Een op de drie Vlamingen spaart niets

De Vlamingen zijn het erover eens: het leven is duurder dan een jaar geleden. Bijna zes Vlamingen op de tien kunnen daardoor minder sparen dan een jaar geleden en bijna een op de drie spaart helemaal niets. Dat blijkt uit een enquête bij ruim duizend Vlamingen.

Vijfennegentig procent van de ondervraagden vindt dat het leven (veel) duurder is geworden op een jaar tijd. Jongeren hebben iets minder last van de stijgende levensduurte dan 50-plussers. Vooral mensen met een vervangingsinkomen, arbeiders en bedienden vinden het leven duurder geworden; landbouwers, bedrijfsleiders en vrije beroepen voelen dat minder aan.

Bijna een Vlaming op de drie spaart niets. Bij mensen met een vervangingsinkomen is dat aantal dubbel zo hoog. Bij de werkzoekenden slagen vier op de tien er niet meer in nog te sparen en ook alleenstaanden hebben het moeilijk. Zij die wel nog sparen, zijn kaderleden, mensen met een vrij beroep en ook veel jongeren. De helft van de Vlaamse spaarders kan nu 50 tot 149 euro minder sparen per maand dan een jaar geleden. Bij bijna een op de tien is het verschil meer dan 200 euro per maand.

Bron: http://www.gva.be, 23/02/2008

Mijn mening: Iedereen merkt het, het leven wordt steeds duurder met als gevolg dat de 'modale burger' weinig tot bijna niets kan sparen. De rijke burgers daarentegen kunnen blijven sparen met als gevolg dat zij nog rijker worden en de 'modale burgers' steeds armer. Hierdoor wordt de kloof tussen arm en rijk steeds groter. Dit is volgens mij dan ook een goed voorbeeld van het Mattheuseffect : wie heeft zal nog meer gegeven worden, wie niet heeft zal wat hij heeft nog ontnomen worden...

Bijlage: Grafieken:
- Is het leven duurder of goedkoper geworden het voorbije jaar?
- Hoeveel spaart u per maand?
- Spaart u gemiddeld meer of minder per maand dan een jaar geleden?
- Hoeveel spaart u minder?
Bron: Het Nieuwsblad, 23/02/2008

Bijgesloten Plaatje(s)

 

Het is echt verschrikkelijk hoe duur alles geworden is. Ik denk dat de idee van huisje tuintje boompje stilaan gaat verdwijnen. Niet?

Je kan bijna zeggen dat het niet meer verantwoord is om als koppel tweeverdieners nog te beginnen bouwen. Ik zie het zeker niet zitten als ik zo is een kijkje neem naar de prijzen.

Mijn vraag hierover is: kunnen de mensen van tegenwoordig nog sparen? Het leven is zo duur geworden, dat er mensen zijn die van hun maandloon maar weinig overhouden.

Ook de jeugd kan volgens mij niet sparen. Wanneer ze een gsm hebben, en ze zien (een volgens hen) beter model, willen ze die gsm direct kopen. Ik geef hier nu het voorbeeld van een gsm, maar er zijn nog ontzettend veel andere boodschappen... Ze doen dat nu, maar ook later zullen ze dit doen.

'Uw rekeningstand: 1 euro en 5 cent'
'Armoede bestaat wel degelijk, zelfs in onze eigen straat. Maar er is geen verontwaardiging meer, geen kwaadheid. Het lijkt wel of armoede aanvaard wordt.'

Het is ook altijd wat. Gisteren vergat Andy (18) zijn behangersbroek op de bus. Een nieuwe broek verdorie, ze had 46,18 euro gekost. En Alicia (7) kwam alweer met luizen thuis. Lap, weer 17 euro lichter. Speciale shampoo van de apotheker is duur, en met één fles kom je niet toe om een achtkoppig gezin te ontluizen. Een tegenvaller, zo op het eind van de maand, en het stempelgeld van moeder Claudine (37) komt pas over vier dagen. Dan moet Electrabel maar een maandje wachten. En die deurwaarder van Belgacom. En het eten? 'Ik zal wel een kilo vlees bij mijn zus gaan vragen.' Scènes uit het huishoudboekje van een arm gezin.

