Jongeren nemen steeds langer antidepressiva

Bijna 30.000 Vlaamse kinderen en jongeren nemen antidepressiva. Dat aantal is de afgelopen tien jaar stabiel gebleven, maar steeds meer jongeren nemen wel een langere kuur. Dat blijkt uit cijfers van de Christelijke Mutualiteiten (CM).

Uit de CM-cijfers blijkt dat zowat 28.565 Vlaamse kinderen en jongeren antidepressiva nemen. De kans dat een jongere een antidepressivum neemt, stijgt met de leeftijd: 0,9 procent bij 13- tot 17-jarigen, 3,3 procent bij 18- tot 25-jarigen. Bijna dubbel zoveel meisjes als jongens bestrijden depressieve gevoelens met antidepressiva.

Jongeren uit sociaal kwetsbare gezinnen, nemen meer antidepressiva. Onder meer het inkomen speelt een rol: in gezinnen die recht hebben op de verhoogde tegemoetkoming voor gezondheidszorg, nemen meer jongeren antidepressiva.

Opvallend is dat het totaal aantal gebruikers de voorbije tien jaar vrijwel stabiel bleef. Maar binnen deze groep is er een verschuiving van kortere kuren naar langere kuren. In 2001 nam 18 procent van de gebruikers meer dan 180 dagelijkse dosissen, in 2011 was dat al 34 procent. Dat aantal komt voor kinderen ongeveer overeen met één jaar slikken.

http://www.standaard.be/artikel/det...121001_00317902 (geraadpleegd op 1 oktober 2012)

Ik vind het verschrikkelijk dat jongeren steeds langer antidepresiva slikken. Misschien heeft dit wel te maken met onze moderne wereld, een wereld waarin er veel te snel naar pillen gegrepen wordt en waarin er door de dokters veel te snel zware medicatie voorgeschreven wordt. dat deze jongeren steeds langere kuren antidepresiva nemen is op zijn minst onrustwekkend en zal ongetwijfeld een sterke invloed hebben op hun verdere leven. Want hoe langer men deze pillen blijft nemen, hoe moeilijker het achteraf is om ze af te bouwen. Misschien moeten we in plaats van pillen voor te schrijven meer tijd en geld besteden aan het voorkomen van depresies.

Ook ik vind dit een onrustwekkend bericht. Het is niet normaal dat jongeren op deze leeftijd al nood hebben aan dit soort pillen. Een deel van deze jongeren zal geen antidepressiva nodig hebben en zijn dus te snel voorgeschreven, maar er zullen ook jongeren zijn die echt in de put zitten.
Misschien legt onze maatschappij wel een te hoog streefdoel op. Er wordt heel veel van hen verwacht en als ze niet aan alle eisen voldoen, gaan ze zich vaak slecht voelen. Ik heb in de Gazet van Antwerpen het volgende gelezen 'CM vindt dat er meer moet ingezet worden op de geestelijke gezondheidszorg en lanceert vandaag De Gelukzoekers: het eerste educatief pakket voor leerkrachten om de psychische gezondheid van 14-16-jarigen te verbeteren.'. Dit is volgens mij een goed initiatief. Ze moeten zich meer concentreren op hoe zo'n depressie kan beginnen en hoe ze die dan kunnen voorkomen. Op deze manier kunnen ze misschien het aantal depressiva-gebruikers naar beneden halen.

Ook ik vind dit verontrustend nieuws. Het kan toch niet dat jongeren al in zo'n gemoedstoestand leven dat ze naar antidepressiva moeten grijpen. Dit zegt ons misschien iets over de maatschappij waarin we leven. Alles moet snel en precies uitgevoerd worden. Zo snel soms dat het niet bij te houden is, of dat de druk te hoog wordt voor jongeren. Dit zouden we ten alle tijden moeten vermijden. Jongeren zouden zeker nog geen nood mogen hebben aan antidepressiva, ze zouden moeten kunnen genieten van het leven dat ze hebben. Het is naar mijn mening noodzakelijk dat we hier iets aan doen. Men kan bijvoorbeeld een soort van workshops of lessen besteden aan omgaan met stress en druk. Misschien kan dit de leerlingen/jongeren helpen om beter met bepaalde zaken om te gaan waardoor ze niet meer naar medicatie moeten grijpen.

