Zwarte schooltjes weer gemengd

ANTWERPEN - Het had net zo goed een methodeschool in het centrum van Antwerpen kunnen zijn, maar toch kozen Leen De Schutter en Katrien Ryckaert elk een buurtschooltje voor hun kinderen. Een concentratieschool met een leerlingenpopulatie die grotendeels uit allochtonen en kansarmen bestaat.

Van onze redactrice

'Bij ons eerste bezoek aan De Evenaar waren we al verliefd op het schooltje', zegt Leen De Schutter (41). 'Toen ik zag hoe zorgend en liefhebbend ze daar omgingen met de kinderen in de klas, twijfelde ik niet: dat was een plekje waar ik mijn kind naar school wilde laten gaan.' Dus schreef Leen haar dochtertje van drie, Suzi, in in het wijkschooltje om de hoek. Nochtans is De Evenaar een concentratieschool en waren Leen en haar echtgenoot eerst op zoek gegaan naar een school ver weg van Borgerhout waar het jonge gezin woont. 'We hadden de buurtschooltjes in deze wijk eigenlijk nooit overwogen. We passeerden er wel eens, maar we kenden de school absoluut niet. En voor ons kind zochten we een school waarvan we de reputatie kenden of waar we 'iets mee hadden' zegt Leen. 'Maar bij die scholen waren de wachtlijsten lang en we zaten met een peuter van anderhalf die binnen afzienbare tijd naar school moest. Dus waren we een beetje in snelheid gepakt.'

Net op tijd viel de folder van School In Zicht bij het gezin in de bus. 'Die folder vertelde ons dat er op minder dan 1kilometer van onze voordeur vijf scholen lagen. We wonen hier graag en we zijn hier ook deels komen wonen opdat we het merendeel van onze verplaatsingen met de fiets zouden kunnen doen. Voor ons was het een ideale oplossing.'

En dus ging het gezin samen met de medewerkers van School in Zicht op bezoek bij de vijf schooltjes. 'Het cliché dat het wel een minder goede school moest zijn omdat het een concentratieschool is, was ik snel vergeten. Het waren stuk voor stuk leuke, toffe scholen.'

Katrien Ryckaert (29) knikt zo nu en dan terwijl ze naar Leens verhaal luistert. Ook zij koos voor haar zoontje Kasper voor De Evenaar. 'Bij de schoolbezoeken zijn mijn ogen echt opengegaan. Dit was niet het beeld dat ik had van een concentratieschool. Ik was erg wantrouwig want ik dacht dat de kwaliteit van het onderwijs in zulke scholen te wensen overliet, maar niets in minder waar. Het engagement van de mensen die op deze scholen werken, is ongelooflijk. Ze halen het onderste uit de kan. Of ze nu met kansarme of kansrijke kinderen te maken hebben.'

Hadden ze dan geen angst dat hun kinderen te weinig uitgedaagd zouden worden? 'Neen. Het zijn scholen die gewoon zijn om te diversifiëren in de klas', zegt Katrien. 'Elke leerling wordt benaderd op zijn of haar ritme.'

Katrien en Leen wonen bij elkaar om dat hoek. En dat ze elkaar door School in Zicht beter leren kennen, is leuk, maar ze leggen ook contact met allochtone buurtbewoners? 'Het blijft een extra inspanning', geeft Leen toe. 'Je ziet wel dat de tweeverdieners die hun kinderen komen afzetten, gehaast zijn. Terwijl de allochtone moeders wat langer kunnen blijven hangen.'

Zowel Leen als Katrien behoren tot de doelgroep van het project 'School in Zicht', dat sinds drie jaar in Oud-Borgerhout en Antwerpen-Noord actief is. '25 van de 27 scholen in die wijken zijn concentratiescholen. Terwijl er toch steeds meer jonge tweeverdieners - zoals Leen en Katrien - in de wijken komen wonen', zegt begeleidster Marieke Smeyers. 'Maar die kiezen er meestal voor om hun kinderen buiten de wijk naar school te sturen. School in Zicht wil die trend ombuigen en van de wijkscholen weer echte buurtscholen maken. Scholen met een leerlingenpopulatie die overeenstemt met de samenstelling van de bewoners van de wijk.' Dat doet de vereniging door bij alle ouders folders in de bus te steken en infoavonden en schoolbezoeken te organiseren.

Vandaag stelt School in Zicht op een studienamiddag de resultaten van de voorbije drie jaar voor. 'Vorig schooljaar werden er 51kinderen in vijf scholen ingeschreven, dit schooljaar 54 leerlingen in acht scholen', zegt Smeyers. 'Dat lijkt niet gigantisch, maar het is een enorme stap voorwaarts als je weet dat dit voor sommige van die scholen de eerste kansrijke kinderen zijn die er werden ingeschreven. Dan moet je beamen dat het een groot succes is. Vooral omdat je in de literatuur steevast vindt dat kansrijke ouders hun kinderen meer beginnen weg te nemen uit een school, eens 30procent van het leerlingenbestand uit kansarme allochtonen bestaat. Zulke scholen zijn dus gedoemd tot concentratiescholen. Maar nu is gebleken dat we ook in die scholen, waar uiteindelijk enkel kansarme kinderen overblijven, de trend kunnen ombuigen. Er is geen “point of no return,, dat hebben we nu wel duidelijk bewezen.'

School in Zicht werkt dus. En dat dringt ook in andere steden door. In Sint-Jans-Molenbeek stapten zes concentratiescholen in het project en ook in Lokeren zijn er plannen om iets soortgelijks op te richten.

Bron: De Standaard, 16/11/09

Mening: Ik ben zowel voor- als tegenstander. Allereerst vind ik het ergens wel goed dat ook gewone leerlingen les volgen op zogenaamde concentratiescholen. Ik denk dat door van jongs af aan om te gaan met kansarme allochtone kinderen, dat je dan later als volwassene minder vooroordelen en niet, of minder racistisch bent. Zulke scholen zeggen wel dat kansrijke jongeren die hier schoollopen geen achterstand oplopen en elk individueel op hun eigen tempo begeleidt worden, maar ik denk dat dit onmogelijk is omdat ik vermoed dat het verschil tussen kansarme en kansrijke kinderen toch wel erg groot is. Bijgevolg zou je naar mijn mening wel een verschil merken tussen kansrijke kinderen op zulke scholen en kansrijke kinderen op ‘gewone’ scholen.