Via hun Amsterdamse collega's krijgen Hannah Maes en haar team een foto doorgestuurd van een mishandelde Gentse jongen. Ze komen al snel uit bij de 14-jarige David Verhaeghe, die gepest wordt op school en alleen woont met zijn vader Stefaan. De hoofdvraag blijft wie de foto van de jongen genomen heeft en vooral wie hem zo heeft toegetakeld. Vader Stefaan blijkt een gewelddadig verleden te hebben, terwijl Charles op het spoor komt van Jean Clauwaert, een veroordeelde pedofiel die zijn straf heeft uitgezeten. Als blijkt dat Jean in de buurt van Charles' kleinzoon woont, slaat de ongerustheid toe. Ook de vertrouwensleraar van David wordt op de rooster gelegd door Kevin en Bob. Terwijl Hannah haar sessies met psychiater Vicky verder zet en antwoorden blijft zoeken op haar persoonlijke vragen, probeert Kevin de ideale manier te vinden om de knappe Yanina mee uit te vragen.

Bron: http://iwatch.be/tv/series/code-37-...l03-do-17032011

Het is misschien niet de post die je snel zou verwachten op dit forum, maar ik vond het toch de moeite waard om dit even te vermelden. De aflevering gaat eigenlijk vooral over een pedofiel die na zijn celstraf het leven terug op het juiste pad wil krijgen. Waneer er dan ook nog een naaktfoto wordt gevonden van een dertienjarige jongen, zijn de ogen onmiddellijk op hem gericht. Uiteindelijk maakt de jongen zijn verhaal bekend door zijn vader te beschuldigen van slagen en verwondingen, maar ook van het trekken van naaktfoto's van zijn zoon omdat hij op gaysites aan het surfen was. Dat laatste blijkt vooral een leugen om zijn leraar PO te beschermen, met wie hij wel seksuele betrekkingen heeft gehad. Op het eerste zicht weinig relevantie om op dit forum te posten, maar toch zie ik er enige waarde in!
Eerst en vooral is het een herkenbare situatie die elke dag kan voorkomen. Mama vertrekt met een nieuwe vriend naar het buitenland, vader is regelmatig dronken en daardoor agressief, op school word je gepest omdat je homo bent, ... Waar kan je uiteindelijk nog terecht dan bij een goede leraar? Als die leraar dan ook de enige in je omgeving is waar je je veilig bij voelt en die je veertiende verjaardag niet is vergeten, dan kan je daar toch wel iets tegenoverzetten? Dat is eigenlijk wat er omgaat in de gedachtenstroom van deze jongen. Hij wou absoluut geen seksuele betrekkingen met zijn leraar, maar hij durfde deze ook niet te weigeren omdat deze man de enige was die er voor hem was. Ik kan dan ook perfect het standpunt van deze jongere begrijpen. Je bent op zeer jonge leeftijd op zoek naar je eigen plek in de samenleving en er is slechts één iemand bij wie je je aanvaard voelt zoals je bent.
Ten tweede wil ik ook onmiddellijk de link leggen naar mijn opleiding als leraar. Ik vind dat een leraar oog moet hebben voor deze situaties, bedoelend op de agressie van de dronken vader en het pesten op school. Ik vind dan ook dat je als leraar mag begaan zijn met zo'n leerling en dat je hem zelfs buiten school mag begeleiden indien het gaat om extreme situaties. Ik zou dit toch doen om deze jongere te helpen, maar ik zou wel duidelijk een grens stellen. Ongeacht gevoelens, hormonen, ... blijft het een band van leraar tegenover leerling. Je kan als leraar iemand begeleiden die het moeilijk heeft of die een zware tijd doormaakt, maar verder stopt het ook. Leerlingen zouden, in tegenstelling tot deze aflevering, nooit bij mij thuis mogen komen en ik zal ook nooit iemand thuis bezoeken. Buiten de schooluren kan begeleiding in de school perfect, maar dat is vooral om de jongere te helpen! Zowel de leraar als de leerling moet duidelijk zijn grenzen kennen en die mogen niet overschrijden worden.
Ten derde wou ik ook nog even de link leggen met de vrijgelaten pedofiel die probeert om zijn leven terug in handen te krijgen. Dit lijkt een onmogelijke zaak die niet te winnen valt, omdat hij voortdurend in de gaten wordt gehouden (onder andere door iemand van de politie wiens kleinkinderen in zijn buurt wonen). Persoonlijk zou ik hier ook niet gerust in zijn, ondanks het idee dat die persoon zijn leven gaat beteren. Er zijn eenmaal mensen die zich aangetrokken voelen tot jongeren, maar ook daar zijn er grenzen. Die man heeft in de aflevering uiteindelijk ook zelfmoord gepleegd! Ik begrijp dan ook dat het als leraar soms ook wel moeilijk moet zijn om je eigen hormonen / gevoelens in bedwang te houden wanneer je les moet geven aan zestien- tot achttienjarigen. Wanneer deze leerlingen afgestudeerd zijn, dan kan het eventueel, maar daarvoor is het absoluuut verboden en dat vind ik niet meer dan normaal.
In deze aflevering komen dus heel wat elementen aan bod die duidelijk een link kunnen leggen naar de lerarenopleiding en naar mijn persoonlijk leven en ik wou dit even kwijt! Wie deelt mijn mening ? Of wie deelt mijn mening net niet ?

