[katleen]

"The Manchurian candidate" staat als een huis
De wereld wordt achter de schermen geregeerd door gewetenloze figuren die vooral commerciële belangen verdedigen. Als die openbaring u niet van uw stoel doet donderen, zal u ook niet meteen zwaar geschokt worden door "The Manchurian candidate". Al blijft het op zich wel een fraai gestileerde thriller.

Jonathan Demme is een Democraat. Die overtuiging heeft hij nooit voor zich gehouden en ook tijdens de voorbije presidentsverkiezingen was hij in het getouw om zijn favoriete kandidaat zoveel mogelijk te steunen. Maar Demme is ook niet blind voor de manier waarop de Amerikaanse politiek evolueert, en dat laat hij al even duidelijk zien in zijn remake van "The Manchurian candidate".

Aanvankelijk doet majoor Marco de beschuldigingen af als larie, maar de twijfels die hij in zich voelt opkomen, vallen niet zomaar te onderdrukken.

De nachtmerries laten Denzel Washington niet los

De roman van Richard Condon werd al eens eerder verfilmd in 1962, toen door John Frankenheimer en met Frank Sinatra in de hoofdrol. In Demmes versie neemt Denzel Washington het hoofdpersonage voor zijn rekening, maar de plot is ongeveer dezelfde gebleven.

Net als toen gaat het om een militair die zijn strepen verdiend heeft op het slagveld (toen in Korea, nu in de Golfoorlog). Hij lijdt echter aan huiveringwekkende nachtmerries die steeds heviger worden.

Op een dag wordt hij aangesproken door een man die vroeger tot zijn peloton behoorde en hem probeert te overtuigen van een waanzinnig complot. Aanvankelijk doet Washington de beschuldigingen af als larie, maar de twijfels die hij in zich voelt opkomen, vallen niet zomaar te onderdrukken. Het spoor leidt naar een andere ex-soldaat die nu aan een politieke carrière bouwt.

Waarheid komt absoluut niet meer aan als uppercut

Als thriller staat "The Manchurian candidate" als een huis. Demme heeft het genre perfect in de vingers en grijpt zijn publiek meteen bij het nekvel. Hij bouwt het paranoïde sfeertje zorgvuldig en feilloos op, zodat je op de duur als het ware gevangen zit in Washingtons geest.

Het enige probleem is dat de uiteindelijke waarheid absoluut niet meer aankomt als een uppercut. In de vroege jaren 60, toen Condon zijn roman uitbracht en Frankenheimer zijn film draaide, vermoedde niemand hoe de wereld echt in elkaar stak. Wij hebben de illusies van een integere leiding al lang opgeborgen.

Bron: vrtnieuws.net
Ruben Nollet