“Ik heb het gevoel dat in een aantal oncologische centra in België de strijd tegen kanker te snel wordt opgegeven. Dat is een heel onaangename tendens, maar toch gebeurt het.” Dat zegt oncoloog Jaak Janssens (foto). Het heeft met geld te maken, maar ook met de motivatie van de behandelende oncologen, beweert Janssens.
Oncoloog Janssens doet deze uitspraak naar aanleiding van de succesvolle behandeling van Maasmechelaar Tom Savelkoul in het Westdeutsches Tumorzentrum in het Duitse Essen. Afgelopen zomer vertelden de artsen in Leuven hem dat hij nog drie weken te leven had. Tom trok naar Essen en stelt het nu goed.

“In Duitsland waait er een nieuwe wind op gebied van kankerbehandeling”, zegt dokter Janssens. “Ze stellen er tegen de financiële richtlijnen van de regering en de verzekeringsinstellingen in, altijd alles in het werk om kankerpatiënten te redden. Dat leidt vaak tot verrassend goede resultaten.”

Janssen heeft het gevoel dat in ons land momenteel niet altijd alles gedaan wordt om de kankerpatiënten te redden. “Soms wordt een behandeling gestopt omdat de overlevingskansen van de patiënt te gering zijn, maar te gering is een uiterst discutabele parameter.”

Nog volgens Janssens heeft die instelling van bepaalde centra in de eerste plaats te maken met geld “maar soms hebben oncologen niet genoeg ambitie en motivatie om er alles aan te doen om de patiënt te redden.”

Bron : http://www.gva.be/nieuws/wetenschap...-te-redden.aspx

Mening : Het is jammer dat dit zo is, maar ik snap het wel van één kant. Als je weet dat de overlevingskant 1 op 100 is en er is een ander kankerpatient met een grotere overlevingskans, hou je u meer bezig met de kankerpatient met meer overlevingskansen dan degen die het waarschijnlijk toch niet haalt. Dit is natuurlijk zeer jammer, want je moet voor elkaar vechten tot het einde... Maar ik denk dat het in realiteit altijd zo ga blijven... De mensen zelf hebben soms geen hoop meer en als de hoop verdwenen is, is het moeilijk om de mensen terug te laten geloven.

Het is vooral een mening van één oncoloog die hier aan bod komt. Wat niet relevant genoeg is om deze conclusie te trekken vind ik. Het is zo dat niet elk ziekenhuis dezelfde behandeling kan bieden, wat niet alleen geldt voor de behandeling op gebied van kankerbestrijding, maar ook longaandoeningen, brandwonden, ... Daarbij vind ik het ook wel goed dat er sommige ziekenhuizen gespecialiseerd zijn in bepaalde ziektes of aandoeningen. Maar langs de andere kant is kanker vaak zo onrechtvaardig dat mensen niet tevreden genoeg kunnen zijn. Iedereen wil van de vreselijke ziekte genezen en het is niet iedereen gegeven. Ik denk dat dokters altijd wel datgene doen wat ze kunnen, want als je als patiënt het gevoel hebt dat ze dat niet doen, dan ga je naar een ander ziekenhuis. Het is heel erg als het zo zou zijn dat de dokters zich niet volledig zouden inzetten, maar het is een mening van slechts één oncoloog.

Zoals Eline aangeeft, is dit de mening van één oncoloog. Ik sluit me dus ook aan bij haar mening. Het kan misschien wel zijn dat je als kankerpatiënt te horen krijgt dat er geen hoop meer is voor jou, maar dat wil daarom niet onmiddellijk zeggen dat ze je volledig hebben opgegeven. Vaak wordt er gezocht naar verschillende behandelingen en geven de dokters zelf aan dat ze geen behandeling meer kunnen aanbieden, maar soms bieden ze wel nog alternatieven. Dit gebeurt natuurlijk niet overal omdat het dan vaak gaat over alternatieve geneeskunde en niet elke arts is hier voor te vinden. Veel hangt natuurlijk ook af van de patiënt zelf. Ik zal even heel concreet zijn, enkele jaren geleden werd er aan Marie-Rose Morel meegedeeld dat de artsen niets meer voor haar konden doen. Zij zelf heeft het hierbij niet gelaten, ze was nog te levenslustig en ging zelf op zoek naar alternatieve behandelingen. Jammer genoeg heeft het voor haar niet mogen zijn. Ik wil hiermee maar aangeven dat er heel veel kan afhangen van de patiënt zelf.
In het artikel gaat het natuurlijk wel over de artsen zelf die niet gemotiveerd zouden zijn, maar ik vind dit zeer ongeloofwaardig. Enerzijds kan ik me niet voorstellen dat artsen zomaar de strijd zouden opgeven zonder eerst alle mogelijke behandelingen te overwegen. Anderzijds denk ik wel dat de strijd bij oudere mensen eerder opgegeven zal worden als bij jonge mensen, maar in het artikel is hierover niets weergegeven.
Zoals al eerder werd aangegeven is de mening van één oncoloog te vaag om hieruit een algemeen oordeel te formuleren.