Marc Reugebrink

[Barst]

[COLOR=Red][SIZE=3][FONT=Trebuchet MS]"Er is in het onderwijs al langer een ontwikkeling bezig waarbij de afstemming op economische rentabiliteit de fundamenten van dat onderwijs zelf dreigt te ondermijnen. Martha Nussbaum stelt in haar boek Niet voor de winst zelfs dat die ontwikkeling uiteindelijk bedreigend is voor de democratie. 'Dorstend naar nationaal gewin ontdoen vele landen en hun onderwijsstelsels zich achteloos van allerlei competenties die noodzakelijk zijn voor het levend houden van democratieën', stelt ze - en dan heeft ze het over het wegbezuinigen van 'de kunsten, de niet-exacte vakken en de geesteswetenschappen'. Die leveren niet alleen de voor een voldragen democratie noodzakelijke kennisinhouden, maar spelen ook een rol bij wat ze 'de humanistische aspecten van de bèta- en gammavakken' noemt: 'het fantasievolle, creatieve aspect en het aspect van rigoureus kritisch denken'. Iemand met een wiskundeknobbel zal het zonder die aspecten ook in de wiskunde niet ver brengen."[/FONT][/SIZE][/COLOR]
Marc Reugebrink

[AVO]

Eerlijk toegegeven heb ik mij al vaker de vraag gesteld in hoeverre het onderwijs de persoonlijke, maatschappelijke en democratische ontwikkeling van jongeren stimuleert. Ligt de nadruk inderdaad niet te veel op arbeidsgerichte competenties?

De filosofie om studenten te onderwijzen met het oog op “een goede doorstroming naar de arbeidsmarkt” is gerust een verdedigbaar vertrekpunt maar ik mis in de praktijk het en- en- verhaal .
Zeker de komende generaties zouden zich meer dan ooit bewust moeten zijn van de economische, politieke, maatschappelijke, ecologische, demografische… problemen die ongetwijfeld in rampen gaan ontaarden. We hebben nood aan een gemeenschappelijk verhaal om deze uitdagingen aan te gaan.

Maar hoe kan dit ooit tot stand komen wanneer, zoals Nussbaum het stelt, de geesteswetenschappen een onaanzienlijk plaatsje krijgen in het onderwijs? Of hoe kan een collectief verhaal tot stand komen wanneer het onderwijs kinderen van jongs af aan het arbeidsgerichte competitie- gevoel inpepert door de “goede leerlingen” van de “slechte leerlingen” te onderscheiden?