geen uitnodiging. Pure Kafka, als u het mij vraagt. Een extra stok in wielen die niet al te rond meer zijn.

Omscholen naar een knelpuntberoep? Niet toegestaan

Ook een bijkomende opleiding is niet zo eenvoudig of zaligmakend als u denkt.

Op een verlicht moment begaf ik mij vorig jaar naar het dichtstbijzijnde VDAB-kantoor om mij te bevragen naar de mogelijkheden om verpleegkunde te studeren. Want: verplegers, hebben ze die niet overal nodig? Een opleiding die bovendien niet mijlenver afligt van een opleiding in de psychologie.

Ik was niet de eerste psycholoog die zich hierover bevroeg, dus men was goed op de hoogte. “Natuurlijk mag u studeren wat u wilt, maar u krijgt geen uitkering tijdens uw studies verpleegkunde. U mag zich niet bijscholen onder uw niveau. Nee, ook niet als het over een knelpuntberoep gaat.” Drie jaar voltijds bijscholen zonder inkomen, met de bijkomende kosten van een studie: inschrijvingsgeld, boeken, materiaal, verplaatsingen,… Een simpele rekensom deed mij inzien dat dit geen optie was. Niet haalbaar. Piste gesloten.

De optie “bijscholing” zit dus voorlopig in de vriezer. Ik probeer te roeien met de riemen die ik heb, in casu mijn twee masterdiploma’s. Met een cv-make-under en een cleane motivatiebrief moet het er ooit eens van komen, die job. Toch?

Blog DS, 16-03-2015