Barst
28th December 2004, 23:58
Een derde tot de helft van de slachtoffers zijn kinderen - ,,Mijn zoon, mijn koning''
IN Indonesië zocht de boer Yusya Yusman gisteren verdoofd op het strand naar de lichamen van zijn twee kinderen. ,,Mijn leven is voorbij'', vertelt hij aan Associated Press. In Bandah Aceh, in Atjeh, is Abah elf van haar kinderen kwijt. ,,Waar zijn ze? Ik ben alles kwijt.'' De Maleisische Rosita Wan zag hoe de golven haar vijfjarige zoontje verzwolgen dat voor de kust aan het zwemmen was. ,,Hij schreeuwde om hulp en verdween onder de golven. Ik heb hem niet meer teruggezien.''
Van India tot Sri Lanka zijn vooral veel kinderen het slachtoffer geworden van de dodelijke vloedgolven na de zware aardschok van zondag. Kinderen maken in Azië de helft van de bevolking uit. Veel arme kinderen werken met hun ouders in de visserij of de visverwerkende industrie. Maar ook veel kinderen van welgestelde ouders zijn ten prooi gevallen aan de golven; zij gaan op zondagochtend vaak naar het strand.
,,Een derde tot de helft van de doden van de verwoestende vloedgolven van zondag zijn kinderen'', zegt Damien Personnaz van Unicef, het kinderfonds van de Verenigde Naties, vanuit Genève. ,,Vele vrouwen en kinderen lagen ook nog te slapen toen de golven toesloegen; ze waren weerloos'', zegt zijn collega in India, Lizette Burgers, aan de telefoon vanuit Chenai in de zwaarst getroffen deelstaat Tamil Nadu.
In de kuststad Cuddalore waren twee kuilen, zo groot als een tennisbaan, gegraven voor kinderlijken. Volgens de hindoetraditie worden kinderen niet gecremeerd maar begraven. De meeste kinderen dragen de zondagse kleren van het moment van de ramp, geen lijkwade. Er is geen tijd voor een persoonlijk vaarwel.
Anderzijds zijn er vele duizenden kinderen die een of beide ouders of vele andere familieleden verloren hebben, die hun dorp hebben zien wegspoelen. Het leven dat ze kenden, bestaat niet meer. ,,Toch zou het een vergissing zijn om ze weg te halen uit het rampgebied'', zegt Personnaz. ,,Ze uit hun omgeving plukken, hoe anders die er ook uitziet, verergert het trauma.''
Voor psychosociale begeleiding is er op dit moment nog geen tijd en personeel. ,,De vloed brengt elke dag nog lijken mee'', zegt Burgers in India. De hulpverlening draait volledig rond het vinden van doden en vermisten, het herenigen van families, ervoor zorgen dat alle getroffenen onderdak, voedsel en medische hulp krijgen, het vinden van familie voor de weesjes.
Kinderen zijn daarbij extra kwetsbaar voor epidemieën, zegt Burgers. De hygiëne in de nasleep van de ramp is erbarmelijk. ,,En in India bijvoorbeeld zijn veel kinderen ondervoed. Als daar bovenop nog het trauma komt, en ze niet meer willen eten, of als de moeders door het trauma geen borstvoeding meer kunnen geven, wordt het problematisch.''
,,Veel kinderen zijn getraumatiseerd'', zegt Burgers. ,,Ik sprak daarstraks met Veejay (16). Zijn hele dorp is weg, zijn moeder heeft hij zien verdrinken. Je ziet het in zijn ogen, dat hij geen contact meer maakt met de buitenwereld. Hij glimlacht mechanisch. Velen kunnen zich niet meer herinneren of ze gegeten hebben, ze weten niet of ze honger hebben.''
,,Bij veel kinderen kan het trauma pas weken, of zelfs maanden later naar boven komen, kinderen die plots veel huilen of agressief worden of weer bedplassen'', zegt Personnaz. ,,De beste remedie voor de kinderen is zo snel mogelijk weer de draad van het gewone leven oppikken en hen naar school te sturen als en zodra het kan.''
,,Zo krijgen ouders de kans om zich enkele uren per dag te concentreren op de heropbouw van hun leven. De kinderen kunnen op school praten over wat er is gebeurd en leerkrachten kunnen in het oog houden welke kinderen het extra moeilijk hebben.'' In Chenai proberen de overheden er alvast voor te zorgen dat de scholen op 3 januari, het einde van de kerstvakantie, weer opengaan.
