Yes, we can


Music for Life, dat deze keer geld inzamelt voor het ver-van-mijn-bed-probleem van vrouwen die vluchten voor de oorlog, behaalt vandaag wellicht toch een nieuwe recordopbrengst.


De Babyrun die deze week plaatsvond en de actie Hart voor Handicap van deze krant waarvan de Babyrun deel uitmaakt, kennen ook een uitzonderlijke succes: 50.000 euro alleen al de laatste twee weken.

Pastoor Scheelen van de Sint-Pauluskerk bij het Schipperskwartier in Antwerpen, een kampioen van de aloude hand-tot-hand-hulp aan armen onder wie veel asielzoekers, noteert eveneens een recordbedrag.

En dat ligt niet aan de inflatie, maar aan het feit dat mensen bereid zijn en blijven anderen te helpen, alle verhalen over individualisering, cocooning, crisissen en groeiende hebzucht ten spijt. Mooi zo!

Er zijn er die meewarig doen daarover, over de motieven ('Ze sussen hun geweten', 'Ze zijn meer geïnteresseerd in het spel of de media-aandacht') en over de effecten ('Het is een druppel op een hete plaat').

Dat is fout. Die hulp, de vrijgevigheid, de show errond moeten met kritische zin benaderd worden, maar de duizenden mensen vernederen die daarvoor de kou trotseren, dagen of nachten opofferen, of in de geldbuidel tasten, dat is onterecht. Het effect van die acties moet ook kritisch benaderd worden, maar het effect van de tafel vegen is onrechtvaardig. Music for Life lost geen oorlog op, maar de honderden of duizenden vluchtelingen die opgevangen worden dankzij deze hulp, doen daar niet meewarig over.

Bovendien, en dat is de les van deze acties, is er geen tegenstelling tussen het individueel kleinschalig engagement van mensen en het collectief aanpakken van problemen. Integendeel.

Het feit dat een Vlaamse minister van Welzijn het zich niet kan veroorloven - gesteld dat hij dat al zou willen - de wachtlijsten voor gehandicapten verder te laten aangroeien, heeft te maken met het feit dat hij weet dat de actiegroepen die hem achter de veren zitten, zich gesteund weten door de vele duizenden die individueel een duit in het zakje doen voor acties en campagnes voor personen met een handicap.

Het feit dat de politiek weet dat zij het wat verwaterde armoedebeleid weer hoger op de politieke agenda moet plaatsen, heeft te maken met de wetenschap dat duizenden en duizenden mensen te mobiliseren zijn voor kleine daden ter bestrijding van de armoede.

Zelfs met kleinschalige acties en geldinzamelingen kunnen we dus vaak meer veranderen dan velen denken. Yes, we can. Barack Obama heeft meer gelijk met die zin dan velen dachten.

Het mooiste voorbeeld daarvan is de actie Schone Kleren. Wat haalt het uit te betogen voor een kledingketen die inkoopt bij bedrijven die kinderarbeid gebruiken? Het heeft geholpen. Het overtuigde bedrijven. Het was een krachtige aanvulling op het beleid van de Internationale Arbeidsorganisatie. Yes we can.


24-12-2008 (GUY TEGENBOS)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB