'De kinderen in Aleppo zijn zo getraumatiseerd dat ze niet meer huilen'

[Hanne V*n Dooren]

Twee weken geleden zag ik een reportage over het leven in Aleppo. Er werden enkele mensen geïnterviewd die het niet zagen zitten hun stad te verlaten. Na het bekijken van de reportage, zat ik echt in een tweestrijd. Enerzijds begrijp ik deze mensen wel. Aleppo is hun thuis, ze zijn er opgegroeid. Bovendien weten ze niet waar ze terechtkomen als ze beslissen om te vluchten. Anderzijds begrijp ik deze mensen totaal niet, is hun leven hen dan minder dierbaar dan de plaats waar ze opgegroeid zijn? Want op dit moment zijn ze totaal niet zeker van hun leven wanneer ze in Aleppo blijven. Bovendien vind ik het heel moeilijk om me in te beelden wat ik zou kiezen in hun situatie, want deze situatie is zou gruwelijk dat ik me ze gewoonweg niet kan inbeelden ...