Di Rupo op weg naar de koning

[AVO]

De discussie nu gaat niet over de staatshervorming. Die gaat niet over bevoegdheidsoverdrachten en BHV, waar het meer dan een jaar lang over gegaan is. Deze stelling gaat ook niet over Vlamingen/Walen. Hier zitten we puur in een ideologische botsing. Liberalen en socialisten is eigenlijk water en vuur. Je kan natuurlijk wel het communautaire er bij gaan betrekken en zeggen dat het gaat over de bedrijfswagens (waarbij Vlaanderen 'getroffen' wordt), over de Franstalige PS tegen de Vlaamse Open VLD, ... Maar ik denk niet dat dat de hoofdzaak is in deze discussie. Niet elke discussie in ons land draait om het communautaire, hoezeer bepaalde partijen dat wel bepleiten.

Theoretisch heb je daar gelijk in maar zolang de Vlaamse partijen de hete adem van de N-VA in hun nek voelen zal alles wel communautair getint blijven. De N-VA is erin geslaagd om de Vlamingen( 30% alleszinds) ervan te overtuigen dat wij totaal andere ideologische opvattingen hebben. Als de Vlaamse partijen aan de tafel nu niet met een iets “rechtster”( hoewel ik liever die termen niet gebruik) sociaal- economisch plan komen voor de begroting, dan heeft de N-VA weer voer om de polarisatie nog meer te versterken. Tegen de volgende verkiezingen zijn we dan terug bij af.

[nic.andriessen]

Ik geef u daar volledig gelijk in. Maar u maakt, volgens mij, mee een van de fouten, die onze politici ook maken. Net dat vind ik een probleem: onze politici moeten ophouden met het kijken naar volgende verkiezingen. Iedereen voelt inderdaad die hete adem van N-VA in de nek. De politici moeten ophouden met te kijken naar "Wat heeft mijn partij in deze begroting binnengehaald?". De begroting mag niet de speeltuin van de politieke partijen worden, zeker niet in deze tijden. De partijen moeten kijken naar "Hoe komen wij hier als land, als burgers beter uit?". Ik denk dat dat de hamvraag is. Waar wordt iedereen beter van? Hoe halen we ons land uit de crisis en tillen we dit over Griekse scenario's? Zolang onze politici het niet afleren om ,al bij het opstellen van akkoorden, naar de volgende verkiezingen te kijken, zal er niets in beweging komen. Als beleidsmensen moet je ook onpopulaire maatregelen durven nemen, als het resultaat achteraf positief is. Als je na het uitvoeren van die akkoorden kan zeggen "Dat is ons resultaat en ons werk", moet je de N-VA niet vrezen.

[Jens.Mangelschots]

Citaat:

Theoretisch heb je daar gelijk in maar zolang de Vlaamse partijen de hete adem van de N-VA in hun nek voelen zal alles wel communautair getint blijven. De N-VA is erin geslaagd om de Vlamingen( 30% alleszinds) ervan te overtuigen dat wij totaal andere ideologische opvattingen hebben.

Ik denk toch dat het moeilijk te ontkennen valt dat het zuidelijke deel van het land links heeft gestemd en het noordelijke deel rechts. Ik denk dat daar niemand van overtuigd moet worden. Het is wel zo dat elke Belg hetzelfde wil, namelijk de welvaart behouden. Dat wil elke Waal, Vlaming en Brusselaar. Hoe men dit wil doen staat echter nu zwaar ter discussie. Vlamingen spreken over sterke structurele hervormingen en franstaligen spreken over nieuwe belastingen. Dit valt nu eenmaal moeilijk te verzoenen. Het helpt dan ook niet dat elke discussie, elke keer opnieuw communautair geladen is, dat maakt iedereen net iets emotioneler.

Het communautaire luik is dan wel officiëel afgesloten, maar de gevolgen laten zich natuurlijk nog voelen. Elke partij heeft namelijk toegevingen gedaan rond BHV en Brussel en hebben zich zo niet altijd even populair gemaakt bij hun kiezers. Nu willen ze hun trofee natuurlijk thuishalen in de begrotingsgesprekken. Ook de duur van de onderhandelingen speelt in het nadeel. Hoe langer men onderhandelt, hoe minder snel men nog een toegeving wil doen.

Wat dan allemaal ook niet helpt zijn dit soort shows. Het theatrale gedoe van Di Rupo kost enkel tijd en is nergens goed voor.

[AVO]

Net dat vind ik een probleem: onze politici moeten ophouden met het kijken naar volgende verkiezingen.

In mijn ogen moeten politici juist wel naar de volgende verkiezingen kijken. Op voorwaarde natuurlijk dat er voldoende tijd tussen twee verkiezingen zit om plannen concreet uitgevoerd te krijgen.

Anders kan je evengoed verkiezingen afschaffen.

De traditionele partijen houden krampachtig vast aan de macht die ze verworven hebben, van op het lokaal niveau tot op het federaal niveau en daarbuiten. Dan denk ik bijvoorbeeld aan de oneerlijke zetelverdeling bij verkiezingen( methode D’hondt ,methode Imperiali,..), aan het professioneel begeleiden van de N-VA naar de exit en de “bedankt voor de bewezen diensten, nu hebben we u niet meer nodig” voor Groen!.

Elke partij die in het vaarwater komt van de traditionele partijen ( Socialisten, Liberalen en Christen-Democraten) zal met een spreekwoordelijk blauw oog terugkeren. Hoe ongelooflijk ondemocratisch zou het dan van die traditionele partijen zijn om doodleuk hun eigen programma uit te voeren en het programma van de winnende partijen links te laten liggen.

Daarom net is het belangrijk dat de mogelijke tripartite- regering rekening houdt met de volgende verkiezingen. Wanneer zij geen standpunten van de verkiezingsoverwinnaars overnemen is dat niet alleen democratie- onwaardig maar zullen deze partijen nog meer kiezers en geloofwaardigheid verliezen.

Door enkele standpunten over te nemen van de (momenteel) zweep- partijen N-VA en Groen! kan het herstel van hun kiezersaantal beginnen. Alsook het herstel van het vertrouwen in de politiek. De bevolking moet voelen dat ze gehoord worden.

[nic.andriessen]

Politici mogen, ja misschien zelfs moeten, inderdaad naar de verkiezingen kijken, maar op de juiste moment. "Wat hebben wij als regering verwezenlijkt? Hoeveel van datgene wat wij beloofd hebben is uitgevoerd en heeft een degelijk effect gehad? Wat kan ik hier als mijn partij verdedigen?" Maar ik vind dat er de dag van vandaag meer gedebatteerd wordt over: "Hoeveel van MIJN punten haal ik hier binnen?". Natuurlijk: dat is het spel van de formatie, maar daar mag gewoon de nadruk niet op liggen. Het is zo dat je geen zaken dient te slikken waar je absoluut niet voor te vinden bent. Maar net daar zit het probleem. Vroeger werden er problemen opgelost door compromissen te sluiten. Hoe langer hoe meer, merk ik dat politici veel minder bereid zijn om compromissen te sluiten. Er moet altijd voldoende in blijven van hun eigen punten. Dat werkt gewoon niet.