Ondanks aandringen van de Commissie en een positief oordeel van het Europees Hof, lijken verplichte quota voor immigranten geen optie meer. Als Oost-Europa dit gevecht wint, wat kan de EU dan nog doen voor de vluchtelingen?

Donald Tusk, de voorzitter van de Europese Raad, zal volgende week met de Europese regeringsleiders samenzitten over het immigratiedossier. Maar nu al is uitgelekt dat Tusk het spreidingsplan voor migranten (met de zogenaamde door de EU verplichte nationale quota) niet zal steunen. Hij zou de Raad vragen die quota ‘niet effectief’ te noemen. Dat meldt Politico.

Tusk zegt dat de ‘verplichte quota tot zeer veel verdeeldheid leiden en de aanpak niet efficiënt is.’ Hij wil de lidstaten zelf weer een grotere autonomie geven in de asielkwestie. De quota werden al tussentijds verlaagd omdat zoveel landen ze niet haalden. De Oost-Europese landen zoals Polen en Hongarije weigerden zelfs vlakaf om meer moslimvluchtelingen op te nemen in hun (blanke, conservatief-christelijke) samenlevingen.

Het Europees Hof van Justitie heeft dit jaar nog geoordeeld dat de Commissie het recht heeft om dat spreidingsplan op te leggen, en dat lidstaten het moeten uitvoeren. Tusk gaat in tegen beide instellingen.

Meer geld naar de EU-begroting

De Pool Donald Tusk lijkt de Oost-Europeanen dus wat tegemoet te komen. Maar tegelijkertijd wil hij meer budget opnemen in de volgende Europese begroting voor migratie. ‘Er moet een stabiele bron van financiering op lange termijn zijn, op een veel grotere schaal dan nu.’

Dat lijkt dan weer een toegeving aan de Zuid-Europese landen. Zij ontvangen het meeste migranten, en zij verweten de Oost-Europeanen al dat ze niet solidair zijn. Wat de EU met dat geld wil doen is onduidelijk. Zal het gaan naar een structurele aanpak van de armoede in migratielanden, naar sterkere grenzen via derde partijen (bijvoorbeeld Libië) of naar een andere verwerking van migranten in Europa? Het is iets waar de Europese regeringsleiders over moeten onderhandelen.

De vluchtelingencrisis van 2015 (eigenlijk vooral een probleem in niet-Europese landen) leidde tot een grote crisis in de EU. De Commissie wou een gecoördineerde aanpak, maar slaagde er niet in de regels voor asielzoekers (‘de Dublinregels’, waardoor het eerste land meestal verantwoordelijk is voor de asielzoeker) fundamenteel te hervormen. Aparte lidstaten begonnen ook eigen akkoordjes te sluiten: zo schakelde Italië, dat de meeste vluchtelingen binnenkreeg, de Libiërs in om migranten uit Afrika tegen te houden. Het gevolg? Rampzalige humanitaire gevolgen en heel veel internationale reputatieschade voor de EU.

Volgende week donderdag komt de Europese Raad samen. Een soort ‘hervorming’ van de aanpak voor asiel en migratie zou tegen juni 2017 een feit moeten zijn.

Bron: De Standaard, 8/12/2017 om 13:27
Link: http://www.standaard.be/cnt/dmf20171208_03231902

Mening: Ik ben het gedeeltelijk eens met wat Meneer Tusk zegt. Ik denk je efficiënter tewerk gaat als je alle landen de autonomie geeft om zelf te belissen wat ze doen met de migranten. Maar het blijft een dubbeltje op zijn kant want wanneer men effectief autonomie zou geven dan gaan veel landen zeggen dat ze geen migranten meer toelaten en dat lost ook niets op. De quota zijn in dat geval wel effectief. Het lijkt me uiteindelijk beter om een grondig spreidingsplan op te stellen omdat men dan bepaalde verplichtingen oplegt aan de landen waarbij ze hun verantwoordelijkheid moeten nemen. Ik denk dat ze het best de Zuiderse landen financieren want zij hebben tenslotte het meeste migranten ontvangen en hebben het het meeste nodig. Het spreidingsplan moet zeer goed gecoördineerd zijn en goed controleerbaar zodat er niet weer van die "eigen akkoordjes" onstaan want dat creëert vaak nog extra problemen.