29/12/2004 Isa Van Dorsselaer
©Copyright De Standaard
IN Indonesië zocht de boer Yusya Yusman gisteren verdoofd op het strand naar de lichamen van zijn twee kinderen. ,,Mijn leven is voorbij'', vertelt hij aan Associated Press. In Bandah Aceh, in Atjeh, is Abah elf van haar kinderen kwijt. ,,Waar zijn ze? Ik ben alles kwijt.'' De Maleisische Rosita Wan zag hoe de golven haar vijfjarige zoontje verzwolgen dat voor de kust aan het zwemmen was. ,,Hij schreeuwde om hulp en verdween onder de golven. Ik heb hem niet meer teruggezien.''
Van India tot Sri Lanka zijn vooral veel kinderen het slachtoffer geworden van de dodelijke vloedgolven na de zware aardschok van zondag. Kinderen maken in Azië de helft van de bevolking uit. Veel arme kinderen werken met hun ouders in de visserij of de visverwerkende industrie. Maar ook veel kinderen van welgestelde ouders zijn ten prooi gevallen aan de golven; zij gaan op zondagochtend vaak naar het strand.
,,Een derde tot de helft van de doden van de verwoestende vloedgolven van zondag zijn kinderen'', zegt Damien Personnaz van Unicef, het kinderfonds van de Verenigde Naties, vanuit Genève. ,,Vele vrouwen en kinderen lagen ook nog te slapen toen de golven toesloegen; ze waren weerloos'', zegt zijn collega in India, Lizette Burgers, aan de telefoon vanuit Chenai in de zwaarst getroffen deelstaat Tamil Nadu.
In de kuststad Cuddalore waren twee kuilen, zo groot als een tennisbaan, gegraven voor kinderlijken. Volgens de hindoetraditie worden kinderen niet gecremeerd maar begraven. De meeste kinderen dragen de zondagse kleren van het moment van de ramp, geen lijkwade. Er is geen tijd voor een persoonlijk vaarwel.
Anderzijds zijn er vele duizenden kinderen die een of beide ouders of vele andere familieleden verloren hebben, die hun dorp hebben zien wegspoelen. Het leven dat ze kenden, bestaat niet meer. ,,Toch zou het een vergissing zijn om ze weg te halen uit het rampgebied'', zegt Personnaz. ,,Ze uit hun omgeving plukken, hoe anders die er ook uitziet, verergert het trauma.''
Voor psychosociale begeleiding is er op dit moment nog geen tijd en personeel. ,,De vloed brengt elke dag nog lijken mee'', zegt Burgers in India. De hulpverlening draait volledig rond het vinden van doden en vermisten, het herenigen van families, ervoor zorgen dat alle getroffenen onderdak, voedsel en medische hulp krijgen, het vinden van familie voor de weesjes.
Kinderen zijn daarbij extra kwetsbaar voor epidemieën, zegt Burgers. De hygiëne in de nasleep van de ramp is erbarmelijk. ,,En in India bijvoorbeeld zijn veel kinderen ondervoed. Als daar bovenop nog het trauma komt, en ze niet meer willen eten, of als de moeders door het trauma geen borstvoeding meer kunnen geven, wordt het problematisch.''
,,Veel kinderen zijn getraumatiseerd'', zegt Burgers. ,,Ik sprak daarstraks met Veejay (16). Zijn hele dorp is weg, zijn moeder heeft hij zien verdrinken. Je ziet het in zijn ogen, dat hij geen contact meer maakt met de buitenwereld. Hij glimlacht mechanisch. Velen kunnen zich niet meer herinneren of ze gegeten hebben, ze weten niet of ze honger hebben.''
,,Bij veel kinderen kan het trauma pas weken, of zelfs maanden later naar boven komen, kinderen die plots veel huilen of agressief worden of weer bedplassen'', zegt Personnaz. ,,De beste remedie voor de kinderen is zo snel mogelijk weer de draad van het gewone leven oppikken en hen naar school te sturen als en zodra het kan.''
,,Zo krijgen ouders de kans om zich enkele uren per dag te concentreren op de heropbouw van hun leven. De kinderen kunnen op school praten over wat er is gebeurd en leerkrachten kunnen in het oog houden welke kinderen het extra moeilijk hebben.'' In Chenai proberen de overheden er alvast voor te zorgen dat de scholen op 3 januari, het einde van de kerstvakantie, weer opengaan.
29/12/2004 Isa Van Dorsselaer
©Copyright De Standaard