De PKN zou het onderscheid tussen homo- en heterohuwelijk moeten schrappen

Hopelijk grijpt de synode van Protestantse Kerk de aanstaande halfjaarlijkse vergadering aan om de huwelijksordinantie onder de loep te nemen. Want mensen kunnen*alleen heilzaam leven als zij kunnen rekenen op onvoorwaardelijke acceptatie van wie zij zijn, schrijft LHBT-predikant Wielie Elhorst.

In haar aanstaande halfjaarlijkse sessie bespreekt de synode van de Protestantse Kerk de ordinantie over het huwelijk zoals die sinds 2004 in de Kerkorde is opgenomen. De ordinantie maakt onderscheid tussen het huwelijk van personen van ongelijk geslacht en andere levensverbintenissen. Eerstgenoemde groep komt in aanmerking voor een 'inzegening', terwijl de tweede groep genoegen moet nemen met een 'zegening'.

Destijds was deze formulering een enorme vooruitgang voor de kerkelijke erkenning van andere relatievormen dan die tussen vrouw en man. Het genoemde onderscheid staat nu echter toch weer ter discussie. Grote vraag is nu wat de synode kan doen om de verschillende groepen in deze discussie mee te nemen.

Hoe kan tegemoetgekomen worden aan de behoudende vleugel voor wie het huwelijk en de bevestiging daarvan in de kerk naar diepste overtuiging voorbehouden zou moeten blijven aan een relatie tussen een vrouw en een man? En hoe kan tegelijkertijd de ongelijkwaardigheid worden weggenomen uit de ordinantie die voor mensen van gelijk geslacht beledigend is en gewelddadig, hoe goed de formulering destijds ook was bedoeld?
Het voornemen van de synodeleiding is de ordinantie niet te wijzigen, maar aan te sturen op een kerkbreed gesprek over de kerkelijke waardering van verschillende vormen van relaties.

LHBT-predikant*
De synode heeft mij uitgenodigd om zitting te nemen op de publieke tribune. Als LHBT-predikant (ik nam in juni 2016 het beroep aan van de Protestantse Kerk Amsterdam voor een bijzonder predikantschap voor de LHBT-gemeenschap), aanvaard ik die uitnodiging graag. Ik hoop getuige te zijn van een synode die het aandurft het voornemen van de leiding naast zich neer te leggen.

Het is waar, een gewijzigde huwelijksordinantie kan een lang proces van consideratie opleveren in de classes (regionale vergaderingen) en plaatselijke gemeenten van de Protestantse Kerk. Moet dat echter een reden zijn de formulering van de ordinantie niet aan te pakken? Blijf ik een predikant van deze kerk in vollen rechte, mijn leven lang al toegewijd aan de missie van de kerk om de goede boodschap van Jezus te verkondigen en te praktiseren, die tegelijkertijd zijn potentiële relatie tweederangs ziet geformuleerd? Of komt er een eind aan deze formulering in de kerkorde die LHBT-personen zo diep raakt?
Ik word moede noch mat te blijven delen dat het hier niet gaat om 'Prinzipienreiterei' of om drammerig activisme. Voor LHBT-personen zijn dit soort waarderingen van hun vermogen om lief te hebben en van hun relaties een kwestie van huid en haar, lijf en leden, ziel en zinnen. Ik prijs mijn kerk om de ruimte die er nu is.

Al weggepoetst
Maar de synode moet weten welke verantwoordelijkheid zij zich op haar hals haalt met het handhaven van de huidige formulering, ook al is het onderscheid al weggepoetst in nagenoeg eendere liturgieën in het Dienstboek van de kerk. Mensen kunnen alleen heilzaam en 'heelzaam' leven als zij kunnen rekenen op werkelijke en onvoorwaardelijke acceptatie van wie zij zijn.

Ik wens de synode wijsheid toe. Juist de brede kerk die de Protestantse Kerk is, biedt ook mogelijkheden elkaar toch in deze ene kerk vast te houden. Enkele classes stelden al voor het genoemde onderscheid in de kerkorde op te heffen, maar daar nadrukkelijk aan toe te voegen dat plaatselijke gemeenten naar eigen eer en geweten mogen besluiten en handelen.
Daar zou ik mee kunnen leven. Het doet niemand pijn. En ik en velen met mij hoeven niet meer de kosten op te brengen van het tevredenstellen van andermens' religieuze geweten.

Bron: Trouw, 15.11.2017
https://www.trouw.nl/opinie/de-pkn-...ppen-~aa9ad36e/

Eigen mening:

Ik ben het volledig eens met het laten vallen van dit onderscheid. Dit lijkt me een zeer grote stap naar de volledige acceptatie van LHBT'ers in de Lage Landen. Deze groep stuit nog steeds te vaak op onbegrip/het gevoel niet geaccepteerd te worden.

Een huwelijk tussen twee volwassenen is een verbond tussen twee mensen die elkaar (hopelijk) graag zien. Of dit nu man en vrouw, twee vrouwen/mannen of een derde gender is, maakt in theorie niet zo heel veel/niets uit.

Het is toch logisch dat iedereen gelijkwaardig is? Je geaardheid bepaald je “waarde” als persoon toch niet?

Ik ben benieuwd naar het besluit dat men zal nemen.