Hulp


Ik zag een gat, schakelde in achteruit en begon eraan zoals ik er altijd aan begin, met plezier. Nu is er niet zo erg veel waarover ik makkelijk onbescheiden doe, maar over parkeren wel. Dat zelfvertrouwen begon op het rijexamen zelf. De snelheid had louter met de stress te maken, in elk geval was ik in één prachtige lijn in het gat gereden. Ik zag de examinator aan mijn instructeur verbaasd ‘wow’ zeggen en ik was te fier om door de verbazing beledigd te zijn.

Op overmoedige dagen, en die zijn er, maak ik er zelfs een sport van er het kleinste gat uit te pikken. Het zijn zeldzame momenten van zelfverzoening wanneer me dat is gelukt.

Maar nu stond zij er plots. Een vrouw die begon uit te beelden hoe ver ik nog te gaan had. Een vreselijk goedbedoelde actie. Ik stak mijn duim op, ik bedoelde: ‘het lukt me zo wel’. Zij begreep het als een aanmoediging, ze gaf een duim terug. Ik zat gevangen in de sisterhood. Ik kon niet anders dan het te aanvaarden.

Het gevaar van hulp is dat je soms dreigt te geloven dat je ze *nodig hebt. Ik voelde me alle zelfvertrouwen verliezen. Zelden deed ik er zo lang over, maakte ik zoveel schijnbewegingen. ‘Wij vrouwen moeten mekaar soms een beetje helpen, toch?’, zei ze glunderend, toen ik uitgestapt was. Ik glimlachte zo vrouwvriendelijk als ik kon.


DS, 03-05-2019 (Guinevere Claeys)