Waar is de journalistiek gebleven?


Afgelopen woensdag beheersten twee grote gebeurtenissen het nieuws van de dag: de betoging in Brussel en de gezamenlijke toespraak van Angela Merkel en François Hollande in het Europees Parlement. Vol verwachting kijken we uit naar De afspraak. Aan geen van beide nieuwsfeiten wordt ook maar één gebenedijd woord gewijd. (’s Anderendaags komt wel een fotograaf zijn foto’s van de betoging tonen.) In Terzake mag Herman Van Rompuy wat bedenkingen ten beste geven bij de Frans-Duitse toespraak. Betoging? Ook hier onbekend.

Mocht dit een uitglijder zijn, dan zouden we er niet over beginnen. Maar het is bewust beleid. Canvas heeft geen actualiteitenrubriek meer. Het heeft twee keuvelprogramma’s, die al dan niet interessante babbeltjes brengen naar aanleiding van al dan niet recente gebeurtenissen. Een analyse ervan, laat staan gedegen achtergrondinformatie, ontbreekt. De afspraak en Terzake-nieuwe stijl, toch gemaakt door de nieuws(!)dienst, zijn klef, niet informatief en vooral braaf, braaf, braaf. Het is zoeken met een vergrootglas naar enige vorm van authentieke journalistiek.

Toch zette de VRT-leiding in de Mediacommissie van het Vlaams Parlement een hoge borst op: wetenschappelijk onderzoek had uitgewezen dat de VRT een onpartijdige omroep is en het vertrouwen geniet van het grote publiek. Maar omdat alles beter kan, werden enkele maatregelen genomen om die onpartijdigheid nog te versterken (DS 9 oktober) . Tegelijkertijd wees voorzitter Luc Van den Brande erop dat die maatregelen noch de besparingen ook maar enig nadelig effect zouden hebben voor de kwaliteit van nieuws en duiding. Dat is met name zo voor de kritische journalistiek. Je wrijft je toch de ogen uit als je zoiets hoort. Duiding? Kritische journalistiek? Waar zijn die dan, als zelfs de journalistiek naar de reservekamer is verbannen, althans op Canvas waar op weekdagen zelfs geen journaal meer te zien is?

Natuurlijk, Panorama beoefent met verve de onderzoeksjournalistiek, Vranckx koopt goede buitenlandse reportages aan en wellicht wordt ook Keien van de Wetstraat wat, maar waar zit de kritische benadering van de dagactualiteit? Is gebeurtenissen zoals de Brussel-betoging negeren trouwens geen vorm van partijdigheid? Sterker, is onpartijdigheid wel mogelijk zonder kritische, onvervaarde, eerlijke, onafhankelijke en vooral professionele journalistiek? In de richtlijnen die zijn uitgevaardigd om de onpartijdigheid te versterken, is van deze bekommernis weinig te merken. Integendeel, coryfeeën van de nieuwsdienst hebben allang afscheid genomen van het ‘harde’ interview. De mensen hebben dat niet graag, zeggen ze. Hoofdredacteur Luc Rademakers ontkent dat nu. Er is in alle nieuwsdienstprogramma’s plaats voor kritische interviews, zei hij in de commissie.

Ik geloof hem graag. Maar ik hoor of zie ze niet. En ik ben niet de enige. De kijkers zijn op de vlucht geslagen voor De afspraak en het ‘nieuwe’ Terzake. Misschien moet Canvasmanager Paul Peyskens eens naar het Nederlandse Nieuwsuur kijken. Een ‘ouderwetse’ actualiteitenrubriek met een dijk van een ‘harde’ interviewster. En met kijkers.


DS, 10-10-2015 (Walter Zinzen)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB