Ouders vertellen regelmatig een leugentje tegen hun kinderen. Volgens een Brits onderzoeksbureau vertelt een gemiddelde Britse ouder gemiddeld 3000 leugentjes tijdens de opvoeding van een kind.

Meest voorkomende leugen is het verhaaltje dat Sinterklaas alleen cadeautjes geeft aan lieve kinderen. Ook populair: het popeyeverhaal! Liefst 49 procent van de ondervraagden zegt tegen hun kinderen dat ze sterker worden van spinazie. Over het kanaal zegt zestig procent van de ouders ook dat hun kinderen vierkante ogen krijgen als ze te veel naar de televisie kijken. De verbazing van de onderzoekers was het grootst bij de uitkomst dat een kwart van de ouders hun kinderen vertelt dat hun geslachtsdelen eraf vallen als ze er teveel mee spelen.

Tachtig procent van de ouders zei te liegen om hun kinderen te beschermen. De helft zegt niet te waarheid te zeggen als ze het antwoord op een vraag niet weten.

http://www.gva.be

__________________
Wat als het oorlog was...
en er ging niemand naartoe?

Ik schrik hier eigenlijk niet van. Gemiddeld 3000 leugentjes klinkt misschien wel veel, maar er zijn veel leugentjes die als doodnormaal worden beschouwd. Zo onder andere het voorbeeld van Sinterklaas. Aan kindjes wordt gezegd dat ze alleen cadeautjes krijgen als ze braaf zijn, maar het zijn toch niet alleen de ouders die dit leugentje vertellen?! 'Sinterklaas' vraagt altijd zelf aan het kind of het wel braaf is geweest en in sommige liedjes wordt het zelfs gezongen: 'wie zoet is krijgt lekkers, wie stout is de roe'. Zo zijn er zeker nog meerdere voorbeelden van leugentjes. Het voorbeeld van de geslachtsorganen die er af zouden vallen als je er te veel mee speelt, vind ik eigenlijk maar vreemd. Zelf heb ik dit nog niemand tegen een kind horen vertellen en ik denk ook niet dat het gezegd wordt om het kind te beschermen! Gemiddeld 3000 leugentjes, het klinkt veel, maar het verbaasd mij niet.

Een onderwerp waar we daarstraks nog een lange discussie over hebben gehouden tijdens de les. Zijn leugentjes om bestwil wel algemeen aanvaardbaar? In dit geval gaat het over het vertellen van leugentjes door ouders aan hun kinderen. Zijzelf zien dit als leugentjes om bestwil want ze menen het te doen om hun kinderen te beschermen. Als ik dan eventjes het voorbeeld van Sinterklaas weer aanhaal, dan vraag ik mij af waar de bescherming terug te vinden is. ELK kind komt vroeg of laat te weten dat het niet de lieve oude man met de witte baard is die hun biertjes opdrinkt en hun schoentjes met speelgoed en lekkers vult, maar de eigen papa of mama. Dit is een grote teleurstelling voor het kind. Waarom niet gewoon 6 december als dag nemen van het kind, waarbij het een extraatje krijgt als hij braaf is geweest? Begrijp me echter niet verkeerd, want voor mij moet Sinterklaas niet afgeschaft worden. Het is de traditie die dit feest voor de kleintjes heeft ingeroepen en daar wil ik niets aan veranderen. Als je dit zou veranderen, dan moet je heel veel gaan veranderen want de mens zit nu eenmaal zo in elkaar dat hij alles probeert in een kader te plaatsen door er een verhaaltje rond te verzinnen zodat het voor iedereen goed lijkt. De leugentjes om bestwil zijn misschien eigen aan deze tijd, maar neem bijvoorbeeld "de christelijke kerk", diegene die zegt dat liegen een zonde is, is gewoon één grote leugen op zich als je het nader bekijkt. En is het dan niet goed? Neen, want het geeft steun en geloof aan de mensen. Het is mooi ingekleed en als het dan de mensen kan helpen in moeilijke tijden, waarom dan niet?
Bij het lezen van het artikel viel mijn frank (euro) dat je inderdaad bijvoorbeeld tijdens het babysitten veel leugentjes vertelt zonder dat je beseft dat het echt om leugens gaat. Bijvoorbeeld: Het kind zaagt heel de tijd om snoepjes en dan geef je een snoepje en de rest houd je achter en je zegt: "De snoepjes zijn op." Het kind zal er genoegen mee nemen en zal niet dik worden van het te veel snoepen. Zelf ben je bovendien van het gezaag vanaf. Goed voor beide partijen dus. Maar misschien is het omdat ik zelf een individu ben van deze maatschappij dat ik er zo over denk dat het niet echt slecht is.

3000 leugens is inderdaad heel veel, maar vaak is het voor het kind zijn eigen goed dat het niet de volledig waarheid kent. Zoals bijvoorbeeld Sinterklaas, het is inderdaad een leugen, maar het is goed voor de kinderen. Stel je voor dat je ouders niet mee zouden doen met deze traditie, ik denk dat dit dan nog pijnlijker is voor het kind als ze ermee geconfronteerd worden dat de goede man bij alle andere kinderen langskomt en bij hem/haar niet. Oke, het is een grote ontnuchtering en klap voor jonge kinderen als later dan toch blijkt dat Sinterklaas niet echt bestaat, maar tegen die tijd snappen de kinderen dit beter, maar natuurlijk nog niet helemaal.
Nog een andere leugen is de tandenfee, dit is een mooi verhaal om de pijn van de kinderen te verzachten. De kinderen zijn vaak helemaal van slag als ze hun tandjes beginnen te verliezen, maar dan komt de tandenfee en neemt het leed toch voor een deel weg. Ik vraag mij af waarom deze kleine leugentjes niet zouden mogen als je weet dat je je kind er mee kan opvrolijken, ookal kan de uiteindelijke waarheid hard aankomen, ze hebben er toch maar leuke momenten aan over gehouden.