Het team van Hannah Maes wordt opgeroepen nadat de veertienjarige Pieter Verhaelen een zelfmoordpoging heeft ondernomen. Via Guy Terlingen, zijn leider bij de jeugdbeweging, komen ze te weten dat Pieter seksueel misbruikt werd en dat dit waarschijnlijk de aanleiding is voor zijn wanhoopsdaad. Hannah sluit niets uit en naast de rol van Guy onderzoekt ze ook een spoor dat leidt naar Jef Denolf, een uitgetreden priester die een verleden van kindermisbruik met zich meedraagt. Ondertussen zet commissaris Mark Vermaelen Charles op een andere case omdat hij vindt dat de ervaren speurder te emotioneel betrokken is bij de zaak. Nadat Hannah de schokkende dvd van haar vader onder ogen heeft gekregen, leidt haar queeste haar naar een nieuwe climax.

Bron: http://iwatch.be/code-37-sz2-afl11-do-12052011

Code 37 is dan misschien een serie die niet volledig met de realiteit overeenkomt, toch vind ik dat het publiek er heel wat waarheidsgetrouwe elementen kan uithalen wat betreft de samenleving waarin wij leven en de sociale verhoudingen tussen mensen.
Eerst en vooral zat ik enorm in met de jongen die zelfmoord wou plegen omdat hij door één van zijn buren, die hem bijles wiskunde gaf, werd misbruikt en dit niet kon verwerken. De jongen is dan volledig veranderd, wat vooral bij zijn thuissituatie niet opviel. Dat is ook erg logisch, mama was depressief en papa was altijd in het buitenland voor zijn job. In de chiro was hij heel gelukkig, want één van de monitoren was er altijd voor hem. Hij wou natuurlijk de band met deze jongen niet breken, dus probeerde hij hem te steunen door hem literatuur te geven die volgens hem antwoorden konden bieden. Hij was er namelijk van overtuigd dat de jongen kampte met identiteitsproblemen en zijn geaardheid. Dit alles zorgde er natuurlijk wel voor dat hij als pedofiel werd aanzien. Net zoals zijn buurman, die stiekem foto's heeft genomen van de veertienjarige jongen toen hij in bloot bovenlijf de auto aan het wassen was. Deze man bleek een ex-priester, aangeklaagd voor het betasten van een misdienaar. Ook deze mensen worden volledig over één kam gescheerd, wat ik eigenlijk best wel begrijp door de verschillende aanklagen van de laatste tijd.
Ten tweede probeer ik mij dan ook de vraag te stellen hoe je eigenlijk in zo'n situatie moet ingrijpen als toekomstig leraar. Je kan die jongen begeleiden, maar als die jongen zelf niets zegt dan kan je ook moeilijk gaan ingrijpen. Ik vond het wel een mooi gebaar van die chiroleider dat hij er wou zijn voor die jongen. Het heeft natuurlijk niet veel effect gehad, maar daar kan je hem ook niet voor beschuldigen naar mijn mening.
Als leraar vind ik het ook belangrijk om tijdig in te grijpen. Niet enkel voor de jongen, maar ook voor zijn toekomst in het algemeen. Daarmee bedoel ik natuurlijk ook de thuissituatie, die alles behalve correct was. Moeder was depressief, slaapt heel de dag en 's nachts zat ze aan de drank. De vader was voortdurend op reis voor zijn job en tegenover zijn vrouw was hij redelijk agressief (wat vermoeden naar mishandeling doet oprijzen). In dergelijk klimaat kan een jongen, die voor zichzelf moet zorgen, nergens terecht en op die manier wordt die ook niet gemotiveerd om zichzelf te onplooiien en te ontwikkelen. Vooral dat laatste is van groot belang, omdat hij problemen had met het verwerken van het misbruik van zijn buurvrouw, alias wiskunde lerares.
Onze job gaat dus veel verder dan enkel inhoud overbrengen naar die leerlingen en hen klaarstomen voor de maatschappij. Ik wil er persoonlijk ook voor hen zijn als aanspreekpunt. Jongeren moeten kunnen praten over zichzelf, hun gevoelens en gedachten. Dit moet bij een vertrouwensleerkracht lukken!