Jeroen Denaeghel is bio-ingenieur en journalist. Hij is voormalig hoofdredacteur van het mannenblad P-magazine.

Was dat even slikken zeg, gisteren, bij het zien van de nieuwe Pirelli-kalender. Geen halfnaakte topmodellen zoals Kate Moss of Naomi Campbell deze keer, wel foto's van vrouwen waar je zo hard mogelijk van wilt weglopen. Zoals de 82-jarige Yoko Ono, die met de benen wijd open op een barkruk zit en je als een gedrogeerde Charlie Chaplin aanstaart.

Wie het Pirelli-huis een beetje kent, fronst de wenkbrauwen. Al vijftig jaar is de kalender van het Italiaanse bandenmerk het neusje van de zalm in de artistieke naakt-fotografie. Kunst met de grote K zelfs, zoals de editie van 1997 bewees. De zwart-witfoto van actrice Monica Bellucci, die met ontblote borsten recht in de lens kijkt, is in Umberto Eco's literaire meesterwerk De geschiedenis van de schoonheid het laatste kunstwerk in de tijdbalk van de naakte Venus. Hiermee staat Pirelli-fotograaf Richard Avedon tussen kleppers als Sandro Botticelli en Paul Gauguin te blinken, een eer die de huidige fotografe Annie Leibovitz wellicht niet te beurt zal vallen.

Artistiek springt er maar één beeld uit: Serena Williams die met gespreide armen tegen een muur aanleunt. Ze etaleert hierbij een bovenlijf waarbij zelfs de torso van bokser Floyd Mayweather verbleekt. Niet meteen een foto waar je als liefhebber van vrouwelijk schoon van geniet en dat is ook voor de rest van de prentjes zo. Van enige zweem van sensualiteit, laat staan erotisch naakt, is geen sprake meer.

Ik dacht aanvankelijk dat het een promostunt was. Dat de pr-verantwoordelijke van Pirelli daags nadien met een persmededeling zou komen: "Dat van gisteren was maar om te lachen. We willen de leden van de Bond Der Verbrande BH's ook iets gunnen om aan hun frigo te hangen. Ziehier de échte Pirelli-kalender voor de 7,1 miljard andere geïnteresseerden."

Helaas is ook Pirelli gezwicht voor een nieuwe generatie feministen die als dolgedraaide beeldenstormers elke halfnaakte tiet uit het straatbeeld willen bannen. Het is te zeggen, elke mooie halve tiet. Als de borst tot op de navel hangt, kan er al eens een uitzondering gemaakt worden. Wat me meteen tot de kern van mijn betoog brengt: wat is er mis met het adoreren van een fysiek aantrekkelijk vrouwenlichaam?

Het meest gehoorde argument is dat 'de objectivering van de vrouw als sekssymbool' in de media en de reclamewereld maar eens moet stoppen. Dat vrouwen door het zien van de perfecte vormen van hun geslachtsgenoten zich alsmaar onzekerder gaan voelen. Ik stel me dan de vraag waarom mannen daar geen last van hebben. Heb je ooit al één vent horen klagen dat enkel lijven als dat van Cristiano Ronaldo en David Beckham in een reclamespot van onderbroeken mogen opdraven? Moet ik dan ook ongelukkig zijn omdat ik door mijn bierpens niet gecast ben als Coca-Cola-boy? Want de objectivering van het andere geslacht is al lang geen voorrecht meer van mannen. Daarvoor moet je de Twitter-commentaren maar eens lezen als Bartel Van Riet in zijn marcelleke de rabarber uit zijn moestuin trekt. En daar is ook niks mis mee.

De adoratie van een vrouwen- of mannenlichaam is van alle tijden, ga er maar de geschiedenis van de schilderkunst en de cinematografie op na. Of het Bijbelse Hooglied, een liefdesgedicht waarin Salomo verzen lang de fysieke schoonheid van zijn bruid bewierookt. Je wangen tussen je lange haar zijn zo mooi als granaatappels, je tanden zo mooi als een kudde pasgeschoren schapen, je borsten zijn glanzend bruin als twee jonge gazellen die onder de lelies weiden. Zou de auteur bij het schrijven van het gedicht de lichaamsvormen van Angela Merkel in gedachte gehad hebben? Of eerder die van Penelope Cruz? Ach, laat ons gewoon de schoonheid van een sexy vrouwenlichaam koesteren in plaats van ons ervan af te keren. Er zijn al genoeg lelijke dingen in de wereld.

http://www.demorgen.be/opinie/koest...chaam-b516ed49/ 3/12/2015

Zeer veel mensen zullen dit soort van artikel boecht vinden maar voor mij is dit dat zeker niet.
Ten eerste heb ik voor dit artikel gekozen omdat het een soort waarden van mij erg hard aanspreekt, Deze waarden is het feit dat elke mens prachtig is in zijn eigen 'mens' zijn. Hiermee bedoel ik dat je dus nooit iemand mag beoordelen op de kaft want dit is namelijk maar een subjectieve eerste invloed dat mensen geven. Je mag pas over eender welk persoonlijkheid je menig geven als je het verhaal achter deze persoonlijkheid kent. Dit is iets wat in de tijd van vandaag erg zoek is in de samenleving en dat vind ik zeer spijtig. Er zijn veel te veel mensen in België die zich niet goed voelen omdat ze niet zichzelf kunnen zijn en wie zijn wij als mens om te beslissen over het zelfgevoel dat iemand heeft, soms kan dit grote gevolgen hebben tot zelf mensen die zich het eigen leven ontnemen omdat ze onophoudelijk gepest worden. Ik vind dat zoon maatschap voor zoon gevallen te snel de ogen wegdraaien in plaats van er echt iets aan te doen. Deze waarde is de voornaamste reden dat ik voor dit artikel heb gekozen omdat ik vind dat dit artikel echt weergeeft dat iedereen de innerlijk schoonheid bezit. Het voornaamste dat me aansprak in dit artikel is het 'Pirelli huis' al 50 jaar het neusje van de zalm is op het vlak van stijlvolle naaktfotografie, en dat ze na 50 jaar afzien van hun principes voor graatmagere topmodellen te kiezen voor hun shoot's maar de gewone sterke vrouw hebben gekozen. Ik hoop ehct dat zulke dingen als dit veel vrouwe die ene maatje meer hebben kunne stimuleren in het geloven dat ze zelf ook echt mooi zijn. Het is gewoon niet juist dat iemand zich slecht in zijn vel moeten voelen omdat andere dat zeggen omdat ze niet het perfecte lichaam hebben. Serena Williams is het perfecte voorbeeld. Ze staat al jaren in de top van het vrouwe tennis en ik hoop echt d at veel mensen met een complex zich aan zulke dinegn kunnen omhoog trekken.