ANTWERPEN - Naar schatting 28.565 Vlaamse kinderen en jongeren nemen antidepressiva en hoe ouder, hoe groter de kans dat ze antidepressiva gebruiken. Dat blijkt uit een onderzoek van de Christelijke Mutualiteit (CM). Die wil meer inzetten op de geestelijke gezondheid via het onderwijs en lanceert daarom een educatief pakket voor leerkrachten.


‘De Gelukzoekers’ is de titel van het ondersteunende pakket, dat bestaat uit een spel en lessenreeks. Samen moeten die jongeren helpen om er zich bewust van te maken dat geluk deels ‘maakbaar’ is. Het pakket stoelt op het CM-geluksplan, gebaseerd op ‘de zeven principes van geluk’ beschreven door het Nederlandse Trimbos-instituut. Elke gelukslijn bevat haltes met concrete tips om dagelijks werk te maken van geluk voor jezelf en anderen. Ook in de omgeving van de jongere (het gezin, vrije tijd) kan er echter nog meer aan preventie gedaan worden, vindt de CM.

Uit een CM-onderzoek blijkt dat het gebruik van antidepressiva toeneemt met de leeftijd. Mede daarom is ‘De Gelukzoekers’ bedoeld voor 14- tot 16-jarigen. Opvallend is dat meisjes bijna dubbel zo vaak hun toevlucht zoeken in dit soort geneesmiddelen dan jongens (1,7 ten opzichte van 1 procent).

Volgens de CM is niet enkel het totale aantal gebruikers problematisch, dat bleef volgens het onderzoek tussen 2001 en 2011 vrij stabiel, maar ook de toenemende duur van de ‘kuren’. Op 10 jaar tijd is het percentage onder antidepressivagebruikende jongeren dat jaarlijks meer dan 180 dagdosissen neemt, immers gestegen van 18 naar 34 procent.

Bron: www.standaard.be

Dit artikel stond ook in de standaard in verband met het lessenpakket dat de CM wil ontwikkelen voor jongeren. Ik denk dat het inderdaad niet slecht is om een lessenpakket te ontwerpen voor leerlingen om te beseffen dat medicijnen je echt niet gelukkiger gaan maken. De dag van vandaag wordt er inderdaad te veel antidepressiva genomen. Mensen denken te snel dat ze in een depressie zitten. Als het eens een week niet meezit, wil dat nog niet zeggen dat je meteen in een depressie zit. Iedereen heeft al wel eens een mindere week. Doordat volwassen vrij nonchalant omgaan met antidepressiva is het dan ook niet meer dan normaal dat jongeren dit gaan overnemen. Door een spellenpakket te ontwerpen gaat er misschien toch bij een paar jongeren een belletje rinkelen dat je niet zomaar antidepressiva moet nemen. Natuurlijk gaan die lessen het gebruik van antidepressiva bij jongeren niet op nul brengen, maar als er al een paar jongeren geholpen zijn met dat lessenpakket en niet zomaar hun toevlucht zoeken in antidepressiva, dan denk ik dat dat lessenpakket zeker geïntegreerd mag worden in middelbare scholen.

