De Italiaanse premier Renzi gaat de confrontatie aan met Brussel. In zijn begroting voor 2015 legt hij de nadruk op maatregelen voor groei. De afspraak over vermindering van het overheidstekort wordt opgeschort.

‘We blijven binnen de drieprocentsnorm’, bezweert Renzi keer op keer. Ook bij de presentatie van de begroting voor volgend jaar, gisteravond, herhaalde hij dat. Maar Renzi ziet daarbinnen wel veel meer speelruimte dan Brussel tot nog toe wilde geven.

Goed nieuws voor bedrijfsleven
De afspraak met Brussel dat Italië zijn begrotingstekort omlaag brengt, wordt voor volgend jaar opgeschort. Het is uiteindelijk voor sanering van onze overheidsfinanciën veel belangrijker dat de economie weer groei vertoont dan dat er nu nog meer wordt bezuinigd, is Renzi’s boodschap aan de Europese Commissie.

Het bedrijfsleven kan tevreden zijn. Een gehate regionale belasting wordt afgeschaft. Dat scheelt werkgevers gemiddeld 700 euro per werknemer. Bedrijven die mensen op een vast contract aannemen, krijgen drie jaar lang een premievoordeel. Ook voor lagere inkomens is er een meevaller: het maandelijkse fiscale voordeel van 80 euro per maand blijft ook volgend jaar van kracht.

In totaal, zo rekent Renzi voor, worden de belastingen volgend jaar met 18 miljard euro verlaagd. Daarnaast wordt er fors geïnvesteerd in het onderwijs. Tegenover deze uitgaven staan geplande bezuinigingen van 15 miljard euro en verscherpte controle op belastingontduiking, die 3,8 miljard euro moet opbrengen.

Commentaren in Italië zijn positief
In Brussel zal de begroting de komende weken worden doorgerekend. Maar belangrijker dan de cijfers achter de komma zal daarbij de algemene lijn zijn. Renzi stuurt aan op een koerswijziging. In Parijs zullen ze daar blij mee zijn, al moet Frankrijk wel uitleggen waarom het opnieuw de drieprocentsnorm niet haalt.

De nieuwe begroting van Italië, dat met zijn torenhoge staatsschuld nog steeds een bedreiging vormt voor de eurozone, zal in Brussel en Berlijn met op z’n minst vraagtekens worden ontvangen. Maar in Italië zelf zijn de eerste commentaren positief. Als we nu geen maatregelen nemen om de groei te stimuleren, schreef de werkgeverskrant Confindustria, wanneer dan wel?

Bron: NRC Handelsblad, 16/10/2014 (artikel door ML)
weblink

Eigen mening:

Het probleem met een ‘crisis’ is dat je eigenlijk twee grote mogelijkheden hebt om het op te lossen. Uiteraard ga ik hier kort door de bocht, maar heel sec genomen zijn er twee opties: ofwel trek je de riem heel strak aan, ofwel investeer je fors vanuit de overheid. Je kan bezuinigen en hopen dat de economie niet nog meer keldert, maar je kan ook (even) fors in het rood gaan om de economie terug op de rails te krijgen. Nogmaals, dit gaat heel kort door de bocht. In beide gevallen komt er veel cijfer- én nattevingerwerk aan te pas. Theorieën kan je altijd mooi presenteren voor je oversten (in dit geval de Europese Commissie), maar je moet altijd nog hopen dat de mayonaise effectief pakt.

De Europese Unie legt elk land een drieprocentnorm op. Dit staat beschreven in het Stabiliteits- en Groeipact. Leden van de EU moeten er naar streven om een begrotingstekort te verkrijgen dat niet hoger ligt dan drie procent van het BBP. De Italiaanse premier Renzi heeft meerdere keren herhaald dat hij die grens absoluut niet zal overschrijden, maar binnen die drie procent volgt hij toch een andere route dan Google Maps: edition Brussel wil zien. De Europese hoofdstad heeft nu schrik dat het beleid van Renzi Italië gevaarlijk dicht (al dan niet over) die vastgestelde grens brengt. Is men verplicht onder die grens te blijven? Nee, men moet ‘streven’ naar die grens. Uiteraard zorgt het open begrip ‘streven naar’ voor een zeer leuke bloemlezing omtrent de invulling hiervan.

Italië is op dit moment een (wel al in mindere mate) zorgenkind van Europa. Een eigen, afgeweken beleid gaan voeren als zijnde een van de zwakkere leerlingen van de Europese klas is een zeer gewaagde zet. Het kan zijn vruchten afwerpen, maar het kan ook terugkomen als een boemerang. Om af te sluiten met een dijk van een cliché: ‘de tijd zal het leren.’