Belg betaalt zich blauw

[Barst]

De Hoogste fiscale druk ter wereld


'Fiscale Druk hoogste ter wereld', kopte De Standaard gisteren. En ook nog: 'De Belg betaalt zich blauw.' Maar waar gaat al dat door ons betaalde belastinggeld eigenlijk naartoe? Of anders gezegd: wat krijgen we er als burger voor terug? In ieder geval gaan ze niet of onvoldoende naar onze publieke voorzieningen. In vergelijking met de ons omringende landen ligt onze wegeninfrastructuur er belabberd bij. Hetzelfde geldt voor de lamentabele staat waarin onze openbare gebouwen zich bevinden, zoals de postkantoren, de politiebureaus en onze schoolgebouwen.


Wie regelmatig naar de ons omringende landen gaat, krijgt de indruk dat bij ons de voorbije veertig jaar de tijd heeft stilgestaan. Onze kinderen zitten vaak nog altijd in dezelfde energieverslindende schoolgebouwen als toen ik veertig jaar geleden naar school ging. Enkele uitzonderingen daargelaten ademen nog te veel openbare gebouwen dezelfde muffe, klantonvriendelijke sfeer van de jaren vijftig uit, terwijl in onze buurlanden de moderniteit op al die terreinen wel is doorgedrongen. Waarom kan het daar wel, met zelfs minder belastingdruk?

Maar die belastingcenten van ons moeten toch ergens blijven? Want duidelijk is dat ze in ieder geval ook niet gaan naar een betere werking van de overheidsdiensten zelf. 'Het failliet van justitie', kopte De Standaard gisteren eveneens. En dat het op Financiën al jaren vierkant loopt, is ook een open deur intrappen. Duidelijk is dat onze belastingcenten dus ook niet gaan naar betere dienstverlening door state of the art automatisering van allerlei diensten aan de burger, een efficiëntere en een meer klantgerichte overheid.

Maar waar gaan al die door ons opgehoeste belastingcentjes dan wel naar toe? Misschien naar de georganiseerde inefficiëntie als gevolg van politieke benoemingen, waar mensen een baan of promotie krijgen op basis van wie men kent in plaats van wat men kan. Of naar het Zuiden van het land, waar de transfercenten onder meer worden gebruikt om het cliëntelisme te financieren? Waar het leger werklozen niet wordt aangepakt uit angst om stemmen te verliezen en waar tegelijkertijd de overheden vetter en inefficiënter worden? Of waar als gevolg van de wafelijzerpolitiek ter compensatie in Luik een veel te groot treinstationspaleis moet worden gebouwd, omdat het station in Antwerpen ook dringend aan de eisen van deze tijd moest worden aangepakt?

Alleen daarom al is een verregaande staatshervorming onverwijld onontbeerlijk. Niet als doel, maar als middel om beter en efficiënter te besturen. Want het is dringend nodig dat op terreinen als economie, belastinghervorming, ontslagrecht, werkgelegenheidsbeleid, vergrijzing, zorg, milieu, energie, islamisering en immigratie keuzes worden gemaakt. In de ons omringende landen is men daar volop mee bezig. Hier in België dreigen de beide deelstaten door het onderlinge communautaire geneuzel elkaar mee de dieperik in te trekken, zodat er straks aan beide zijden van de taalgrens alleen maar verliezers zijn.

Evert van Wijk geeft debat- en mediatraining aan de politieke wereld en het bedrijfsleven


DS, 21-11-2007

[Barst]

Belastingschuwe bedrijven ontspringen de dans


BRUSSEL - Slechts 16 procent van de bedrijven die geen aangifte indienen, wordt toch belast.


Een kleine 34.000 ondernemingen lieten vorig jaar na om een belastingaangifte in te dienen. Dat waren er 2.300 meer dan het jaar ervoor, of een stijging met 7 procent.

Hoewel de fiscus die bedrijven relatief eenvoudig een aanslag kan opleggen, glipt het grootste deel door de mazen van het net. Slechts 16 procent van de boosdoeners krijgt achteraf toch een aanslag opgelegd.

De cijfers werden gisteren bekendgemaakt door volksvertegenwoordiger Dirk Van der Maelen (SP.A), die een parlementaire vraag stelde over de kwestie. Afgelopen weekend heeft het VTM-nieuws erover bericht.

Van der Maelen hekelt de lakse aanpak van de fiscus. 'Een pakkans van 16 procent is veel te laag. De mogelijkheden om deze bedrijven toch te belasten, worden nog niet op voldoende grote schaal toegepast. Het is onrustwekkend dat de fiscus niet krachtdadiger optreedt'.

De mogelijkheden om dat te doen zijn er wel, stipt Van der Maelen aan. Op zijn initiatief werd het in 2005 mogelijk om bedrijven die geen aangifte indienden, forfaitair te belasten. Op basis van de sector waarin het bedrijf actief is en het aantal werknemers, wordt een aanslag opgelegd die uitgaat van een forfaitaire minimumwinst. Daarmee kwam een einde aan een periode waarin dergelijke bedrijven vrijwel straffeloos hun gang konden gaan.

Het Rekenhof had in 2001 vastgesteld dat daardoor in sommige steden tot 15 procent van de ondernemingen geen aangifte indiende. Bij gebrek aan een aangifte was het dan aan de belastingambtenaar om te achterhalen hoeveel het bedrijf verdiend had. Die gegevens konden vervolgens door het bedrijf voor de rechtbank in twijfel worden getrokken. Niet zelden werd de fiscus dan in het ongelijk gesteld.

Van der Maelen vindt dat de fiscus het middel van de forfaitaire minimumwinst meer kan toepassen dan nu gebeurt. Van de niet-indieners werden er vorig jaar ruim vijfduizend toch belast. Dat is 16 procent. Met andere woorden: 84 procent ontspringt alsnog de dans. 'Terwijl het systeem heel eenvoudig is. Ik schat dat het een kwartiertje werk kost per bedrijf'.

Maar om te beginnen zou de fiscus ervoor moeten zorgen dat het aantal niet-indieners wordt teruggebracht. Daarvoor moet het aantal controles omhoog. Van der Maelen: 'In sommige steden worden ondernemingen gemiddeld om de tien jaar gecontroleerd. Hiermee wordt een klimaat van straffeloosheid opgewekt.'

'Dat steeds meer ondernemingen geen aangifte indienen is niet verwonderlijk. Grote en middelgrote ondernemingen zouden om de drie jaar grondig gecontroleerd moeten worden. Hier heeft minister Reynders gefaald.'


DS, 26-11-2007 (rmg)