De grens schuift voortdurend op

[Diethe Segers]

Ik heb helemaal akkoord met de mening van Ilse. Akkoord, kranten willen lezers 'lokken' door het grote nieuws op de voorpagina te zetten met een bijhorende foto. Maar je moet ook wel respect tonen voor de slachtoffers en hun nabestaanden. Ik betwijfel het dat de kranten toestemming gevraagd hebben aan de familie van de slachtoffers om de foto's te publiceren.

Ook al zijn deze foto's openbaar en hangen ze aan de scholen, uit respect publiceer je deze foto's gewoon niet. Het is voor de familie al pijnlijk genoeg om elke dag geconfronteerd te worden met het ongeluk en de dood van hun kind.

[Jens.Mangelschots]

Het zijn inderdaad aasgieren en niet enkel de foto's, maar heel de berichtgeving rond het drama was er ver over.

Toch wil ik twee dingen nuanceren. Ten eerste maken wij van de journalisten ook een beetje aasgieren. Die krant is besproken en zeer veel verkocht. We zijn allemaal uit op sensatie en die journalisten moeten ons op onze wenken bedienen. Ze gaan er vaak over, maar wij vreten het dan op uit een soort van perverse nieuwsgierigheid. We hebben niet liever dan dat er beelden zijn van nieuwsfeiten. Wanneer journalisten dit dan ook toepassen op drama's zoals deze, dan zijn we geschokt. Dat is een beetje dubbel.

Ten tweede spreekt men hier over de privacy van de slachtoffers. Die MOET inderdaad gewaarborgd blijven. Maar ook hier weer laten we het ook toe dat ze geschonden wordt. We plaatsen alles op internet en maken werkelijk heel ons leven openbaar (Facebook). Kunnen we dan nog verbaasd zijn als zulke foto's gebruikt worden? We gooien onze privacy te koop en dan gaan we er van uit dat niemand daar ooit misbruik van zal maken. Is dat niet een beetje naïef?

Het ergste aan heel dit verhaal vond ik trouwens niet de foto's van de kinderen. Dat was te verwachten. Het ergste vond ik dag 1. De ouders van de slachtoffers wisten nog niets over hun kinderen. Ze kwamen aan op de scholen en hadden nog niemand van slachtofferhulp gezien en hadden nog geen informatie. Ze wisten zelfs niet of hun kind nog leefde. Het eerste wat ze zagen waren journalisten van VTM én BRT. Het eerste wat ze onder hun neus kregen was een micro. Toen heb ik het journaal afgezet en ben ik iets anders gaan doen. Dat vond ik ronduit gortig. Er was geen menselijkheid meer mee gemoeid. Er moest geweend worden voor de camera...