"Moebarak stapt vanavond op"

[Michael Van Deun]

De situatie van Egypte speelt al een aantal weken de grote rol in het nieuws, maar ook de geschiedenis wordt door deze gebeurtenissen beschreven. Het was eigenlijk wel grappig om een les 'klassieke beschavingen' te starten met een 'ontknoping' van de situatie in Egypte. Dit omdat de huidige en actuele situatie belangrijk kan zijn om bij lessen te gaan betrekken. Maar niet enkel binnen onze lerarenopleiding, maar ik denk toch in gans de wereld is de situatie van groot belang. Zowel op politiek als op economisch en sociaal vlak. Enerzijds is het politiek een signaal naar de buitenwereld, vooral omdat het de bevolking is die praktisch het land gaat stilleggen om juist één persoon (wel de meest belangrijke van het land) te doen opstappen. De aanhouder wint, deze stelling wordt weeral eens bewezen, want Moebarak is uiteindelijk toch vertrokken. Dit bewijst hoe sociaal geëngageerd en verbonden de inwoners van Egypte dan wel zijn. Zij leggen de ganse economie en politiek van een land lam. Kortom, mensen die zich verenigen, kunnen heel wat bereiken (in de toekomst). Dat is een groot gebaar naar de buitenwereld toe. De positie van Egypte binnen Europa en binnen de wereld zal toch wel veranderen, om nog maar te zwijgen over de geschiedenisboeken die opnieuw aangepast moeten worden! Misschien kunnen de Belgen hieraan een voorbeeld nemen, er zou snel een regering zijn en de politieke kwestie zou sneller geregeld zijn op die manier.

[Barst]

Hartverwarmende winterrevolutie


Met een kleine 24 uur vertraging nam de 82-jarige Hosni Moebarak dan toch de onvermijdelijke beslissing: hij trad af als president van Egypte, geveld door 18 dagen van betogingen.


Met enkele helikopters vertrokken hij en zijn familieleden uit Caïro naar zijn paleis in Sharm el-Sheik. Daar kan hij rustig mokken over de jeugd van tegenwoordig die op Facebook zit en twittert, en niet meer luistert naar de 'vader' van de natie, zoals hij zichzelf donderdagavond nog omschreef in zijn toespraak waarmee hij de vastberadenheid van de bevolking alleen versterkte.

De losbarsting van de vreugde op het Tahrir-plein - het plein van de Bevrijding - die op de mededeling van vicepresident Suleiman volgde, ontroert en herinnert ons eraan dat alle mensen vrij willen zijn. Vrij om te zeggen wat ze willen, vrij om hun leiders te kiezen, vrij van angst voor beruchte veiligheidsdiensten. Net als in Tunesië, is ook deze revolutie niet het werk van buitenlandse inmenging, maar van de eigen en overwegend seculiere bevolking. De Egyptenaren mogen trots zijn, ze hebben Geschiedenis geschreven.

En toch betekent dit nog niet dat de buit binnen is voor de betogers op het Tahrir-plein. Het risico is reëel dat het leger van plan is om de 'transitie' te kapen en zal afsturen op meer van hetzelfde, alleen zonder Moebarak, om zijn economische belangen veilig te stellen. Suleiman liet weten dat de macht overgedragen wordt aan de Hoogste Raad van het Leger, die enkele uren voor de val van Moebarak nog een communiqué verspreidde dat weinig vertrouwen inboezemde: de noodwet zou worden opgeheven 'van zodra de huidige toestand beëindigd wordt' - lees: als de betogers hun acties staakten en opnieuw naar huis en aan het werk gingen.

De betogers dringen aan op de omgekeerde volgorde. En hun wantrouwen is terecht. Hoe kan men het leger geloven als het zegt dat er eerlijke en vrije verkiezingen gehouden zullen worden, als een topfiguur als Suleiman enkele dagen geleden vertelde dat de Egyptenaren 'de cultuur van de democratie' missen en zelfs met een coup dreigde?

Het blijft cruciaal voor de toekomst van Egypte dat het leger bij een transitie naar democratie betrokken wordt. Maar dan moet de legertop duidelijk erkennen dat het verleden voorbij is en dat het erop aankomt samen met de oppositie aan een nieuw Egypte te werken.

En ook blijft de bekommernis dat sommige facties op termijn de pas verworven vrijheid zullen proberen te fnuiken. Maar wie vandaag de Egyptenaren het recht wil ontzeggen om vrij te zijn, in naam van een 'stabiliteit' die sowieso onhoudbaar was, mist een kans om er het zwijgen toe te doen.


