![]() |
|
|
|
#1
|
|||
|
|||
|
Armoede is al lang niet meer de 'ver van mijn bed show' die het misschien vroeger wel was. Of was dit maar een illusie? De cijfers spreken voor zich en de vaststelling dat je buren zich ook in de hoek bevinden waar de klappen vallen zet ons aan het denken. Het confronteert ons met de harde realiteit. Als het met hen kan gebeuren, waarom dan niet met ons?
Marloe heeft het naar mijn mening bij het rechte eind wanneer ze spreekt over taboes en vooroordelen. Misschien hebben we deze 'wake-up call' wel nodig, want mensen die het moeilijk hebben om rond te komen gaan dit vaak verbergen voor de buitenwereld. Ze leven liever in schijn, dan dat hen het label 'armoede' wordt toegewezen. Hierdoor gaan ze ongewild de problemen vergroten, uit angst gemarginaliseerd te worden. Er moet duidelijk iets gedaan worden aan dit 'sfeertje'. Een open en verdraagzame houding tegenover iedere medemens, en in het bijzonder diegene die het met heel wat minder middelen moet doen, zou nog meer een basishouding moeten worden. |
|
#2
|
|||
|
|||
|
Ik denk dat de oorzaak die Veronique aanhaalt zeker te maken heeft met de stijging van de armoede, maar naar mijn mening is er ook nog een andere. Wanneer we het economisch gaan bekijken, dan kan vaak de werkloosheid van één van de tweeverdieners voor problemen zorgen. De hypothecaire lening en de betalingen komen dan op de schouders van één persoon. Tegenwoordig zijn ook vaker de mensen met een hoger diploma werkloos en niet langer alleen de laaggeschoolden.
Ik kan dus concluderen dat er door de stijgende werkloosheid, door de economische crisis, er heel wat meer armoede is. Verder bekijk ik het toenemende aantal echtscheidingen niet alleen als oorzaak van de toenemende armoede, maar ook als een gevolg. Doordat er veel meer mensen werkloos zijn geworden, heeft dit een weerslag gehad op de cijfers wat betreft de echtscheidingen denk ik. |