Daar is het spook van de eugenetica

[wim leenaerts]

Als aanvulling vind ik het in de meeste gevallen zelfs redelijk egoïstisch om zulk een kind weg te laten halen. Mensen weten niet hoe ze ervoor moeten zorgen en ze beseffen dat hun leven deels zal veranderen met een kind met het downsyndroom en daarom laten ze het maar weghalen, zonder het kind nog maar een kans te gunnen.

Dat is natuurlijk gemakkelijk gezegd als je niet in de situatie zit.
Als je zwanger bent, beeld je het leven met je kind reeds in, je kijkt er naar uit om er vanalles mee te doen en dan blijkt dat jouw kind niet in staat zal zijn om zulke dingen te doen en dat het grootbrengen ervan nog veel meer zorgen zal meebrengen dan het grootbrengen van een gezond kind.
Geloof me, als je zelf voor die mogelijkheid komt te staan, ga je er mogelijk anders over denken.

Egoïstisch? Misschien wel, maar je leven in dienst stellen van een kind dat mogelijk nooit zelfstandig zal kunnen zijn en dat voor veel onderdelen van de maatschappij uit de boot zal vallen is niet te onderschatten. Niet iedereen kan dat aan en niet iedereen is daarvoor in de wieg gelegd.

Vanaf wanneer 'leeft' een kind? Kan je daar een tijdstip op plakken? 12 weken? 15? Of misschien al na 2 weken?
Wat mij betreft pas vanaf het moment dat het bij de geboorte levensvatbaar zou zijn, wat momenteel 24 à 25 weken is. Daarvoor is het rationeel gezien gewoon een verzameling cellen die een beetje samenwerken, het kan niet denken, voelen, zien, horen enz. Het 'is' gewoon.
Is het dan een (ethische) misdaad om het te laten weghalen als je beseft dat het nooit de kans zal hebben om op een normale manier op te groeien en het voor jezelf heel zwaar kan worden?

Ik prijs me gelukkig dat ik 2 kerngezonde kinderen heb, maar als ik het nieuws had gekregen dat één van hen Down syndroom zou gehad hebben, zou ik - na wel degelijk meerdere nachten wakker gelegen te hebben - toch ook voor een abortus gekozen hebben vrees ik.