Trkse vrw zkt man

[bijlinda]

Waarom veel progressieve Turkse vrouwen Arabieren haten (en niet aan een man geraken)


Vanuit Istanbul zwerft Kasper Goethals de wereld rond. In deze kroniek vertelt hij elke week over een bijzondere ontmoeting.


Toen in België de zomer al was begonnen en warme juni-avonden eindeloos leken te duren, bleef het in Istanbul fris. Boven de Bosporus bolden de wolken op als paddenstoelen en regende het vier keer per week. De progressieve Turkse vrouwen, die hier tegen God en onderdrukking vechten door minder kleren te dragen, moesten nog even inbinden. Ze droegen hun minirokjes onder lange regenjassen en wierpen boze blikken op de eerste Arabische toeristen. Ze vertelden elkaar dat alles zo duur was geworden door de nieuwe rijken uit de Golfstaten, die met hun vier koopzieke echtgenotes door de natgeregende winkelstraat Istiklal slenterden.

De West-Europeaan begrijpt niets van deze vrouwen. Hij wil ze zelfs niet kennen. Deze vrouwen noemen zichzelf met enige trots racist. Ze koesteren de omvolkingstheorie, zonder te weten waar die vandaan komt, en opperen dat het bloed van de Turkse natie verdund wordt door Syrische vluchtelingen. Ze posten foto’s van Mustafa Kemal Atatürk tussen selfies en reisfoto’s op Instagram. Ze worden woedend als ze in de rekken van buitenlandse supermarkten ‘Griekse yoghurt’ zien liggen. Dan schrijven ze lange epistels over de Turkse wortels van yoghurt en gyros, en roepen ze op tot wraak – door de Griekse eilanden Lesbos, Kos en Chios opnieuw aan Turkije te annexeren.

En toch zijn deze vrouwen links. Ze protesteren tegen de autocratische president en voor de democratie. Ze wuiven met lgbti-vlaggen. Ze eten veganistisch en noemen zichzelf feminist. Hun strijd is die van westerse vrouwen tegen de kerk van zestig jaar geleden, voor zelfbeschikkingsrecht en tegen patriarchaal zeggenschap over ieder aspect van hun leven. Voor hen is de islam een donkere gifwolk die oprukt over de wereld en overal de vrijheden van vrouwen verstikt. Voor hen zijn losse haren en een blote buik geen manier om te conformeren aan de mannelijke blik, maar juist een verzet tegen mannen die hen willen bedekken. Geen wonder dat veel liberale vrouwen uit het Midden-Oosten in het Westen een thuis vinden in de schoot van rechtse partijen.

Alleen een man vinden is voor deze vrouwen moeilijk. Zoals overal worden de mannen in Turkije snel conservatiever en groeit de kloof met de vrouwen. In Zuid-Korea verwachten mannen tegenwoordig dat vrouwen zich als schoolmeisjes kleden en geschrokken hun mond bedekken als ze lachen. In Turkije willen jonge mannen alleen nog een prinses of een hoer. Ze moet maagd zijn en willen trouwen, of meteen in de koffer willen duiken. Alles daartussen is onbegrijpelijk voor het in toenemende mate binaire brein van de jonge man. Een jong Turks koppel kan het eens worden over de Turkse vlag boven de haard – die moet vooral heel groot zijn – maar niet over de plaats van de vrouw aan die haard.

Het onvermogen van de jonge Turkse man drijft hem tot wanhoop. Zijn tegenpartij wordt mondiger, doet het beter op school en dient hem van antwoord. Hij komt met een bos rozen naar een afspraakje en heeft geen idee wat hij daarna nog moet zeggen. Hij vertelt over zijn moeder en zijn sportprestaties. Hij begint steeds meer op te scheppen. Hij is olympiër, kunstenaar en bakt de beste köfte op de barbecue. Hij vergeet vragen te stellen. Op de hippe terrassen zie je hem zitten, tegenover een vrouw met opgetrokken wenkbrauwen. Het lijkt alsof de bloemen in zijn gespannen vuisten ter plaatse verwelken. De influencers op zijn telefoon hadden hem nochtans beloofd dat mannelijke dominantie zou erotiseren. Hoe kan hij dit nu nog rechttrekken?

Dus staat de trotse Turkse vrouw voor een verschrikkelijke keuze. Zal zij dan maar een buitenlandse progressieve man nemen? Ze reist naar West-Europa en test de moraal, maar ontdekt daar tot haar ontzetting dat zij daar zelf conservatief wordt bevonden. Ook zij kan zich voor de vrouw alleen de rol van hoer of prinses inbeelden. Ze verwacht dat de man betaalt voor haar drankjes en haar maaltijd. Ze is jaloers en eist zijn totale toewijding. Ze spreekt haar haat uit voor Arabieren, en schrikt als dat op verontwaardiging stuit. Ze maakt grappen over minderheden, beperkingen en zwaarlijvigheid die in progressieve westerse kringen al even uit de mode zijn. Maar ze laat zich niet de les spellen, ook al blijft ze dan maar alleen.


Blog DS, 22-08-2025 (Kasper Goethals)