Wie zijn die freaks?!

Elspeth Jenkins


‘Hoe doe je dat dan zonder rijbewijs?’ Aldus klinkt het afgezaagde zinnetje dat mij sinds mijn achttiende blijft achtervolgen. Minstens één keer per week hoor ik het. Inderdaad, beste lezers, ik heb geen rijbewijs. Het begon als iets wat ik maar bleef uitstellen, en al snel werd het verhaal van mijn rijbewijsloze leven een show op zich.


Ik verzon vaak dat ik ermee bezig was. Soms postte ik op Facebook dat ik langs de rijschool was geweest. Technisch gezien telt voorbij het raam van de rijschool wandelen *zonder binnen te kijken als ‘langsgaan’. Het leverde me euforische reacties op. Van ‘go go go’ tot ‘wow, hoe doe je dat, zo zonder rijbewijs?’

Ik wilde mensen blij maken met de illusie dat ik helemaal niet zo’n rare ben, ze moesten denken dat ik er bijna was, dat ik gewoon nog een paar eenvoudige stappen moest doorlopen om dat papiertje in handen te krijgen. Want zo’n rijbewijs is een symboolding, het is het ultieme bewijs dat ik wél actief kan meedraaien als volwaardig lid van de maatschappij. Iedereen zou opgelucht kunnen ademhalen en verder gaan met zijn leven, ‘want kijk, het kind heeft een rijbewijs. De wereld ligt aan haar voeten. Ze kan ein-de-lijk haar geboortedorp verlaten. ZIJ.IS.VRIJ.’

Zo is het dus niet gegaan.

Begin dit jaar ben ik 38 geworden, ik heb nog altijd geen rijbewijs, maar ook een pak minder redenen om buiten te komen. Wanneer ik mij toch eens ergens moet voorstellen gaat dat als volgt: Elspeth, 38, in een relatie, geen rijbewijs. Wanneer ik er dan nog aan durf toe te voegen dat mijn vriend ook zonder rijbewijs door het leven gaat, ontploft de kamer. De ontgoocheling druipt van de muren, mensen springen in hun auto en vliegen tegen 120 kilometer per uur naar huis. De avond is voorbij. ‘Wie zijn die freaks?’

Ach ja.

De coronacrisis heeft het openbaar vervoer er nu ook niet verleidelijker op gemaakt, en dat levert de nodige uitdagingen op.

Mijn medereizigers halen dagelijks het bloed vanonder mijn mondmasker. Want niets is gezelliger dan een vijfkoppig gezin dat op de bank naast mij neerploft in een overigens volledig lege treincoupé, toch? Covid wie? Niet gezien.

Zelfs pré-covid-19 kon ik de keren dat ik in de Thalys-bar ben gaan schuilen amper tellen. Ik kon dat casual gehoest rond mij toen ook al niet verdragen. Met een cilinder Pringles-chips als enige barrière tussen mij en de (in mijn hoofd) intussen uitgebroken ebola-epidemie in de wagon ernaast.

Of ik dan toch niet eindelijk eens voor dat rijbewijs zou gaan? Want een auto betekent toch vrijheid?

Het is nu gewoon te laat. Dit dubbelleven sleept al te lang aan. Ik kan ook niet meer bijhouden tegen wie ik wel of niet heb laten vallen dat ik met glans geslaagd was op het examen. Het is niet mijn bedoeling om nog meer verwarring te zaaien.

Mochten er trouwens meer mensen zoals mij leven, dan hadden we geen fileprobleem, hoogstens wat minder plaats op de trein en iets meer discussies over waarom mijn handtas een eigen zitje verdient.


Blog DS, 22-10-2020 (Elspeth Jenkins)