In een opmerkelijk gebaar heeft Auschwitz-overlevende Eva Kor de zogenaamde 'boekhouder van Auschwitz', Oskar Gröning, een hand en een knuffel gegeven.

De Joodse Eva Kor overleefde de horror van Auschwitz, maar op het proces van Oskar Gröning wou ze absoluut de 93-jarige "boekhouder van Auschwitz" ontmoeten. De twee gaven elkaar een hand en een knuffel. "Ik zal nooit begrijpen waarom iemand woede verkiest boven een gebaar van goede wil", zegt ze. "Ik veroordeel hem en acht hem verantwoordelijk voor zijn daden, maar ik vergeef hem. Ik heb alle nazi's vergeven. Vergiffenis is de beste wraak."

Het internationale Auschwitz-comité kan zich echter niet vinden in de vergevingsgezindheid van Kor. "De daders vergiffenis schenken, daar voelen de overlevenden zich gezien hun decennialange zwijgen niet toe in staat. Ze weten ook niet wie ze in naam van hun vermoorde families vergeving kunnen schenken", zei Christoph Heubner, uitvoerend vicevoorzitter van de organisatie van overlevenden in Oswiecim.
Personalityshow

De blijkbaar geënsceneerde vergeving schendt de integriteit van de andere Auschwitz-overlevenden en herleidt het proces in Lüneburg "tot een personalityshow en soap".

"Het zou nefast zijn als de Duitse samenleving dit gebaar van een enkeling als een morele vrijspraak en slotverklaring verkeerd zou interpreteren", zei Heubner.

De overlevenden van Auschwitz hadden de haat overwonnen en de dialoog vooral met jonge generaties van Duitsers gezocht om voor onverdraagzaamheid, racisme en antisemitisme te waarschuwen. "De daders van Auschwitz hebben echter gezwegen. Geen woord van waarheid, wroeging of verontschuldigingen heeft ooit iemand bereikt". (Belga/TE)

Bron: www.knack.be
---
Mening: Het is haast te absurd voor woorden wanneer we als maatschappij het schenken van vergiffenis gaan afkeuren.

In hoeverre deze vertoning geënsceneerd is, is voor mezelf onduidelijk. Alle kranten spreken over 'een blijkbaar geënsceneerde vergeving', doch ben ik nog nergens concrete informatie hieromtrent tegengekomen.

Wanneer een Holocaust-overlevende getuigt van zijn of haar ervaringen en wrok koestert tegen de nazi's, erkennen we dit als een moedig vertoon omdat het binnen ons eigen moreel beeld van WO II past. Van zodra iemand openlijk vergiffenis schenkt aan de nazi's, etiketteren we dit als "een personalityshow en soap". Geënsceneerd of niet is dan zelfs irrelevant in deze houding. Blijkbaar heeft het schenken van vergiffenis zo zijn limiet in onze samenleving. Het wordt zelfs helemaal absurd wanneer wij als buitenstaanders van WO II (zijnde mensen van een latere generatie) gaan verkondigen hoe de overlevenden zich moeten voelen.

Ik ben zelf van mening dat vergiffenis onbegrensd zou moeten zijn, in theorie althans. Als iemand oprecht berouw heeft van zijn begane zonden en zijn fouten inziet, heeft het geen enkel nut om deze persoon nog verder te straffen naar mijn mening. Uiteraard is het niet altijd even evident om na te gaan in welke mate iemand oprecht is over zijn of haar berouw.
Dit is ook iets waarin ik louter theoretisch in geloof, ik kan niet van iedereen die emotioneel betrokken is bij een zaak verwachten dat ze zelf de stap kunnen zetten tot vergiffenis. Wrok koesteren is iets moeilijk om los te laten maar het nobelste zou vergiffenis zijn, uiteindelijk is het koesteren van wrok enkel nadelig voor degene die het koestert. Het is een slopend proces dat feitelijk geen enkel nut dient. En uiteindelijk staat vergeven ook niet gelijk aan vergeten.