Do we love Bush??? --> Brussels bezoek Bush stuit op verzet

[Kenny]

Orgineel gepost door Barst

Valt op een maandag en dinsdag... Dus nog altijd mogelijkheid om voor P.E. RZL een extra-muros activiteit op te zetten richting Brussel...

Ik wil gerust meegaan, zij het dan met een inhoudelijk iets ander spandoek.

Gezien de overweldigende sympathiebetuigingen van sommige posters alhier ten gunste van het Amerikaans standpunt ten nadele van 'Mohammed-met-de-pet' in Irak (zie http://actualiteit.org/forums/showth...=2670#post2670), zou ik wellicht sowieso heksentoeren moeten uithalen om meer dan een handvol studenten mee te krijgen...

Jammer dat de discussie daar niet wordt verdergezet, dus doen we het hier maar. Ik zie in die thread geen "overweldigende sympathiebetuigingen" maar wel het in perspectief plaatsen van. Ik zie in dat bericht nergens enige context waarin we de vermeende mishandelingen kunnen plaatsen dus ipv. die erbij te verzinnen kunnen we alleen maar uitgaan van de logische redenering dat dergelijke dingen niet gebeuren voor het plezier van de soldaten maar dat ze allemaal in teken staan van het 'groter maatschappelijk en militair nut', een begrip dat dan weer terugslaat op het feit dat Amerika in oorlog is waarbij de regels nu eenmaal anders zijn. Het individu kriijgt nooit voorrang op de natie, dat is altijd zo geweest en zal altijd zo blijven.

Ik zeg alleen maar dat ik me wel kan voorstellen dat vriendelijk aan de gevangene vragen of hij eens wil vertellen waar zijn kameraden hun wapens verstopt hebben, niet zal werken. Wil dat dan zeggen dat zomaar alles toegelaten is? Natuurlijk niet, ik stel me ook vragen bij die "brandwonden", en terecht! Maar als zelfs "Iraakse gevangene met handboeien vastgeketend zat aan een tralie" al wordt beschouwd als een vorm van mishandeling, dan stel ik me wel de vraag of dergelijk stukje lectuur niet eerder suggestief is ten nadele van het Amerikaans standpunt, ipv. objectief en kritisch.

Vandaar ook dat Jef, Bert en ik onmiddellijk de vergelijking maakten met andere instanties waar dergelijke praktijken (het wakker houden van gevangenen, het gebruik van de matrak,...) zeker ook voorkomen. Ja, zelfs hier in onze achtertuin.

En dat in z'n context plaatsen is echt wel van doorslaggevend belang hier want dat bepaald namelijk onze perceptie van het gebeuren. Vertel nu eens dezelfde situatie na maar dan met andere hoofdpersonages. Ik kan me wel voorstellen dat de publieke opinie tegenover deze zaken volledig kan worden omgedraaid als we bijvoorbeeld zouden stellen dat een gangster het slachtoffer is geworden van politiebrutaliteit tijdens zijn verhoor.

Om de een of andere reden krijg ik nu het beeld van Marc Dutroux vlak na zijn arrestatie voor ogen. Ik kan me maar al te goed herinneren dat half mijn dorp bijna in applaus uitbarstte toen verteld werd dat de politie om de zeven minuten ijskoud water in zijn gezicht gooide om hem wakker te houden. En dat was nog lang voor hij schuldig bevonden werd aan...

Ben ik dan zo verkeerd wanneer ik uitga van het idee dat het gros van de mensen bij het ouder worden welhaast per definitie 'rechtser' en dus behoudsgezinder wordt ('wat we hebben, moeten we proberen te behouden'), terwijl het daarentegen eigen is aan jonge mensen om 'vooruit' te denken in functie van een 'betere' wereld?

Nee, daar bent u niet verkeerd in. Dat jong 'vooruit' denken heeft in de eerste plaats al te maken met het feit dat jongeren op die leeftijd het zich kunnen veroorloven om op die manier te denken aangezien ze nog geen aandacht moeten besteden aan de manier van verwezenlijking.

Hierbij gezegd zijnde, wij kunnen ons dat nu ook (en ik voel me oud als ik dit typ) veroorloven, maar dan wordt er wel verwacht dat we niet alleen de vraag stellen maar ook het antwoord geven. En als dat besef eenmaal gekomen is, dan haken de meeste af.

Soit, wie droomt er eigenlijk niet van wereldvrede? Jongere mensen zeker wel, omdat die nog niet het besef hebben dat zoiets heel wat meer is dan het neerleggen van de wapens. Oudere mensen ook, maar dan wel niet langer hardop.

En ik hoor u al hardop denken: "maar samen kunnen we iets veranderen". Daar ben ik zeker mee akkoord, MAAR dat gegeven is van ondermaats belang geworden eenmaal je opgroeit. Dan kom je ineens voor te veel uitdagingen tegelijk te staan, dat er simpelweg geen tijd meer overblijft voor dat oude eenheidsgevoel. Ik denk dat de meeste mensen al blij zijn als ze 's avonds thuis komen van hun werk en na het eten gezellig met hun gezin voor de TV kunnen hangen. Dat er dan buiten een betoging aan de gang is voor een zogenaamde 'betere wereld', is dan zeker niet meer het belangrijkste puntje op de agenda. Hoe jammer dat eigenlijk in theorie ook mag klinken.

Onder meer een wereld waar met ALLE MIDDELEN een oorlog moet worden tegengegaan (en al zeker een 'preventieve')???

Een oorlog (en niet specifiek een preventieve) tegengaan? Dat begrijp ik niet volledig. Een oorlog voorkomen, daar kan ik me natuurlijk wel volledig achter scharen. Maar bestaat er dan werkelijk geen enkel voorbeeld waarvan u kan zeggen dat het gaat om een 'just war'? En dan niet volgens de principes van Jus Ad Bellum maar puur persoonlijk.

Wat bedoelt u trouwens met tegengaan met ALLE MIDDELEN? Bijna zou ik daar uit afleiden dat u ijvert voor het gebruik van geweld om de oorlog te stoppen. Maar dat zou logisch fout zijn, aangezien u dan niet tegen het radarwerk van de oorlog zou werken, maar er gewoon in zou meedraaien. Hier zou ik toch graag een antwoord op krijgen, of is dit gewoon een te letterlijke interpretatie van mijnentwege?

Maar genoeg gedroomd: gans de zaak zou wellicht toch beschouwd worden als een activiteit met een 'te hoog politiek gehalte'...

Dat weet u toch pas als u het probeert.