za 04/03/2017

Emmanuel Macron wordt in Frankrijk omschreven als een "politieke komeet" of een "politiek fenomeen" omdat hij lijkt af te stevenen op een overwinning bij de nakende verkiezingen van de president. Maar zonder een partij is hij niet veel waard.


Hij heeft dus eindelijk een programma. Emmanuel Macron - nu een onafhankelijke kandidaat en ex-socialistische minister - vond zo’n programma niet zo belangrijk, maar "de mediamoloch moet nu eenmaal gevoed worden". We weten nu dus hoe de sociaal-liberaal Frankrijk van onderuit wil "transformeren". Niet hervormen, want "Frankrijk kan niet worden hervormd".

Tot voor kort was hij de kandidaat zonder programma en zonder partij. Een programma is er dus, een partij nog niet. Voor de eerste keer in de geschiedenis zou het kunnen dat een partijloze Fransman president wordt.
Help, parlementsverkiezingen!

Akkoord, met ‘En Marche’ heeft Macron een beweging achter zich. Die al 200.000 aanhangers telt, waarbij opvallend veel jongeren. ‘En Marche’ houdt honderden bijeenkomsten en discussieert dat het een lieve lust is, maar dat maakt van de beweging nog geen partij.

Is dat wel erg vraagt u zich af, een presidentskandidaat zonder partij? Partijen, dat doet toch denken aan interne oorlogen, aan postjes verdelen en meer van dat fraais? Kan best zijn, maar in zijn eentje zal Macron het land niet kunnen transformeren.

Voorlopig zijn alle ogen gericht op de presidentsverkiezingen van 23 april en 7 mei. Maar de blik van veel Franse politici reikt al verder, die denken aan de législatives. Want half juni volgen twee rondjes parlementsverkiezingen – en die worden deze keer erg belangrijk.
AP
Samenleven?

Gewoonlijk zijn die parlementsverkiezingen niet meer dan een naspel. Een maand na de overwinning van de nieuwe president wint zijn partij met sprekend gemak de parlementsverkiezingen. Dat was altijd zo, laatst nog met Sarkozy en Hollande. De president kan van start met frisse moed en met een duidelijke meerderheid achter zich.

Natuurlijk, het is wel eens gebeurd dat de president ‘en cours de route’ zijn meerderheid verloor. Cohabitation heet dat en het is bijzonder vervelend. Want dan hebben we wel een president, maar eentje zonder veel macht. Herinner u de linkse president Mitterrand die zat opgescheept met een rechtse regering Chirac. Die zelf een paar jaar later hetzelfde meemaakte, toen hij na mislukte verkiezingen het bed moest delen met de linkse regering Jospin.
Reporters
Merci François en François (en zelfs François een beetje)

Is het denkbaar dat we deze keer een vleugellamme president zonder meerderheid krijgen? Macron president, dat is op dit ogenblik immers het meest waarschijnlijke scenario. In de tweede ronde wint Macron de confrontatie met Marine Le Pen, de peilingen hebben het over 60 tegen 40 of zelfs meer.

Maar dan begint het pas, want de nieuwe president moet in allerijl op zoek naar een meerderheid in het parlement. ‘En Marche’ zal moeten vervellen tot een electorale machine. In alle 577 Franse kiesdistricten zal de partij (?) van de president geloofwaardige vrouwen en mannen in de aanbieding moeten hebben.

Dat is al een klus voor een gevestigde partij met een stevige lokale verankering en structuren. Hoe gaat de jonge beweging van de jonge (39) Macron dat klaarspelen?
AP

De eerste hulp kwam vorige week van centrumfiguur François Bayrou. Die besloot zich niet nog maar eens kandidaat te stellen (en weer eens zes procent te halen). Neen, hij trok resoluut de kaart Emmanuel Macron. Dat zal die laatste ongetwijfeld wat stemmen opleveren. Maar veel belangrijker nog: een partij en potentiële parlementsleden!

