Al Zarqawi is gedood tijdens bombardement

[Barst]

Made in USA


ABU Musab al-Zarqawi is groot gemaakt voor hij het was. Weinigen hadden van hem gehoord toen Colin Powell - de voormalige Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken - in 2003 voor de VN-Veiligheidsraad zijn naam in één adem noemde met die van Osama bin Laden en Saddam Hoessein. Al-Zarqawi zou volgens Powell in het noorden van Irak kampen runnen met de steun van Saddam, waar terroristen werden klaargestoomd voor een chemische oorlog. Deze onheilige drievuldigheid moest worden bestreden, zei Powell. De Amerikaans-Britse invasie van Irak was een feit.


Nadat de Amerikanen Al-Zarqawi hadden gebrandmerkt als meester-terrorist, waren zijn geld- en rekrutenzorgen verleden tijd. Terwijl Bin Laden deemsterde in de achtergrond, werd Al-Zarqawi het icoon van de islamitische guerrilla. In Afghanistan had hij zijn kans gemist. Hij arriveerde er op het moment dat de Russen wegtrokken. Irak moest zijn oorlog worden.

Het is velen een raadsel hoe een werkloze straatboef uit Zarqa, een grauwe industriestad in Jordanië waar Palestijnse vluchtelingen en bedoeïnen wonen, het schopte tot staatsvijand nummer twee voor de Amerikanen, op wiens hoofd een prijs van 25 miljoen dollar stond. Hoe een man die sloten alcohol dronk en vrouwen lastigviel, een symbool werd van de islamistische strijd.

Al-Zarqawi werd - vermoedelijk - op 20 oktober 1966 geboren als Ahmad Fadeel Nazal Khalayleh. Zijn vader - uit een oude bedoeïnenfamilie - was oud-officier en gemeentelijk ambtenaar, zijn moeder zorgde voor hun tien kinderen. Ze woonden in een armzalig betonnen huis met uitzicht op een kerkhof waar Ahmad tussen de graven ging spelen. Hij hing rond op straat, eerst om te voetballen, later om te dieven en te vechten. Op zijn zeventiende haakte hij af op school.

Na de dood van zijn vader wilde zijn zeer gelovige moeder - die hij later zou meenemen naar Afghanistan in de hoop dat de berglucht haar leukemie zou genezen - zijn ziel redden. Ze stuurde hem naar een salafistische moskee. Al-Zarqawi deed altijd alles in extremen en dat was ook zo voor zijn zoektocht naar verlichting. Zarqawi de boef werd Zarqawi de moslimmilitant. Vanuit Afghanistan keerde hij terug naar huis met een predikant die hem meesleepte in het verzet tegen het Jordaans koningshuis. Beiden vlogen in 1996 voor vijftien jaar de cel in.

Daar ontpopte Al-Zarqawi zich tot een leider. ,,Met één blik kon hij doen gehoorzamen'', vertelde de gevangenisarts later. Hij leerde de 6.236 verzen van de koran vanbuiten en liet de tatoeage van een anker met zuur verwijderen. Hij pompte gewichten en leidde een gedisciplineerd leven. Hij verdroeg geen afwijkende overtuigingen, ook niet in 'zijn' islam. ,,Als je niet met hem was'', zei celgenoot Youssef Rababa'a aan The Guardian , ,,was je de vijand. Er was geen grijze zone.''

In 1999 profiteerde Al-Zarqawi van een amnestie. Hij wilde een rustig leven met een groentenkraampje, meenden sommigen, maar de voortdurende druk van de veiligheidsdiensten zou hem drijven tot wat volgde. Volgens anderen stond er maar één punt op zijn agenda: chaos zaaien. Hij trok opnieuw naar Afghanistan, deze keer voor de kampen van Al-Qaeda, en werd er voorgesteld aan Bin Laden. Het was geen grote liefde, en Al-Zarqawi ging naar de grens met Pakistan en nadien naar Irak om zijn eigen kampen op te zetten, zij het met financiële hulp van Bin Ladens netwerk. Toen Irak na de Amerikaans-Britse invasie de nieuwe vergaarplaats werd voor jihadi's aller landen, rook Al-Zarqawi zijn kans.

