Een pop als partner

Uitgekeken op die doodse, amorfe paspoppen in etalages begon beeldhouwer Matt McMullenin de jaren 1990 flexibeler en aantrekkelijker modellen te ontwerpen. Vrij snel kwam de vraag naar ‘anatomisch correcte versies’. Vandaag verkoopt zijn bedrijf honderden siliconen poppen per jaar aan mannen. Naargelang van de opties varieert de prijs van 6.000 tot 50.000 euro.
Sommige klanten zijn weduwnaar en willen een exemplaar dat als twee druppels water op hun overleden vrouw lijkt. Anderen raakten nooit aan een vrouw van vlees en bloed en dan is zo’n pop toch beter dan niks. Nog anderen hebben wel een echtgenote of een vriendin, maar die gunnen hun vent zijn pop – beter dat dan een maîtresse.
De Deense fotografe Benita Marcussen portretteerde enkele van die poppenbezitters voor haar reeks Men&Dolls. Ze zocht contact via internetfora waarop ze elkaar tips geven inzake onderhoud en onderdelen, en waar ze berichten posten onder de naam van hun poppen.
Aanvankelijk waren de mannen erg achterdochtig, maar na zowat zes maanden mocht Marcussen er toch een aantal fotograferen. Eerst op een bijeenkomst in ¬Wales, later bij hen thuis.
Marcussens vriendenkring was eerst ook sceptisch. Oppassen maar, als vrouw bij die viezeriken. Maar nee hoor. ‘Het waren echte gentlemen. Ze waren helemaal niet in mij geïnteresseerd, ze wilden me alleen laten zien hoe ze met hun poppen omgaan.’ Benita Marcussen

Bron: http://www.standaard.be/cnt/dmf20150130_01502928
Datum: 31/01/2015 om 03u00

Mening

Eigenlijk is dit totaal geen nieuws, maar ik vind het wel een beetje gek en daarom toch de moeite om te posten. Alle respect voor mensen die zo’n poppen in huis halen voor verschillende redenen, maar toch zou ik het persoonlijk heel raar vinden als iemand uit mijn directe omgeving thuis zou komen met een levensechte pop. Het lijkt mij vreemd om een pop te bezien als partner. Een pop praat toch niet terug? Het beweegt toch niet uit zichzelf? Ik kan wel begrijpen dat eenzame mensen graag samenwonen met een pop om op die manier toch het gevoel te krijgen dat ze er niet alleen voor staan. Mensen die zo’n pop in huis halen als maîtresse moeten volgens mij wel een speciale fetisj hebben. Het moet volgens mij ook moeilijk zijn om aan de buitenwereld te tonen dat je samenwoont met een pop, niet iedereen reageert op dezelfde manier en er zullen altijd mensen zijn die het niet accepteren. Je kan er ook voor kiezen om het niet naar de buitenwereld te brengen, maar uiteindelijk komt er toch iemand het te weten. Zo zie je maar, alles is mogelijk en niets is te gek.