‘We zouden moeten krijgen wat we nodig hebben. Mensen met een gekwetst hart en lichaam kunnen zich niet zomaar focussen op het alledaagse leven.’ Dat zei Kristin Verellen, die haar echtgenoot verloor bij de aanslagen van 22 maart, op een persconferentie van de Europese slachtoffervereniging Victim Support Europe.

Verellen was vooral hard voor de hulpdiensten en de slachtofferdiensten in ons land. ‘Dit is de omgekeerde wereld’, zo zei ze in haar speech. ‘Eigenlijk zou ik niet naar buiten moeten treden met mijn verhaal. Mensen zouden naar mij toe moeten komen. Om te luisteren, om voor mij te zorgen en om te zien wat we kunnen doen in onze radeloosheid. We zouden moeten krijgen wat we nodig hebben. Mensen met een gekwetst hart en lichaam kunnen zich niet zomaar focussen op het alledaagse leven. We mogen al blij zijn als we emotioneel gezond genoeg blijven om de draad van ons leven op te pikken.’

‘Toevallige slachtoffers’


Verellen heeft nu samen met vrienden en enkele professionele hulpverleners een vrijwilligersbeweging opgericht. ‘We komen er samen om zowel onze verhalen als de pure stilte te delen’, zegt ze. ‘Iedereen die zich geraakt voelt door de aanslagen en zijn ervaringen hierover wil delen, is welkom. Nogmaals: we hebben als slachtoffers dus zelf stappen ondernomen in ons verwerkingsproces.’

‘We moeten erachter komen hoe we beter voor slachtoffers kunnen zorgen, zodat ze zich niet in de steek gelaten voelen. Want dat gevoel hebben we nu wel: we zijn toevallige acteurs in een onfortuinlijke gebeurtenis. Die even snel vergeten is als ze zich heeft voorgedaan. (...) Dat dit de eerste grote terreuraanslag in ons land was, mag geen excuus zijn. (...) Ik vraag me oprecht af of de betrokken instanties hier iets uit geleerd hebben, acht maanden later. Dit soort drama’s vraagt om psychologische expertise van dezelfde omvang. Die is er momenteel niet.’

Bron: http://www.standaard.be/cnt/dmf20161129_02598794

Mijn mening: Persoonlijk, vind ik 'in de steek gelaten door de overheid' een vervelende titel voor dit artikel. Ik ben blij dat er aanhalingstekens tussen staan. Ze zijn niet in de steek gelaten door de overheid als je het mij vraagt. De overheid heeft hier zelfs niets mee te maken. Ik noem dit drama verkopen als ik eerlijk mag zijn. Het is een leuk idee dat al degene die iets over de aanslagen van 22 maart 2016 iets kwijt willen, bij haar organisatie terecht kunnen. Het is haar zelf gelukt om een organisatie op te richten voor degene die dit nodig hebben. Dan denk ik bij mezelf, je hebt toch bereikt wat je wou? Waarom dan uit het niets zulke speech geven in verband met de overheid? Waarom betrek je de overheid hierbij? De wereld stopt niet bij een aanslag, we moeten verder. De overheid heeft andere dingen te doen in plaats van zich bezig te houden met een situatie compleet buiten hun bereik. Zelfs al zou de overheid geen dingen te doen hebben dan nog gaat deze situatie hen niet aan. Iedereen rouwt op zijn manier maar ik denk niet dat Kristin Verellen de overheid hierbij moet betrekken. Alsof dat een hulp zou zijn? Wat hebben andere mensen/bestuur met hun rouwproces te maken? Naar mijn mening niets. De radeloosheid van Kristin gaat de overheid niet kunnen oplossen. Dit is iets wat ieder voor zich zelf moet doen. Ik wil hier niet de harde tante uithangen maar ik zou nog graag willen aangeven dat in de oorlogen er ook niemand klaar stond voor de vrouwen/kinderen die hun man/vader verloren. Uiteindelijk was dat ook niet nodig, want wat zijn ze daarmee? Het verlies blijft een verlies en dat is persoonlijk. Niemand weet hoe de effectieve relatie tussen slachtoffer en rouwende personen zijn. Vandaar kunnen we steun bij elkaar vinden, maar we zullen het nog steeds alleen moeten verwerken, allen, op onze eige manier. In plaats van speeches te geven en te zagen over wat ze niet heeft, mag zij blij zijn met zulke fantastische organisatie dat ze wel heeft. Dit betekent meer voor hun en alle slachtoffers van de aanslag in brussel op 22 maart dan de aandacht dat de overheid hieraan geeft.