De Syrische burgers zijn de oorlog meer dan beu, maar proberen zo normaal mogelijk hun leven te leiden. Dat kon freelancejournalist Eduard Cousin vaststellen in Damascus. "Mijn gevoel is niet dat ze heel erg pro-Assad zijn, maar vooral dat ze helemaal klaar zijn met de oorlog en weer vrede willen. Of dat nu met Assad of met iemand anders is." Maar met de recente gifgasaanval en de vergelding ervan, is de hoop op vrede weer veraf.

Twee weken geleden was de Nederlandse freelancejournalist Eduard Cousin nog in de Syrische hoofstad Damascus. "Het is een stad met continu geluiden van de explosies in Ghouta op de achtergrond en ook de geluiden van mortieraanvallen vanuit Ghouta op Damascus", legt hij uit in "De ochtend" op Radio 1. "Ondanks de oorlog blijven de mensen hun normale leven oppakken: ze gaan naar het werk, ze gaan uit, doen boodschappen. Ze proberen te leven met die oorlog op de achtergrond. Voor mij als buitenstaander was dat vrij surreëel. Ze zitten gewoon op café terwijl je op de achtergrond luide explosies hoort. Voor hen is de situatie natuurlijk al 7 jaar zo, ze hebben een manier gevonden om ermee om te gaan."

Cousin verbleef anderhalve week in Damascus, aan de kant van het Assad-regime dus. "De overheid probeert buitenlandse journalisten heel erg in de gaten te houden. Het is me wel gelukt om in Damascus alleen rond te reizen en mensen te spreken. Dat was officieel niet de bedoeling, maar ik ben wel enkele dagen alleen in de stad geweest."

De freelancejournalist is niet in het gebied geweest dat door rebellen wordt bezet, maar geraakte wel tot op minder dan een kilometer van het Douma-front. "Het regime zelf ontkent de gifgasaanval van dit weekend. Het regime zegt: wij zijn aan het winnen, wij hebben nu geen belang bij een gifaanval. De afgelopen weken zijn er veel onderhandelingen geweest met de rebellen, maar die schoten maar niet op. Je zou kunnen zeggen dat de gifgasaanval gepleegd is door het regime om de laatste moraal van de rebellen in Ghouta te breken en ze daarmee te dwingen tot een deal te komen."

Intussen hebben de eerste rebellen en burgers de stad Douma verlaten. Ze worden met bussen geëvacueerd naar het noorden. Douma was de laatste stad in de regio Oost-Ghouta die ze nog in handen hadden. Als alle rebellen daar weg zijn, is het hele gebied weer in handen van het Syrische leger. Vannacht volgde dan een bombardement op een militaire luchthaven als vergelding voor de gifgasaanval.

"Wat mij in Damascus opviel, is dat de mensen best wel bang waren dat de betrokkenheid van Amerika groter zou worden en dat de VS meer zou bombarderen op regeringsgebied. Ik zat in regeringsgebied, daar krijg je maar een deel van het verhaal te horen. In Damascus zelf hoor je dat mensen hopen dat Assad die oorlog maar snel wint. Mijn gevoel is niet dat ze heel erg pro-Assad zijn, maar dat ze vooral helemaal klaar zijn met de oorlog en weer vrede willen. Of dat nu met Assad of iemand anders is. Ze willen dat het leven weer normaal en veilig kan zijn. Omdat Assad op dit moment aan de winnende hand is, is dat de grootste kans op een snel einde van de oorlog."

Bron: VRT Nieuws, opgehaald op: https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2018/0...sin-over-syrie/

Eigen mening: Ik kan volledig begrijpen dat men in Damascus en in het overgrote merendeel van Syrië zegt dat het allemaal niet meer uitmaakt wie de oorlog wint, zo lang als ze maar binnenkort gedaan is. Je zou voor minder, na zeven jaar lang geweld. Vrijwel niemand in het Westen weet hoe het is om in een oorlogsgebied te leven, en zij die dat wel nog weten zullen waarschijnlijk niet lang meer onder ons zijn. Wij mogen onszelf gelukkig prijzen dat wij van zulke calamiteiten gelijk in het gehele Midden-Oosten, grote delen van Afrika, in de Balkan en in Oekraïne gespaard zijn gebleven gedurende de afgelopen 73 jaar.

Toch zou een overwinning van Assad de wereldvrede in gevaar kunnen brengen. Poetin heeft herhaaldelijk zijn steun betuigd tegenover Bashar al-Assad, terwijl Trump hem al meerdere malen veroordeeld heeft voor verscheidene gifgasaanvallen op Syrisch grondgebied. Met de wrijving die recentelijk is ontstaan en opgevoerd, kan het wel eens zijn dat er, hopelijk niet gewelddadige, vergeldingsacties vanuit Rusland komen als Amerika zijn strijd tegen het huidige Syrische regime niet stopzet. De enige vreedzame oplossing die ik hieruit zie komen, is als Assad een eerlijk proces krijgt op het Internationaal Strafhof in Den Haag. Maar als we dat zouden willen zien gebeuren, dan zouden zowel Rusland als Amerika dit Strafhof nog moeten erkennen, iets wat hoogst onwaarschijnlijk is, aangezien deze twee landen daar dan nog heel wat processen staan op te wachten.