De opkomst van de millenniumstudent

[Charlotte.Smekens]

Langs de ene kant ben ik het er volledig mee eens dat je als student aan de universiteit respect moet tonen ten opzichte van docent en medestudenten. De docent doet immers de moeite kennis over te dragen en het grootste deel van de studenten wil die kennis ook werkelijk opdoen. Daarom vind ik dat deze mensen niet gestoord mogen worden. Langs de andere kant zijn er twee problemen: het probleem dat de maatschappij is veranderd ten opzichte van vroeger en het probleem van de grote groepen. Het is immers zo dat leerlingen sinds de opkomst van de media veel meer nood hebben aan interactie, afwisseling, impulsen,… Doceren in de meest pure vorm kan de aandacht van de leerlingen er niet lang genoeg meer bijhouden en begint al snel te vervelen. Dit kan niet ontkend worden en het onderwijs zal hier op elk niveau (van kleuterklas tot en met hoger onderwijs) op in moeten spelen. Bovendien zijn er tegenwoordig ook erg grote groepen. Ik heb het zelf meegemaakt dat je met 300 mensen in een aula zit en je op de eerste rijen kan volgen wat de professor zegt, maar achteraan amper hoort dat hij iets zegt. Het minste geroezemoes van enkele studenten leidt de anderen af, waardoor ook zij beginnen te converseren en ga zo maar door. Na een tijdje kan meer dan de helft van de studenten de les niet meer volgen. In onze eigen school beginnen we al te merken dat het moeilijker wordt kwaliteitsvol onderwijs aan te bieden en te volgen wanneer de groepen uitbreiden. Bij het onderzoek naar de “millenniumstudent” zal men dus met een variatie aan factoren rekening moeten houden.

[Laetitia.De.Schepper]

Millenniumprofs voor millenniumstudenten
dinsdag 23 november 2010

Het klopt dat de student van de 21ste eeuw tijdens de lessen niet altijd even goed luistert, zegt MANUEL SINTUBIN. Maar ze moeten tegenwoordig ook meer doen dan luisteren.
De laatste dagen stond de millenniumstudent in de schijnwerper, in de krant (‘Proffen eisen meer respect' DS 19 november), in weekbladen en op tv. Het beeld dat opgehangen wordt van deze millenniumstudent, is niet echt flatterend: hij heeft geen manieren, zit ongegeneerd te keuvelen, te sms'en, te twitteren of te surfen tijdens het hoorcollege, en komt en gaat wanneer het hem belieft. En wat met de proffen? Die worden opgeroepen zich te wapenen tegen deze balorige en veeleisende millenniumstudenten.

Door de hedendaagse student zo voor te stellen, lijkt het er tezelfdertijd op dat de prof is blijven steken in de vorige eeuw, en dat de moderne technologie aan hem is voorbijgegaan. Niets is minder waar. Ook de prof van vandaag sms't, twittert, googlet, onderhoudt een blog, en zit op Facebook. Multitasken is hem ook niet vreemd. Bovendien gaat de prof van vandaag — noem hem de millenniumprof — ijverig op zoek naar manieren om de nieuwe multimediatoepassingen, sociale netwerken en andere communicatievormen binnen te brengen in zijn onderwijs. Niet zozeer omdat het hip is, maar omdat het nieuwe kansen biedt. En steeds met in het achterhoofd: wat is de meerwaarde? Maar hiervoor zijn er uiteindelijk geen toverformules. Het blijft permanent experimenteren; het is een verhaal van vallen en opstaan, iets wat de student vaak ontgaat.

Lang leve het hoorcollege

In de discussie rond de millenniumstudent krijgt het hoorcollege als werkvorm er ook weer serieus van langs. Het is saai, inefficiënt en ongeschikt voor de multitaskende, veeleisende millenniumstudent. Wat heeft die eraan als de prof ex cathedra zijn cursus staat te debiteren? Een totaal verkeerd beeld wordt hier opgehangen van het hoorcollege. Denkt u echt dat een prof er plezier in vindt om twee uur lang gewoon een tekst te staan voorlezen? Het hoorcollege is en blijft het uitgelezen contactmoment tussen prof en de studenten. Het is de ontmoetingsplaats waar de prof — in levenden lijve — het gesprek aangaat met de studenten om samen op ontdekkingstocht te gaan door de leerstof.

Het succes van het hoorcollege is dan ook een gedeelde verantwoordelijkheid van zowel prof als student. Dit contactmoment is gewoonweg niet te vervangen door een of andere multimediatoepassing. Het hoorcollege gaat immers niet over kennisoverdracht. Kennis vergaren en verwerken gebeurt niet daar en dan; dat is uiteindelijk het werk van de student zelf. In het hoorcollege kan de prof hiervoor alleen maar een leidraad aanbieden. Het hoorcollege gaat meer over het hoe en het waarom van de wetenschap. Het is het moment waarop de prof zijn enthousiasme als onderzoeker over kan brengen; zijn onderzoekservaringen met de toekomstige generatie kan delen. En dit zal de millenniumstudent niet terugvinden op het internet.

Millenniumprof

Overigens moet de millenniumprof niet doen alsof hij vrij is van alle zonde. Iedere collega die vergaderingen voorzit of bijwoont kan erover meespreken. Elke vergadering heeft laatkomers en vroegvertrekkers. Tijdens een vergadering wordt er ook al wel eens ge-sms't of verlaat iemand de vergadering om een gsm-oproep te beantwoorden. Meer en meer duiken schootcomputers op tijdens vergaderingen, niet alleen om notities te nemen, de agenda of documenten te raadplegen, maar ook wel eens om een e-mail te beantwoorden of de digitale krant open te slaan. Ook op wetenschappelijke bijeenkomsten, lezingen en symposia moet de millenniumprof niet onderdoen voor de millenniumstudent. Zonder enige schroom wordt er tijdens mondelinge presentaties van collega's nog aan de eigen presentatie gesleuteld, aan de volgende publicatie gewerkt, ge-e-maild, gechat of gesurft op het internet.

We zijn allemaal kinderen van onze tijd. De docent is niet blijven steken in de twintigste eeuw. Als er zoiets zou bestaan als de millenniumstudent dan bestaat er evengoed zoiets als de millenniumdocent.

MANUEL SINTUBIN
Wie? Hoogleraar geologie aan de KU Leuven.
Wat? Ook de prof van vandaag sms't, twittert, googlet, onderhoudt een blog, zit op Facebook.
Waarom? We zijn allemaal kinderen van onze tijd.

Bron: De Standaard