Oum Sayed, zijn moeder, omschreef Ahmad als een lieve en tedere jongen. Het moet de families van Nick Berg en Kenneth Bigley en de andere gijzelaars die Al-Zarqawi of zijn mannen de keel oversneden, worden vergeven dat zij die mening niet delen. In Irak vocht Zarqawi zoals hij opgroeide: als een straatvechter. Brutaal, gemeen en zonder genade. Hij gaf geen interviews en stuurde geen ellenlange met religieuze referenties doorspekte videoboodschappen de wereld in. Zijn werkwijze, schreef Reuters gisteren, was de guerrilla-versie van de shock & awe campagne die de VS voerden. Zarqawi had maar één boodschap: het afgehakte hoofd van Nick Berg, of van de honderden sjiieten die op die manier al zijn afgemaakt.

Zijn mythe groeide. Bin Laden noemde hem ,,de Prins van Al-Qaeda in het Tweestromenland''. De VS schreven zowat alle aanslagen en moorden in Irak op conto van 'Al-Qaeda in Irak'. Maar volgens andere opstandelingen was Zarqawi meer een godfather , die de middelen verdeelde, de groepjes coördineerde en de stroom paradijs-zoekende kamikaze naar hun dodelijke doelwit stuurde. Een fantoom, volgens de VS-troepen die drie jaar lang op hem joegen. Altijd net weg als ze dachten hem gevonden te hebben; niet te traceren via gsm's die hij weggooide nadat hij ze had gebruikt. Had hij een kunstbeen? Werd hij dodelijk gewond over de grens gesmokkeld? Wat is feit en wat is fictie bij Al-Zarqawi? Feit is: hij werd gisteren ,,uitgeschakeld'' door een Amerikaanse bom. Hij bleef zo uit een Amerikaanse cel, zoals zijn moeder op haar sterfbed had gewild.


DS, 09-06-2006 (Isa Van Dorsselaer)

[Barst]

Zarqawi's end is not a famous victory, nor will it bring Iraq any nearer to peace

By Robert Fisk


06/09/06 "The Independent" -- -- So, it's another "mission accomplished". The man immortalised by the Americans as the most dangerous terrorist since the last most dangerous terrorist, is killed - by the Americans. A Jordanian corner-boy who could not even lock and load a machine gun is blown up by the US Air Force - and Messrs Bush and Blair see fit to boast of his demise. To this have our leaders descended. And how short are our memories.


"They seek him here, they seek him there."

"Those Frenchies seek him everywhere."

"Is he in heaven? Is he in hell?"

"That demned elusive Pimpernel?"

Sir Percy Blakeney, of course, eluded the revolutionary French. But the Baroness Orczy - unlike Mr Bush - would scarcely have bothered with Abu Musab al-Zarqawi, the Jordanian thug whose dubious allegiance to al-Qa'ida turned him in to another "Enemy Number One" for those who believe they are fighting the eternal "war on terror". For so short is our attention span - and Messrs Bush and Blair, of course, rely on this - we have already forgotten that our leaders' only interest in Zarqawi before the illegal 2003 Anglo-American invasion of Iraq was to propagate the lie that Osama bin Laden was in cahoots with Saddam Hussein.

Because Zarqawi met Bin Laden in 2002 and then took up residence in a squalid valley in northern Iraq - inside Kurdistan but well outside the control of both the Kurds and Saddam - Messrs Bush and Blair concocted the fable that this "proved" the essential link between the Beast of Baghdad and the international crimes against humanity of 11 September 2001. The date on which this fictitious alliance was proclaimed - since it is far more important, politically and historically, than the date of Zarqawi's death - was 5 February 2003. The location of the lie was the United Nations Security Council and the man who uttered it was the then Secretary of State, Colin Powell.

What a sigh of relief there must have been in Washington that Zarqawi was dead and not captured. He might have told the truth.