Want de MoDem mag dan een kleine organisatie zijn, de centrumpartij van Bayrou bestaat wel. Ze zou haar structuur ten dienste kunnen stellen van Macron. François Bayrou heeft zijn kandidatuur niet zomaar opgegeven voor de goede zaak. Door Macron te steunen hoopt hij nogal wat van zijn politici naar het parlement in Parijs te sturen. Een stevige machtsbasis voor Bayrou en een duw in de rug voor Macron, een win-win dus.
AP

Nog goed nieuws kwam er de voorbije week van het gerecht. Nu die andere François – Fillon - voor de onderzoeksrechters moet verschijnen hebben zijn kansen om president te worden nog eens een flinke knauw gekregen. Dat Fillon bovendien wild om zich heen schopt, heeft het alleen maar erger gemaakt.

Het gemor in Fillons eigen kringen begint stilaan oorverdovend te worden. Geen toeval dat de centrumpartij UDI meteen liet weten de campagne voor Fillon (voorlopig?) op te schorten. Zelfs de vice-voorzitter van het campagneteam– ook een UDI – is opgestapt.

Naast de vrienden van Bayrou ziet het er dus naar uit dat er nog een centrumpartij klaar staat om het geweer van schouder te veranderen.
"De wind blaast in Frankrijk dezer dagen niet links, niet rechts maar pal uit het centrum."

Een leider is goed zolang hij delivered. Als Fillon onze mensen niet naar het parlement kan krijgen, dan maar Macron. Ook de UDI zou dus wel eens structuur en potentiële parlementsleden kunnen leveren aan Macron. Voor het eerst sinds het UDF en de tijd van Giscard d’Estaing stelt het centrum in Frankrijk weer iets voor. Met dank aan François (Bayrou) en François (Fillon) dus.
Hollande, Hamon? Macron!

Alsof de gewilde en ongewilde steun van die twee "François" nog niet voldoende was zijn er nog de socialisten, die van François Hollande dus. De sociaal-democraten voelen zich enigszins verweesd door de keuze van de militanten voor de ‘echt linkse’ Benoît Hamon.

Ook bij de socialisten gaan er al dissidente stemmen op. "Wij, sociaal-democraten voelen ons niet verbonden met de veel te linkse Benoît Hamon". Bij wie kunnen die centrumsocialisten zich wel een beetje thuis voelen? U had het geraden. Het is een beetje zoals met de haan op de kerk. Veel Franse politici voelen dezer dagen waar de wind vandaan komt en gaan al met de bek in de goede richting staan.
Belga

Voorzichtig voorlopig, maar het is duidelijk waar de wind vandaan komt. Toch kan er nog iets veranderen. Wanneer Fillon toch nog afhaakt en Les Républicains alsnog met een andere kandidaat komen – een plan B dat rijmt op Juppé. Maar de tijd dringt, want dat moet de komende weken gebeuren. Op 17 maart wordt de officiële lijst met kandidaten afgesloten.

Als koppige Fillon er dan nog zit, is het feest bij Macron en het centrum. Wie weet worden er dan nog meer karren gekeerd. De wind blaast dezer dagen niet links, niet rechts maar pal uit het centrum.

bron: De Redactie

Eigen mening:
We zien in de wereld drastische veranderingen op gebied van esoterie, politiek en samenleving. Ik denk dan ook dat dit artikel hiertoe bijdraagt. Zo is er voor het eerst een president verkozen die zogezegd geen kans maakte. Het is tijd voor verandering. De burgers willen het anders aanpakken en dat zien we ook in de politiek. Ik vind het goed dat er een president zonder partij opkomt. We moeten laten zien wat mogelijk is, zodat we uit onze oude patronen en idealen kunnen treden. Alles is mogelijk, dat zien we ook bij de Brexit en de presidentsverkiezingen in Amerika. Dit fenomeen trekt zich dus ook door naar Europa. Een wereld in verandering, waar oude normen (in dit geval het hebben van een politieke partij) worden weggeveegd. Ik ben voorstander van deze verandering. Wat de uitslag van de kandidaatlijst zal zijn en of de president een partij zal hebben zullen we zien op 17maart.