Sla niet in paniek als je kind over zelfdoding spreekt

[sarah.schrauwen]

Als leerkrachten in opleiding komen wij reeds geregeld in aanraking met jongeren tijdens onze stages, en in de toekomst zullen wij heel veel tijd spenderen tussen en met de jongeren van de klassen waaraan we lesgeven. Het is dus belangrijk om onze leerlingen te kennen, zodat wij gedragsveranderingen kunnen waarnemen en als vertrouwenspersoon kunnen optreden. Onze leerlingen moeten weten dat zij bij ons terecht kunnen en dat wij bereid zijn om te luisteren naar hun verhaal. Een luisterend oor en een schouder om op te steunen kan al heel veel betekenen voor de jongere(n) in kwestie. Als we gedragsveranderingen merken bij een leerling, dan moeten we in staat zijn - en ook bereid zijn - om even onze dagplanning aan de kant te schuiven en om tijd te maken voor deze leerling na de les. Laat zien dat je er voor hem/haar bent. Blijkt het probleem dan toch groter dan je eerst dacht, dan kan je nog altijd kiezen om een (andere) hulplijn in te schakelen, zo mogelijk in overleg met de leerling zelf.
De cijfers tonen ons dat zelfdoding - of althans toch de gedachte hieraan - meer voorkomt dan we misschien beseften. Vandaar dat we hier aandacht aan moeten besteden en het probleem absoluut niet mogelijk minimaliseren. "Er zijn" voor de leerlingen klinkt misschien banaal, maar het kan reeds een grote hulp en steun zijn voor zij die het nodig hebben.

[jana.lambrechts]

Net zoals Sarah vind ik dat wij als toekomstige leerkrachten dit niet zomaar mogen negeren. Zelfdoding is nog vaak een taboe onder jongeren, de meeste schamen zich en durven erover niet te praten. Daarom is het belangrijk dat we net wel praten, steun bieden en laten zien dat we er zijn om hen te helpen.
Er zijn in Vlaanderen heel wat jongeren/ maar ook volwassenen die suïcidale neigingen hebben maar dat betekent niet dat ze het ook echt doen. Vaak gaat er een heel proces aan te voren. Het is pas wanneer de spreekwoordelijke druppel de emmer doet overlopen dat ze echt zelfmoord plegen.
Als toekomstig leerkracht hoop ik natuurlijk dat ik het nooit zal meemaken maar als het toch moest voorkomen, weet ik wat me te doen staat, praten.

[Raisa.Docx]

Ik kan me helemaal vinden in de mening van Simon. We leven in een maatschappij die bijna alles te bieden heeft, maar het blijkt dat al dat materiële de jongeren niet per se gelukkig maakt. Anderzijds heeft het ook te maken met de puberteit die steeds vroeger ingaat, denk ik. Daardoor wordt er snel veel verwacht van jongeren met het oog op hun schoolloopbaan, hun toekomst, hun ontwikkeling in de maatschappij etc. Dat alles kan op den duur zeker te veel worden voor hen.

Toch blijft het vreemd dat zelfs internationaal gezien Vlaamse jongeren meer tevreden zijn over hun leven dan hun leeftijdsgenoten, terwijl België op nummer 2 staat wat betreft hoogste zelfmoordaantal.

Ook vind ik dat er meer aandacht aan geschonken mag worden vanuit de schoolomgeving. Veel scholen schieten pas in actie wanneer er echt iets gebeurd is, maar de aandacht voor die crisissituatie verwatert na verloop van tijd. Het is niet dat jongeren geen signalen uitzenden, want dat doen sommigen juist wel. Het is aan de scholen, het CLB, leerkrachten, medeleerlingen, ... om de signalen op te merken. Ik moet toegeven dat het soms moeilijk kan zijn om dat gedrag te herkennen, maar het kan zelfs in kleine dingen zitten zoals het regelmatig "vergeten" te maken van een taak...