Yesterday, with an inevitability born of the utterly false promise that the bloodbath in Iraq is yielding dividends, we were supposed to believe that the death of Zarqawi was a famous victory. The American press dusted off their favourite phrase: "terrorist mastermind". No one, I suspect, will be able to claim the $25m on his head - unless he was betrayed by his own hooded gunmen - but the American military, stained by the blood of Haditha, received a ritual pat on the back from the Commander-in-Chief. They had got their man, the instigator of civil war, the flame of sectarian hatred, the head chopper who supposedly murdered Nicholas Berg. Maybe he was all these things. Or maybe not. But it will bring the war no nearer to its end, not because of the inevitable Islamist rhetoric about the "thousand Zarqawis" who will take his place, but because individuals no longer control - if they ever did - the inferno of Iraq. Bin Laden's death would not damage al-Qa'ida now that he - like a nuclear scientist who has built an atom bomb - has created it. Zarqawi's demise - and only al-Qa'ida's killers would have listened to him, not the ex-Iraqi army officers who run the real Iraqi insurgency - will not make an iota of difference to the slaughter in Mesopotamia.

Messrs Bush and Blair slyly admitted as much yesterday when they warned that the insurgency would continue. But this raised another question. Will the eventual departure of Bush and Blair provide an opportunity to end this hell/ disaster? Or have the results of their folly also taken on a life of their own, unstoppable by any political change in Washington or London? Already we forget the way in which the same American forces credited with Zarqawi's death had proved only a few weeks ago that he was a bumbling incompetent. The Beast of Ramadi - or Fallujah or Baquba or wherever - had produced a videotape in which he fired a light machine gun while promising victory to Islam. Days later, the Americans showed the rough cuts of the same video - in which Zarqawi could be seen pleading for help from his comrades after a bullet jammed in the breech of the weapon.

In prison in Jordan, back in the days when he was a mafiosi rather than a mahdi, Zarqawi would drape blankets around his bed, curtains that would conceal him from his fellow prisoners, a cave - a Bin Laden cave - from which he would emerge to stroke or strike the men in his cell. Possessive of his wife, he left her with so little money that she had to go out to work in his native Zarqa. When his mother died, Zarqawi sent no condolences.

Like Bin Laden - the man of whom he was both beholden and intensely jealous - he had already transmogrified, undergone that essential transubstantiation of all violent men, from the personal to the immaterial, from the uncertainty of life to the certainty of death. Zarqawi's videotape was an act of extreme vanity that may have led to his death and he may have made it, subconsciously, to be his last message.

That the intelligence services of King Abdullah of Jordan - descendant of the monarch whom Sir Winston Churchill plopped off to the Hashemite throne - might have located Zarqawi's "safe house" in Baquba was a suitably ironic historical act. The man who believed in caliphates had struck at the kingdom - killing 60 innocents in three hotels - and the old colonial world had struck back. A king's anger will embrace a duke or two. Even an ex-jailbird.


© 09-06-2006 Independent News and Media Limited (R. Fisk)

[Jelle thijs]

17/06 Al-Qaida dreigt ermee Al-Zarqawi te wreken

Het terreurnetwerk al-Qaida van Osama bin Laden dreigt er mee Aboe Moessab al-Zarqawi te "wreken". Dat staat in een bericht "aan de islamitische natie" dat zaterdag op een islamitische website werd gezet.

De Jordaanse terroristenleider al-Zarqawi was de leider van de Iraakse tak van al-Qaida en werd op 7 juni gedood in Irak. "De dood van sjeik Aboe Moessab is niets anders dan een nieuwe (bron van) verontwaardiging die de handen van het verraad hebben toegevoegd aan de lijst van verontwaardigingen (...) waaruit de helden van de islam inspiratie putten in hun meedogenloze strijd tegen de krachten van de geloofsverzaking", staat te lezen in een boodschap op de website die gewoonlijk gebruikt wordt door de Iraakse tak van al-Qaida. Het bericht werd ondertekend met "al-Qaida van de jihad in Afghanistan", waarmee wordt verwezen naar het netwerk onder leiding van bin Laden.

Het netwerk betuigt zijn deelneming "aan de islamitische natie" voor het verdwijnen van een "leeuw van de islam en een pijler van de jihad" en belooft "ongeluk aan de vijanden van Allah". "God heeft geduldige leiders behoed, zoals sjeik Osama bin Laden en sjeik Ayman Zawahiri (de nummer twee van al-Qaida) en hun aanhangers, om hun strijd voort te zetten en om (Zarkawi) te wreken", zo luidt het nog.