|
|
|
|
#1
6th May 2010, 13:31
|
||||
|
||||
|
Ik kan mij vooral in het laatste stukje vinden welke Vansteenwegen aanhaalt.
I.v.m. de verschuiving van extreme opoffering naar extreem egoïsme. Op zich is de verschijving weg van de extreme zelfopoffering een stap in de goede richting, enkel zijn we niet tijdig gestopt met stappen. Individualisme is deze dagen zo belangrijk geworden in onze maatschappij. Daar het ook wel positieve gevolgen heeft, brengt het evenzeer negatieve gevolgen met zich mee. Velen zien 'ik' als het centrum van hun leven; ik moet mij zo goed mogelijk ontplooien, mij zo veel mogelijk kansen geven... Steeds meer en meer merk ik verder bij kennissen, familie en nabije omgeving dat men geen moeite meer kan steken in liefde. 'Hij was de ware niet!' 'Ik ben niet meer verliefd!' ... en dergelijke uitspraken krijg je dan te horen. Niemand lijkt zich bewust te zijn van de realiteit en iedereen lijkt steeds dieper en dieper weg te zakken in het mooie droomplaatje van fictieve films, waarin je voor altijd gelukkig samen bent en altijd even dolverliefd blijft. 
|
|
#2
9th May 2010, 23:29
|
|||
|
|||
|
Ik ben volledig akkoord met de laatste alinea (zowel bij Karen als in het artikel)
Mensen blijken niet meer te weten wat echte liefde is en geven alles zo snel op. En daar komt dan het spreekwoord "Het gras is altijd groener aan de overkant." kijken. De verliefdheid wordt echte liefde, het nieuwe is er een beetje af .. en hopaa: breuk, relatie met een ander. Maar is dit dan beter? Alles begint terug van nul en na verloop van tijd kom je toch opnieuw het moment tegen van de vlinders die minder fladderen... Persoonlijk denk ik, dat als je in dit stadia (vanaf de verliefdheid mindert:dumpen) zit, je nog niet echt volwassen bent en bang bent voor het vaste leven. Je wil afwisseling, spanning, avontuur in het nieuwe... wat ik als "puberteit" omschrijf.
|
|
#3
10th May 2010, 15:33
|
|||
|
|||
|
Citaat:
|
|
#4
13th May 2010, 18:03
|
|||
|
|||
|
Het beeld van extreem egoïsme, daar ben ik het ook volkomen mee eens. Partners zitten soms op een totaal andere golflengte, waardoor ze iets verschillend verwachten van het leven, en dus ook van hun relatie. Daardoor krijgen ze vaak ruzie, en gaan ze uit elkaar. Wanneer je op die manier uit elkaar gaat, dan kan je daar niets tegen beginnen, tenzij de ene partner zich wegcijfert voor de andere, of zich in het volgende niveau dwingt. Maar vroeg of laat komen de problemen er toch wel uit.
Vele mensen denken ook dat het gras véél groener is aan de overkant. Maar ga maar eens kijken, daar zal je ook wel 'bruine plekken' en onkruid in ontdekken, maar dan teruggaan naar je vroeger stukje grond, dat is een ander paar mouwen ... . Relaties, het is me wat.
|
|
#5
14th May 2010, 12:41
|
|||
|
|||
|
Drie dingen
Citaat:
 Maar dat is wel eens nodig, mensen gaan te snel uit elkaar, doen te weinig moeite.. en dat berust dan nog eens vaak op misverstanden omdat men niet genoeg moeite deed om erover te praten, te communiceren met elkaar. Spijtig is dat, want nadien hoor je vaak dat mensen er spijt van krijgen. Maar eens gebroken met elkaar is het erg moeilijk om de draad weer op te nemen.Het fenomeen "vechten voor elkaar, om elkaar te hebben en te houden" treedt alsmaar meer op de achtergrond. "Lukt het niet, dan stoppen we er maar mee" is op deze moment nogal populair. Natuurlijk is dit niet overal zo, en zullen de meesten op een bepaald moment wel iemand tegenkomen die het waard is om "voor te vechten", maar dat is één ding, het werkelijk DOEN is een tweede ding, en het BLIJVEN doen is een derde ding -dat maar al te vaak verwaarloosd of vergeten wordt-...
|
 |
|
|
Hybrid Modus
