Senaat keurt euthanasie voor minderjarigen goed

S*fie.Verstrepen · #1 27th November 2013, 20:16

Ik vind deze goedkeuring een beetje dubbel.

Langs de ene kant vind ik ze positief. Want volgens de wet, die ondertussen al 11 jaar oud is, kunnen alleen volwassen voor euthanasie kiezen. Dit maakt dat een jongere van 18 jaar voor euthanasie kan kiezen wanneer hij ondraaglijk lijdt, maar een 17-jarige niet. Dit vind ik persoonlijk ergens niet correct.

Maar langs de andere kant, waar moet men de leeftijdsgrens dan gaan leggen? Op welke leeftijd is een jongere er mentaal klaar voor om over leven of dood te beslissen? En is een psycholoog in staat deze mentale leeftijd te meten? Ik heb hier toch enige twijfels over.

Zo is het voor volwassen ook mogelijk om euthanasie te vragen wanneer ze zware psychische problemen hebben. Wordt dit ook door getrokken naar de jongeren? Want dan denk ik persoonlijk weer dat elke jongere in zijn pubertijd problemen heeft. Ze moeten zichzelf ontdekken in deze periode en lopen meerdere malen tegen de lamp. Het is logisch dat een jongere zich slecht voelt en het allemaal even niet meer zit zitten in die tijd van hun leven. Maar moeten zij dan ook in staat zijn om op zulke momenten terug te vallen op de wet van euthanasie?! Ik denk het niet...

Naar mijn mening moet deze wet nog duidelijker uitgewerkt en gestaafd worden!

katelijne.uytterhoeven · #2 27th November 2013, 20:20

Ik vind het heel onrustwekkend dat er maar een stemming nodig is om over het leven van minderjarigen te oordelen. Het onderwerp ligt natuurlijk erg gevoelig maar toch kan ik er helemaal niet achterstaan. Palliatieve verzorging kan ook een toevlucht bieden bij ondraaglijke situaties.

Er kunnen uiteraard erg schrijnende situaties zijn waarbij het voor sommigen lijkt dat euthanasie de enige juiste oplossing is. Toch lijkt mij dat zulk een situaties het beste kan bovenhalen in de mens. Hij moet dan zorgen voor de zwakke wat hem een zorgende en liefdevolle mens maakt. Deze zorg kan bestaan in het verzachten van het lijden.

Men weet nooit wat er kan gebeuren met een kind dat een zware ziekte heeft. Is het ook niet deels uit gemakzuchtigheid dat men zo'n kind gaat doden, omdat men het zichzelf niet wil aandoen om steeds zorg te moeten dragen?