DS, 12-02-2011 (Bart Beirlant)

[Ilse Van Loock]

Ik vind het knap dat het Egyptische volk zijn president dan toch op de knieën kreeg. Alhoewel je hier moeilijk over een president kan spreken. Iemand die op 30 jaar tijd 170 miljard euro vergaart, terwijl zijn bevolking in armoede leeft, verdient die titel niet. Bovendien nam Moebarak het niet zo nauw met de mensenrechten.
Toch zijn achter de schermen onderhandelingen aan de gang over een wijkplaats. Volgens verschillende bronnen zouden de VS, Saoedi-Arabië en de Verenigde Arabische Emiraten bij deze gesprekken betrokken zijn.
Toch hoop ik dat hij zijn straf niet zal ontlopen.
Een kleine bedenking: In heel België staat ongeveer 215 miljard euro op de spaarboekjes, dit zegt toch wel iets over de graaicultuur van Moebarak.

[olivier.lejeune]

Ik ben blij dat Moebarak is afgetreden. Hij was een dictator die alleen dacht aan zijn voordelen, hij was steenrijk terwijl het volk in armoede leefde. Andere meningen werden niet getolereerd en opstanden werden de mond gesnoerd. Na Tunesië namen de Egyptenaren zelf het heft in handen en kwamen op straat om te betogen. Ik ben blij dat de Egyptenaren de moed hebben gevonden om op te komen voor hun rechten en willen afstappen van het erbarmlijke leven dat ze moeten lijden. De revolutie is geslaagd en Moebarak is van zijn troon gestoten, ondanks de doden die er te betreuren vallen. Voor vele Egyptenaren is de buit binnen, maar de belangrijkste momenten beginnen nu pas, momenten waar de toekomst van iedere Egyptenaar van afhangt. Nu komt er in Egypte een nieuwe leider en deze wordt op een al dan niet democratische manier verkozen! Want momenteel weten we niet hoe het verder zal verlopen in Egypte. Eveneens kan Egypte na deze revolutie in een diep dal terecht komen, de dagen die besteed werden aan de revolutie hebben ervoor gezorgd dat Egypte dagelijks zoveel miljoenen misliep, denk maar aan de toeristische sector. Het zal even duren voor Egypte weer op een normale manier zal draaien, dit zal bemoeilijkt worden door een nieuwe regering die nog gevormd moet worden. Ik hoop dat het leger (die de macht in Egypte tijdelijk in handen hebben) het land toch al terug naar een hoger niveau zal kunnen leiden zodat de nieuwe leider en regering Egypte niet volledig uit de put moeten sleuren.

De revoluties in Tunesië en Egypte zorgen voor een domino-effect in de Arabische wereld. Ik heb net nog naar het VRT-journaal gekeken en daar werd de vermelding gemaakt van protesten in Iran, Bahrein en Jemen. Eerder deze maand kwamen Algerije en Jordanië ter sprake. Ik ben benieuwd wanneer dit zal eindigen en wat de gevolgen zijn (positief en negatief), want het is niet uit te sluiten dat er weer een dictator aan de macht komt.

[laurens.taels]

Eerst en vooral wil ik duidelijk stellen dat ik het positief vind dat Moebarak is afgetreden. Zoals hiervoor is aangehaald waren zijn dictatoriale prestaties buitensporig en moest hier een einde aan gemaakt worden. Voor mij is het belangrijk dat de stem van het volk het gehaald heeft. Moebarak werd door zijn eigen volk met de rug tegen de muur gezet. Dit is een belangrijk gegeven, daar de macht zich heeft omgekeerd. Het volk nam de macht in handen en bleef zijn wil doordrukken. De vraag blijft nu natuurlijk hoe het verder zal gaan. Eerlijk gezegd heb ik hier geen goed oog in. Mij lijkt het reëel dat er met een kwinkslag er wordt voor gezorgd dat het nog steeds iets gaat weg hebben van een dictatoriaal regime. Dit zal uiteraard gepaard zijn met enkele vrijheden om het volk een beetje te sussen. Ik hoop uiteraard dat de democratie het haalt en dat er een einde gemaakt wordt aan de dictatoriale regimes. Hiermee bedoel ik ook de andere landen in Noord-Afrika (en elders). Hopelijk zorgt het voor een domino-effect bij de andere landen. Dit zal leiden tot enkele jaren van chaos, maar op lange termijn denk ik dat de wereld er positief zal uitkomen. Het volgend probleem is dan de toenemende globalisering... :-)