'Kom je bij ons wonen?' vraagt Kenny als ik voor de derde keer bij hen op bezoek ga. Het ventje van acht heeft zijn haar rood gespoten, het is toch vakantie. 'Naar je kamer!' roept vader Bernard. 'Laat mama nu eens met die mevrouw praten!' Kenny pruilt en doet alsof hij luid snikkend naar zijn kamer loopt, maar in het voorbijgaan geeft hij grijnzend een tik tegen mijn billen: 'Wanneer gaan wij eens wandelen, poepke?' Zijn moeder draait met haar ogen. 'Allez, waar heeft hij dát weer opgepikt?'

Claudine zit met mij aan de tafel in een halfdonkere huiskamer. Voor haar ligt een stapel rekeningen en een groot schrift waarin ze, op ons verzoek, al haar inkomsten en uitgaven per maand neerpent. We willen weten wat het concreet betekent voor een kroostrijk gezin in Vlaanderen om voortdurend aan de rand van de dieperik te bengelen.

Claudine en Bernard wonen in een huurhuis, ergens in de streek boven Ninove, met hun zes kinderen: Andy (18), Dimi (13), Monaco (11), Kenny (8), Alicia (7) en Posh (5). Claudine is de enige kostwinner in het gezin. Bernard (50) heeft geen inkomen. Hij heeft jarenlang gewerkt als foorreiziger, tot zijn autoscooter vier jaar geleden werd gepikt. Sindsdien komt alles op Claudines schouders terecht. Ze gaat een paar dagen per week schoonmaken bij mensen thuis, via een uitzendbureau dat werkt met het systeem van dienstencheques: daarmee verdient ze tussen de 300 en de 400 euro. Aangevuld met haar stempelgeld (ongeveer 600 euro) en het kindergeld (1.200 euro) maakt dat een goeie 2.100 euro per maand.

Claudine «Daar moet ik alles van betalen. Mijn huishuur, mijn deurwaarders, mijn verzekeringen, elektriciteit en water, telefoon... En als dat er allemaal af is, heb ik nog 500 euro over om een hele maand met mijn man en zes kinderen van te leven.»

500 euro: dat is net geen 3 euro per persoon per dag.

Kopje koffie?

In België leven 700.000 mensen in permanente armoede; anderhalf miljoen mensen leven op de armoedegrens. Om armoede zo objectief mogelijk te definiëren, hanteren Europese onderzoekers en beleidsmakers een inkomensgrens. Een alleenstaande geldt als arm als hij minder dan 850 euro verdient. Voor een koppel is dat 1.233 euro, voor een alleenstaande met kinderen 1.315 euro. Het leefloon dat het OCMW hier in België uitkeert, ligt ver onder de armoedegrens. Voor een alleenstaande is dat 683,95 euro, voor samenwonenden 455,96 euro, voor personen met een 'gezinslast' 911,93 euro - en dat bedrag is voor elk gezin hetzelfde, ongeacht het aantal kinderen.

Claudine en Bernard zitten met hun zes kinderen en één kostwinner ver beneden het vriespunt. Ze werken graag mee aan de reportage, maar dan wel anoniem - ze willen niet dat hun kinderen op school worden nagewezen. We zijn bij hen terechtgekomen via Lieven De Pril, vormingswerker bij Welzijnszorg, dat via zo'n honderdvijftig projecten in Vlaanderen en Brussel de armoede bestrijdt.

Lieven De Pril «Er zijn ondertussen genoeg cijfers die aangeven dat armoede wel degelijk bestaat, en vaak zelfs in je eigen straat. Maar er is geen verontwaardiging meer, geen kwaadheid. Het lijkt wel of armoede aanvaard wordt. Mensen in armoede schamen zich, ze steken zich weg omdat ze altijd te horen krijgen dat ze het zelf gezocht hebben en dat ze luie, werkloze profiteurs zijn. Als je bij zo'n gezin over de vloer komt, besef je dat dat niet waar is. Overleven in armoede is zwáár, zeker voor gezinnen met kinderen.»