The Cure op Rock Werchter 2019: Het eerste uur werk, het tweede ontspanning

SERGE SIMONART 29 juni 2019, 7:13

Audience participation is sowieso een ziekte die meer woekert dan gezond is. De hoofdschuldige is naar mijn gevoel Coldplay, die bij elke volgende plaat meer die toer op gingen. En vermits zij moeiteloos stadions vullen, hebben alle managers van jongere acts gedacht: kassa! Zelfs groepen van de goeie soort zoals Elbow hebben amper een song die niet een meebrulbare hook of one-liner bevat. Een tweede semi-foute trend is dat alsmaar meer headliners een act brengen die stoelt op stunts, gimmicks, vuurwerk, confetti of andere gadgets.

Daarom vraag ik extra respect voor The Cure, die zich niet bezondigen aan ‘Clap your hands everybody!’ –gelul, niet doen aan massamennerij, het publiek niet naar de mond praten of vleien (‘Jullie Belgen zijn het béste publiek dat we ooit hadden’, etc), en die niet hengelen naar opzichtige bijval.

Robert Smith doet het al 40 jaar zonder gimmicks (tenzij je zijn rode lippenstift en z’n neogothische ooievaarsnestkapsel meetelt) , enkel met een unieke sound (eigenlijk drié unieke groepsgeluiden) en een podiumact die amper verder gaat dan een zeldzaam wandelingetje naar de uiteinden van het podium en een gemompelde kurkdroge grap.

Het was aandoenlijk om te zien hoe bassist Simon Gallup – ook hij heeft een unieke, vaak geïmiteerde sound – enerzijds stoer over het podium liep als een onrustige gekooide tijger (op zijn versterker stond ‘Bad Wolf’ geschreven), maar zich anderzijds tot grijnzen liet verleiden als Robert Smith hem aanstootte of omhelsde als onderdeel van een veertig jaar lange bromance.

De concerten van The Cure verlopen al jaren volgens hetzelfde stramien: het eerste uur is wérk, het tweede ontspanning. Eerst doet Smith je roeden lopen en grasduint hij in de mokerhamers en pletwalsen van zijn gevarieerde oeuvre, en daarna volgen de pophits.

Eerst kreeg Rock Werchter dus ‘Shake Dog Shake’ opgedist. Een even loodzware als makke start, want nachtuil Robert Smith moet je niet bij daglicht laten starten. Dan volgden, parallel met de toenemende schemering, ‘Lovesong’, ‘Last Dance’, ‘Pictures of you’, Never let you go’, ‘A night like this’, ‘Never Enough’, ‘Primary’, ‘39’, een verpletterend ‘One Hundred Years’ (met iconische beelden van al het leed dat de mens elkaar al heeft aangedaan, van oorlogen en concentratiekampen to executies) en mijn favorieten ‘From the edge of the deep green sea’ en ‘Fascination Street’. En, alleen Robert Smith kan zich dat permitteren, een grillige solo op een ridicule dubbelfluit in de intro van ‘Burn’. Dat is de wall of sound Cure, de doem Cure, de ruige, trancey, oeverloos aanslepende, epische Cure.

Daarna grapte Robert: ‘Onze tijd zit er bijna op, we hebben nog net de tijd voor…nog eens 90 minuten.’ Waarop hij een imaginair iemand uit het publiek imiteerde die wanhopig riep ‘Oh, no, not more of that?!’ en dan een reeks klassiekers inzette waaraan geen eind leek te komen: ‘Play for today’, ‘A forest’, ‘Close to me’, ‘Push’, ‘In between days’, ‘Just like heaven’, ‘Friday I’m in love’, ‘Doing the unstuck’, ‘The Walk’, ‘Why can’t I be you’, ‘The Caterpillar’, ‘Boys don’t cry’ en, bedankt want die wilde ik absoluut horen: ‘Lullaby’. Negen of tien bisnummers dus, ik ben de tel kwijtgeraakt en het leken er 36.

Nogmaals: Robert Smith is een uniek talent, want wie anders kan een wandeling door het bos van vier minuten een Twin Peaksiaanse dreiging geven (‘A forest’), wie andere schrijft onweerstaanbare popsongs over rupsen (‘The Caterpillar’), arachnafobie (‘Lullaby’) of claustrofobie (‘Close to me’)? Later dit jaar komt er eindelijk een nieuwe cd. Tot dan kan de herinnering aan dit topconcert volstaan – niet het beste dat ik ooit van hen zag, maar voor zestigers meer dan goed genoeg. Robert leek ook blij met Rock Werchter, want hij maakte op het eind zes of zeven buigingetjes en dat is niet zijn gewoonte.


Bron: De Morgen, 29.06.2019
https://www.demorgen.be/tv-cultuur/...nning~b6627f77/

Eigen mening:
Ik val niet snel in katzwijm, maar toen Robert Smith op deze bloedhete vrijdagavond het podium besteeg, moest ik toch een gil - al was ik een dertienjarige bij een Justin Bieber concert - onderdrukken.
Een optreden om niet snel te vergeten, mijns inziens.

Enkele links die ik wil delen en die zeker de moeite zijn om een keer (of tachtig ) te beluisteren:
1. Lullaby: https://youtu.be/ijxk-fgcg7c
2. Lovesong: https://youtu.be/ks_qOI0lzho
3. 10:15 Saturday Night: https://youtu.be/okiCApJeonQ
4. The Lovecats: https://youtu.be/mcUza_wWCfA
5. The Perfect Girl: https://youtu.be/NwfFplR039k
6. The Baby Screams: https://youtu.be/iIS7F8Twf7I
7. Friday I’m in love: https://youtu.be/mGgMZpGYiy8
8. High: https://youtu.be/w9xXCK28wDU
9. Boys don’t cry: https://youtu.be/9GkVhgIeGJQ
10. A Forest: https://youtu.be/xik-y0xlpZ0

Het volledige optreden vind je hier: https://youtu.be/D5xNlIQLvXU