Straks twintig weken volledig betaald moederschapsverlof?

[Esther Lambrechts]

Ergens vind ik het een goed initiatief om het zwangerschapsverlof voor vrouwen van 15 naar 20 weken te verlengen. Maar ik kan ook goed begrijpen dat andere, zelfstandig werkende vrouwen, het hier niet mee eens zijn. Mijn mama bijvoorbeeld, is kapster. Toen zij bevallen was van mijn zus, en later van mij, stond zij een of twee weken later al terug in haar kapsalon te werken. Zij kon zich dat dus niet veroorloven om niet te werken, want geen werk is geen inkomen. Dus ik heb er een beetje een dubbel gevoel bij.

Ikzelf zou het natuurlijk super vinden om 20 weken 'verlof' te krijgen, maar toch vind ik het niet echt eerlijk tegenover de vrouwelijke zelfstandigen onder ons...

[Jens.Mangelschots]

Tegenwoordig gaan bijna alle vrouwen werken en dat is een ongelooflijk goede zaak. Maar dit is natuurlijk een van de grote twistpunten van de volledige emancipatie. Ten eerste kost het de overheid zeer veel en daar komen geen oplossingen voor. Ook hier verwachten de mensen te veel van de overheid (zie pensioenen, sociale zekerheid, infrastructuur etc.). Mensen moeten begrijpen dat de overheid geen geld kan toveren, zo werkt het niet. Natuurlijk is het zwangerschapsverlof verlengen een goede zaak voor moeder en kind, maar men moet realistisch blijven en dat is men niet. Zeker in een tijd waar alle Europese overheden moeten besparen is een wet als deze niet aan de orde.
Ten tweede is dit niet altijd een voordeel. Wat men er meestal niet zegt, is dat de vrouw wel voor 20 weken (bijna 5 maanden) moet vervangen worden. En na 20 weken tegen de vervanger zeggen dat hij terug kan starten is niet altijd evident, zeker niet in kleinere bedrijven.

[jeroen.vandyck]

Het leven is -voor een gezin met eigen woonst- onbetaalbaar met slechts één inkomen. Moeder de vrouw heeft haar haard eerder uit economische dan uit idealistische overwegingen verlaten. Dat de vrouw de stap naar het beroepsleven heeft gezet is zeker geen slechte evolutie. Maar wij werken om te leven en leven niet om te werken. De laatste 50 jaar zijn de gezinnen geëvolueerd naar een model met twee verdieners om hun welvaart te verbeteren. Tegenwoordig zijn twee inkomens bijna onontbeerlijk voor een normale levensstandaard. Over deze evolutie worden nauwelijks vragen gesteld door werkgevers of beleidslieden. Maar als het gaat over iets fundamenteels in een mensenleven, zoals de band tussen moeder en kind, vind ik het niet meer dan normaal dat economische principes moeten wijken. In naam van de welvaart durven we de menselijke en sociale factor in ons leven wel eens uit het oog verliezen. Daardoor primeren economische overwegingen en geld al te vaak over onze natuurlijke behoeften. Ik ben trouwens ook van mening dat gelukkige werknemers op termijn meer input geven aan ons economisch model en dus dat het geld voor moederschapsverlof een goede investering is.