Ketens breken


Exit Johan Vande Lanotte, na negenennegentig dagen. Dit verdeelde land is de Vlaamse socialist hulde verschuldigd. Hij heeft gedaan wat mogelijk was. Hij heeft de discussie over de geldstromen binnen de Belgische federatie uitgezuiverd en dicht bij een consensus gebracht. Ook een akkoord over BHV behoort niet meer tot het rijk van de politieke sciencefiction. Toch moest hij naar de koning met de objectieve vaststelling dat de impasse die hij had geërfd, niet is doorbroken.


Hij legde, subtiel, de schuld gelijkelijk in elk van de twee kampen. Toen hij zei dat 5 januari een keerpunt was, bedoelde hij de weigering van CD&V en N-VA om weer met zevenen aan tafel te komen. En toen hij wees op het gebrek aan bereidheid om buiten het huidige institutionele kader te treden, was dat aan de Franstalige partijen en met name aan de PS gericht.

De Vlamingen zijn er niet in geslaagd de Franstaligen uit hun egelstelling te halen. De plotse keuze om voor “less is more, te gaan, heeft laatstgenoemden compleet in verwarring gebracht en hun al niet geringe wantrouwen nog verdiept. Omgekeerd hebben de Franstaligen moed geput uit de onrust op de financiële markten en de groeiende verdeeldheid in de Vlaamse publieke opinie over de legitimiteit van de harde splitsingslijn. Dat heeft niet geholpen.

Tegen de politieke logica in, bleven ze hopen dat CD&V zich van de N-VA zou laten losweken. De christendemocraten waren natuurlijk niet bereid tot harakiri. In die context kon geen bemiddelaar, ook niet Vande Lanotte, tot een resultaat komen.

Hoe het verder moet, is een raadsel. Zonder een herstel van iets wat lijkt op een as tussen Bart De Wever en Elio Di Rupo, is de formule met de zeven dood. Alternatieven met liberale inbreng stuiten op nieuwe politieke obstakels en bedreigen het kwetsbare acquis van Vande Lanotte. Een noodregering of een uitbreiding van de bevoegdheden van Leterme II vereist opnieuw een minimum aan overeenstemming over een 'kleine staatshervorming' en nog een en ander. Dat is geen haalbaar plan.

De gedachte aan nieuwe verkiezingen grenst aan het criminele in beide betekenissen van dat woord: misdadig en dwaas. De risico's die het land gedurende veertig dagen zou lopen, zijn niet te overzien. Bovendien moet zelfs wie ze denkt te kunnen winnen toch beseffen dat hij dan een nog veel uitzichtlozere toestand zal aantreffen. Zoveel krediet moeten we onze falende politici toch geven dat ze ons en zichzelf dat niet zullen aandoen. Toch?

Tot nader order worden de krachtsverhoudingen bepaald door de uitslag van 13 juni 2010. De winnaars van toen moeten hun ketens breken. Daarvoor bestaat domweg geen alternatief.


DS, 27-01-2011 (Bart Sturtewagen)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB