Ségolène Royal is geen buitenstaander, maar wel een interessante kandidaat


Het leek nog even spannend te worden, maar de winst van Ségolène Royal was uiteindelijk overweldigend. Bijna twee derde van de Socialistische Partijleden willen haar als presidentskandidaat. In april kan Royal de eerste vrouwelijke president van Frankrijk worden.


De spanning ontstond door de voorspellingen dat Royal inhoudelijk door het ijs zou zakken. Dat is niet gebeurd, want ze wist met succes te voorkomen dat haar tegenstrevers Dominique Strauss-Kahn en Laurent Fabius het debat konden bepalen. Royal zet zichzelf neer als iemand die namens en mét het volk besluiten wil nemen, die goed kan luisteren, en die gevoel heeft voor de dagelijkse problemen waar de Fransen mee worstelen. Bij die houding staken de dossierkennis en bestuurservaring van Fabius en DSK zeer bleekjes af.

Niet dat Ségolène Royal daadwerkelijk een buitenstaander is die plotseling namens het volk de socialistische burelen heeft bestormd. Al in 1981 kwam ze in het Elysée als staflid van Jacques Attali, adviseur van toenmalig president François Mitterrand. En in 1993 werd ze minister en riep ze na een verkiezingsnederlaag de socialistische partijleiding op om af te treden – inclusief voorzitter Laurent Fabius (jawel, dezelfde). „Zij die zijn verslagen, moeten begrijpen dat we nieuwe gezichten nodig hebben”, zei ze toen. Dertien jaar later is ze dan dat nieuwe gezicht. Dat zegt dus meer over de gesloten en elitaire Franse politiek, dan over haar frisheid.

Er zijn nog vijf maanden te gaan tot de Franse verkiezingen en het nieuwe zal er in die tijd wel afgaan. Royal zal steeds harder worden doorgezaagd over haar ’oud-linkse’ economische denkbeelden, waarin slechts héél voorzichtig de gestaalde Franse arbeidsvoorwaarden ter discussie komen. Net zoals over haar sociaal conservatisme, waarin het gezin centraal staat, het homohuwelijk eigenlijk niet past, geweld op televisie moet worden ingedamd en ouders die slecht opvoeden onder staatscuratele moeten komen.

Ze zal het vrijwel zeker op gaan nemen tegen Nicolas Sarkozy, de rechtse kandidaat met zijn scherpe tong en ferme, ondogmatische standpunten. Volgens de extreem-rechtse Jean-Marie Le Pen vormen ’Sarkolène’ en ’Ségozy’ één pot nat, maar dat illustreert slechts zijn bitterheid: de kans dat hij net als in 2002 een tweede ronde haalt, is met deze twee interessante opponenten gelukkig vrijwel nihil geworden.


Trouw, 21-11-2006

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB