Alea iacta est


Verwonderlijk toch dat Bart De Wever donderdag op zijn persconferentie niet teruggreep naar een gevleugeld woord van de door hem bewonderde Julius Caesar: alea iacta est. De teerling is geworpen. Want door de felheid waarmee hij, wetens en willens, de formateursnota van Elio Di Rupo aan spaanders hakte, stak hij zijn Rubicon over. Er is geen weg terug.


Had Di Rupo bij het opstellen van zijn nota een perfide plan? Dacht hij er ofwel de MR ofwel de N-VA af te fietsen, maar CD&V in ieder geval aan boord te houden? Het doet er niet meer toe, want dat opzet is mislukt. En er komt geen volgende kans. De N-VA is geen gesprekspartner meer voor de Franstaligen. Ze wil dat overduidelijk ook niet meer zijn. En CD&V is te getraumatiseerd door de verkiezingsnederlaag van 2010 om zich autonoom van de N-VA te kunnen of durven opstellen. Ze oogst hiermee slechts onbegrip, want die positie leidt naar de electorale afgrond.

Maar in het huidige gepolariseerde Vlaanderen is een regering-Di Rupo zonder de N-VA op de been brengen, voor de christen-democraten even goed zelfmoord. Wouter Beke is de ongelukkige die die onbegrijpelijke boodschap intern en extern moet brengen. Hij smoort daarmee zijn beloftevolle carrière aan de politieke top in de kiem. De illusie dat de structurele neergang van de christen-democratie gestuit kon worden door communautaire epo heeft haar ziel aangetast. Voor haar is geen redding meer mogelijk.

Ook Open VLD moet zich zorgen maken. De N-VA gaat met niets ontziende gretigheid achter haar handelsfonds aan. In de strijd om de hardwerkende, sparende en belastingbetalende Vlaming, oogt de partij van Alexander De Croo nog slechts als een wazige kopie.

Toch is die evolutie ook voor de N-VA op langere termijn niet zonder fundamentele gevolgen. Ze is stevig op weg meer een antibelasting- en antistaatspartij te worden dan een compromisloze anti-België-partij. Haar zoektocht naar steeds meer power om de Belgische grendels te verbrijzelen, verhardt pijlsnel haar sociaal-economisch profiel. De verschuiving van een historisch-cultureel nationalisme naar een meedogenloos centennationalisme is de sleutel van haar electorale succes. Maar het dreigt de ethische dimensie van het democratisch Vlaams-nationalisme aan te tasten.

De populariteit van de N-VA staat in het zenit. Maar een populaire partij zijn is niet hetzelfde als een brede volkspartij zijn. De snelle groei van De Wevers aanhang gaat ten koste van een genadeloze tweedeling van de Vlaamse bevolking. Dat is een ontwikkeling die haaks staat op de grondslagen van het volksnationalisme waarin collectieve waarden als solidariteit, gemeenschapszin en compassie nog bestaansrecht hebben.


DS, 09-07-2011 (Bart Sturtewagen)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB