Afghaanse kinderen zwerven illegaal door Parijs


De gemeente Parijs heeft de noodklok geluid over een nieuwe groep immigranten: minderjarige kinderen uit Afghanistan die illegaal het land binnenkomen. Bij gebrek aan opvang zwerven ze op straat.


Om 20uur komt een bus het plein oprijden. Een menigte mannen met tassen en koffers rent naar de deur. Ze dringen en schreeuwen. Maar het helpt niet. De man in de bus kijkt op een lijst. Alleen de mannen die op de lijst staan, mogen instappen.

De kleine Ali (15) uit Afghanistan staat op de stoep en kijkt verbaasd rond. Hij begrijpt niets van de drukte om hem heen. Hij draagt een spijkerbroek en heeft een gebreid petje op.

'Ik ben net aangekomen', vertelt hij in het Farsi, een van de vele talen in Afghanistan. 'Zo'n vier uur geleden kwam ik aan, op het station.' Hij kijkt schuchter. In zijn hand houdt hij een plastic boodschappentasje vast. 'Ik ben alleen. Mijn ouders zijn achtergebleven. De reis van Afghanistan naar Frankrijk heeft meer dan zes maanden geduurd. Ik heb mijn moeder vanuit Italië één keer kunnen bellen. Om te zeggen waar ik was.'

Op het Place du Colonel Fabien, een groot plein in Noord-Parijs, staan elke avond vele tientallen illegale vluchtelingen. Vanavond zijn het er meer dan honderd. Mannen, maar vooral jongens. Tieners nog, minderjarig meestal. Allerlei talen klinken door elkaar. De meeste jongens staan er met koffers.

'Drie keer per avond komt hier een bus langs die vluchtelingen meeneemt naar slaapplaatsen in de stad', vertelt Pierre Henry, directeur van hulporganisatie France Terre d'Asile. 'Maar er zijn maar 70plaatsen. De overblijvers, als alle bussen weg zijn, die slapen op straat. Moet je kijken, er staan kinderen tussen van soms wel 11 of 12jaar.'

De jonge Ali loopt verloren tussen de anderen. Hem was verteld naar het plein te gaan, maar hij weet niet waar de bus naar toe gaat, hij kent niemand. 'Ik ben wel een beetje bang, ja', zegt hij.

De komst van alleenstaande minderjarige vluchtelingen naar Parijs begint een steeds urgenter probleem te worden. Het aantal opvangplaatsen is beperkt maar het aantal kinderen dat in de stad aankomt, stijgt.

Het stadsbestuur luidde deze maand de noodklok over de Afghaanse kinderen. Ze ontvluchten hun vaderland zonder ouders en worden, eenmaal in Frankrijk, nauwelijks beschermd. Met alle risico's van dien. Ze laten zich maar moeilijk traceren, begeleiden en helpen omdat ze vaak op doorreis zijn.

'We hebben nu vele tientallen, zowat honderd minderjarige vluchtelingen die in hun eentje op straat leven in Parijs', vertelt Myriam El Khomri, schepen voor Jeugdzorg. 'Daar zorgen hulporganisaties zo goed mogelijk voor. Als lokale overheid hebben wij nog eens 715 gevluchte kinderen onder onze hoede. We bieden ze een bed, maar ook hulp zoals onderwijs en begeleiding. Die kinderen komen hoofdzakelijk uit Afghanistan, maar ook uit landen als Ivoorkust en Congo.'

De afgelopen zomer was er een piek. In drie maanden tijd telden hulpverleners vijftig nieuwe Afghaanse minderjarigen. En dat waren alleen de kinderen die geregistreerd werden. Een onbekend aantal arriveert in Parijs zonder dat iemand er erg in heeft. 'De immigratie-autoriteiten in Italië en Griekenland werden strenger. Dan zoeken vluchtelingen een nieuwe bestemming, zoals Frankrijk', zegt El Khomri.

Ze besloot twintig extra opvangplaatsen beschikbaar te stellen. 'Maar deze problematiek gaat ons als Parijs te boven. We kunnen dit niet alleen oplossen, we willen dat de regering haar verantwoordelijkheid neemt en de zorg voor deze mensen op zich neemt.'

Maar dat is juist níet de bedoeling van de regering. Sinds vorig jaar is in de wet vastgelegd dat het de departementsoverheden zijn die voor opvang en bescherming zorgen. 'Maar Parijs is een geval apart', zegt wethouder El Khomri. 'Wij zijn toch niet te vergelijken met een plattelandsdepartement als Corrèze? Wij krijgen veel meer vluchtelingen en problemen op de stoep.'

Op het Place du Colonel Fabien heeft de menigte zich inmiddels op de tweede bus gestort. Opnieuw verdringen tientallen mannen met tassen en koffers zich bij de deur.

'Zo gaat het dus al vier jaar', zucht directeur Henry van France Terre d'Asile. 'Elke avond staan die mannen hier, in de hoop op een slaapplaats. Het bestuur van Parijs is nu eindelijk wakker geworden en heeft extra bedden beschikbaar gesteld. Maar het is nog lang niet genoeg. Kijk maar rond.' Ook de tweede bus rijdt vol weg, naar een warm onderdak voor één nacht, maar de stoep staat nog vol met wachtenden.

Een structurele oorzaak voor de toegenomen problemen in Parijs vormt de sluiting in 2003 van 'Sangatte': het opvangkamp bij Calais waar soms meer dan duizend vluchtelingen opeengestapeld verbleven. Vanuit het kamp poogden vaak honderden vluchtelingen per dag en nacht de illegale oversteek naar Groot-Brittannië te maken.

Sinds het kamp werd opgedoekt, is Parijs uitgegroeid tot nieuwe 'opvangplaats', al dan niet bedoeld om even tot rust te komen, nieuwe contacten te leggen en dan door te reizen naar andere landen. Rond de parken en pleinen bij Gare du Nord en Gare de l'Est slapen 'snachts overal illegalen.

'De regering wil er niks aan doen', zegt Pierre Henry. 'Ze is bang dat Frankrijk aantrekkelijker wordt voor vluchtelingen als ze deze mensen opvangt. En de vluchtelingen durven zich niet te melden. Want als dan uitkomt dat ze via Italië of Griekenland zijn gekomen, worden ze meteen teruggestuurd naar dat land. Dat zijn de Europese afspraken binnen het Verdrag van Dublin. Maar wat je hier vanavond op straat ziet, bewijst dat Europa niet in staat is deze humanitaire problemen op te lossen.'

Zakir wil vanavond wel vertellen hoe hij gereisd is. De Afghaanse jongen, 15jaar oud, is net als Ali alleen aangekomen in Parijs, zonder ouders. 'Ik ben vanuit Rome naar Frankrijk gekomen, met de trein naar Nice. En toen met de trein naar Parijs. Mijn ouders zijn nog in Afghanistan.'

Zakir loopt op gympen. Zijn haar is opvallend netjes gekapt, hij spreekt Engels, maar zijn gezicht verraadt zijn nog jonge leeftijd. 'Ik ben nieuw hier, ik ken niemand, dus ik heb geen idee wat er gaat gebeuren. Ik hoop dat de mensen hier me kunnen helpen.'

De laatste bus is vertrokken van Place du Colonel Fabien. De jongens en mannen die vanavond overblijven, vertrekken. Ze lopen naar het Canal Saint Martin verderop en naar Gare de l'Est en Gare du Nord. Daar slapen ze, op beschutte plekken langs het kanaal, in parken en onder dekzeilen bij de stations.

'Het is gevaarlijk, ze lopen veel risico's', vertelt Dominique Bordin die tussen de jongens rondloopt en zich bij France Terre d'Asile met de minderjarigen bezighoudt. 'Je hebt er die in de criminaliteit terecht komen en meisjes belanden nog wel eens in de prostitutie. Er zijn altijd wel mensen die hier rondlopen en dan jongens benaderen en ze hulp en onderdak aanbieden. Maar met de verkeerde bedoelingen. We zien wel eens oudere mannen rondhangen die, als de bussen weg zijn, een jonge jongen benaderen en vragen of ze mee naar hun huis komen.'


DS, 26-12-2008 (Frank Renout)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

Het is erg genoeg als je van zo klein al geen onderdak of thuis meer hebt. Die kinderen zweven al een half jaar rornd om in Parijs terecht te komen en eenmaal als ze ginder aangekomen zijn, is hun zoektocht naar een thuis nog niet beëindigd. Voor deze kinderen is het leven hard. Het zijn eigenlijk geen kinderen meer omdat ze nu al zoveel problemen hebben en al spartelend een uitweg proberen te zoeken. Het is dan ook logisch dat veel van deze jongeren zich in de criminaliteit of prostitutie gaan storten. Dit is erg genoeg, maar het is nu eenmaal de realiteit.

Realiteit is altijd hard en zal ook zo blijven tot deze planeet uiteenspat. Die kinderen worden te snel volwassen, gaan in de onderwereld (criminaliteit of prostitutie) en zijn misschien goed beschadigd. Maar mensen moetne kunnen eten, las je niet moesten eten zou het leven veel mooier zijn maar we kunnen er niks aan doen.