Pillen worden niet zomaar voorgeschreven denk ik. Huisdokters zullen die pillen misschien te gauw voorschrijven, terwijl ze iemand dan beter eerst doorverwijzen naar een psychiater om te zien of die persoon die pillen wel degelijk nodig heeft. Want feit is dat, bij mensen die geen depressie hebben, die pillen ook gewoon niet eens helpen. Ze gaan je dan niet helpen beter voelen. Bovendien duurt het minstens drie weken vooraleer een antidepressivum begint te werken. Het is dus vanzelfsprekend dat deze niet zouden mogen voorgeschreven worden voor wanneer het even tegenzit. Langs de andere kant ben ik er zeker van dat er wel degelijk heel veel jongeren zijn die deze pillen ook echt nodig hebben. Steeds meer duiken er leerlingen op met persoonlijkheidsstoornissen en allerlei psychische aandoeningen, terwijl hier vroeger zo goed als geen sprake van was. Hier moet aan gewerkt worden, niet alleen door pillen maar ook door therapie. Ik vind dan ook dat de school hier een belangrijke functie in heeft. Een leerling brengt de meeste uren van de dag door op de schoolbanken. Het is dus noodzakelijk dat er op school instanties of initiatieven zijn om jongeren beter te laten voelen.
Jammergenoeg wordt de druk in onze maatschappij steeds groter en worden er steeds meer mensen ziek door depressie of burn-out. Wanneer gaan we hier eens onze lessen uit trekken? Men kan veel verwachten van iemand, maar er moet ook ruimte zijn voor ontspanning. Ook bij ons op de KHK wordt er heel veel verwacht en er zijn meer studenten dan je denkt die de druk niet aankunnen. De studentenbegeleiding heeft haar handen vol. Misschien zou het al een begin zijn moesten we elkaar wat helpen, in plaats van ieder voor zich te leven. De ene mens is ook sterker dan de andere en kan beter met druk omgaan. Als toekomstige leerkrachten moeten we daar toch begrip voor kunnen opbrengen?
Jammergenoeg heerst er nog steeds een te groot taboe rond deze zaken en dat verhindert het feit dat jongeren met hun problemen naar buiten durven komen.
Jongeren moeten gewoon meer de kans krijgen om te praten en om hun gevoelens te uiten. Doordat hier te weinig ruimte voor is, en door het schaamtegevoel wordt er naar pillen gegrepen. Ik denk dat dat veel zegt over de maatschappij waarin we leven...

Hoe we het ook draaien en keren, het wordt alsmaar moeilijker voor jongeren vandaag de dag om zichzelf te kunnen zijn. De druk op de hedendaagse jeugd wordt alsmaar groter en de lat wordt alsmaar hoger gelegd. Ook vanuit de huidige opleiding, ik zie mezelf nog steeds als jongere, ervaar ik dit meer dan eens per dag! Dat wil niet zeggen dat ik het volledig afkeur, in tegendeel zelfs! Het is belangrijk om die lat hoog te leggen en om een zekere druk te voelen. Op die manier kan je pas iets bereiken in je leven.

Wat mij wel heel wat zorgen baadt, is het feit dat er zoveel jongeren niet om kunnen met die druk. Iedereen heeft wel eens een slechte moment of een slechte periode in zijn of haar leven. Maar door de steun van de omgeving kom je er uiteindelijk wel terug bovenop. Het feit dat jongeren aan de antidepressiva zitten, vind ik heel een heel beangstigend gegeven. Wanneer de media dan ook nog eens laat weten dat de duur van dergelijke medicijninname alsmaar verlengingen krijgt, dan zit ik pas echt met de handen in het haar.

Ik vraag mij onmiddellijk af hoe het zover is kunnen komen met bepaalde jongeren. Waarom kunnen zij nergens terecht met hun problemen? Er zijn inderdaad heel wat individu's die geen plaats hebben waar ze zichzelf kunnen zijn, maar ik denk ook niet dat medicijnen hierop een antwoord zullen geven of een oplossing zullen bieden! Ik denk dat het belangrijk is dat er meer aandacht is voor het individu door na te gaan waar het juist misloopt en de problemen boven water te krijgen. Pas wanneer dit daadwerkelijk gebeurt, kan er sprake zijn van hulp voor de verwerking van deze gebeurtenissen. Medicijnen voorschrijven is natuurlijk altijd handiger, maar waar gaat dit op lange termijn naartoe?

Ook als leraar in wording stel ik mij voortdurend de vraag wat wij kunnen betekenen voor deze leerlingen, die tegelijkertijd jongeren zijn? Leerlingen weten dat ze op bepaalde leerkrachten kunnen vertrouwen, maar er is maar zoveel dat wij daadwerkelijk kunnen verwezenlijken. De eerste stap is vaak de moeilijkste, de drempel overstappen en met je problemen naar buiten komen. Vanuit het schoolbeleid zou hier toch (meer) oog voor moeten kunnen zijn, want niets is zo erg (ik zou haast zielig durven zeggen) dan depressieve leerlingen, terwijl zij van deze periode in hun leven moeten kunnen genieten!