De hele wereld is geschokt door de gruwel in Parijs. Ook onze kinderen. In tijden waarin het internet alomtegenwoordig is, is het onvermijdelijk dat ook zij in contact komen met de beelden van de aanslagen. Maar hoe leg je zulke gruweldaden uit aan je kind? En hoe neem je hun angst weg als je eigenlijk zelf bezorgd bent? Wij spraken met crisispsycholoog Erik De Soir.


Wij spraken met crisispsycholoog Erik De Soir.
Ga het onderwerp niet uit de weg, maar overschat ook niet welke informatie je kind aan kan. Kinderen van verschillende leeftijden zullen op verschillende manieren met omgaan met de aanslagen. "Kleuters zullen anders reageren dan kinderen van de basisschool en adolescenten," beaamt traumapsycholoog Erik De Soir. Het is dan ook essentieel om je uitleg aan te passen aan de leefwereld van je kind.

Kleuters

"Kleuters leven in een sprookjeswereld waarin alles een spelletje is," legt De Soir uit. "Alles in hun wereld is gemaakt door de mens, en diezelfde mens kan ook alles oplossen. Is er een hartje kapot? Dan steekt de man met de stethoscoop er wel een nieuw hartje in. Deze aanslagen rijmen echter helemaal niet met dat wereldbeeld, en zij hebben dan ook veel hulp nodig om de gebeurtenissen een plaats te kunnen geven."

Kleuters hebben vooral moeite met abstractie maken. "Voor hen is elke stad Parijs, en kan dit dus evengoed gebeuren in Leopoldsburg, Gent of Mechelen," aldus De Soir. "Wat daar gebeurt, gebeurt hier ook. Voor hen voelt het alsof er op de hoek van hun straat ook terroristen wonen. Leg uit wat er gebeurd is, maar benadruk dat de kans klein is dat zoiets hier zal voorvallen om zo die angst weg te nemen. Leg bijvoorbeeld uit dat terroristen bandieten zijn die zich gemakkelijker kunnen verstoppen in een hele grote stad dan in een kleine stad in Vlaanderen.

Daarnaast hebben kleuters ook heel sterk de neiging om te veralgemenen. Voor hen is ieder konijn dat ze tegenkomen bij een boswandeling hetzelfde konijn. Hetzelfde gebeurt met een abstract begrip als terrorisme. Leg uit dat die vluchtelingen uit Syrië of hun nieuwe buitenlandse klasgenootje niet automatisch terroristen zijn omdat ze uit Syrië komen of een hoofddoek dragen."

Basisschool

Kinderen op de basisschool bevinden zich in de pre-operationele fase. Ze geloven stilaan niet meer in Sinterklaas en sprookjesverhalen en hun vermogen tot abstract denken neemt toe. Ze zullen dus beter in staat zijn om de aanslagen te begrijpen, maar hebben daar ook hulp bij nodig. De Soir legt uit dat basisschoolkinderen vooral heel veel duidelijke en concrete informatie nodig hebben om dit te kunnen verwerken. Ze zullen dan ook erg veel concrete vragen stellen, wat al eens schokkend kan overkomen voor volwassenen, zoals 'hoe ver vliegen de stukken van je lichaam als er een bom ontploft' of 'hoe voelt het als er een kogel door je been gaat'? Ga die vragen echter niet uit de weg.

"Probeer aan te voelen aan welke informatie je kind nood heeft," raadt De Soir aan. "Leg net zoals bij kleuters in grote lijnen uit wat er gebeurd is: Wat is terreur? Waarom doen mensen dat? Moeten we nu allemaal bang zijn? Maar laat het gesprek daarna ook verder afhangen van de vragen die je kind stelt. Ga geen details uit de weg om je kind af te schermen, zij hebben die concrete informatie nodig om hun angst te kunnen begrijpen."

Adolescenten

Tieners en adoloscenten zijn groter en kunnen meer abstractie maken, maar ook zij hebben een heel specifiek wereldbeeld. "Iedere adolescent denkt dat er voor hem of haar iets speciaals is weggelegd op deze wereld, dat ze een speciale roeping hebben. Aanslagen zoals nu in Parijs tasten dat wereldbeeld aan," aldus De Soir.

"Ze krijgen op school en in de media te horen dat onze maatschappij verandert, dat oorlog nu een deel uitmaakt van de samenleving en dat maakt hen bang, terwijl ze wel graag 'cool' willen overkomen," aldus De Soir. Leg hen uit dat dit niet automatisch betekent dat er een derde wereldoorlog zit aan te komen, en voer een volwassen en rationeel gesprek over hun angsten.

Wat mag je niet doen?

Kinderen komen in onze huidige multimediale samenleving hoe dan ook in contact met de beelden van Parijs. Probeer je kind niet af te schermen van deze informatie. Het is niet alleen zinloos, je vergroot er ook de angst mee. Dat wil niet zeggen dat je continu het nieuws moet laten aanstaan, maar maak het onderwerp bespreekbaar en geef hen zo veel informatie als ze nodig hebben.

Laat het onderwerp ook niet aanslepen. Niet alle kinderen zullen uit zichzelf komen vertellen dat ze bang zijn. Wees alert voor de signalen en spreek er zelf je kind op aan. "Jonge kinderen hebben vaak 'buikpijn'," verklaart De Soir. "Komt je kind naar beneden omdat het niet kan slapen door buikpijn, vraag dan even door: Waar denk je aan? Ben je bang? Dan zal het hele verhaal wel naar boven komen."

Laat vooral je eigen angst niet merken. "Ook al ben je zelf bang, probeer je leven zo weinig mogelijk aan te passen aan die angst. Als je dat toch doet, laat het dan vooral niet merken aan je kinderen. Je eigen onrust zal die van je kinderen alleen maar versterken," aldus De Soir.

Bron:
De morgen - 15/11/2015
http://www.demorgen.be/binnenland/t...-kind-b1596d1f/

Mening:
Ik vind dit een zeer goed artikel. Ik ben blij dat mensen ook bezig zijn met de gedachten van jonge en oudere kinderen. Het is voor hen onweerstaanbaar wat er nu allemaal aan het gebeuren is. Ik ga ermee akkoord dat men als ouder je kind moet ondersteunen en uitleg moet geven indien nodig. Want inderdaad, ook zij zullen in contact komen met de beelden of met informatie erover. Het is goed dat dit artikel gepubliceerd is, ik denk dat dit vele ouders kan helpen met het doorgeven van informatie aan hun kinderen. Volgens mij is het inderdaad niet goed als je je kind probeert af te schermen van de feiten, men hoort of ziet waarschijnlijk toch iets verschijnen. We moeten de kinderen geruststellen zodat zij niet met te veel vragen blijven zitten en enorm veel schrik of stress.