Samenwerken of samen verliezen


Het was verre van netjes wat afgelopen dagen te zien was op het politieke toneel. Na maanden van diepe politieke crisis hadden de partijen ook nog eens twee weken ruzie nodig voor ze een interimregering konden vormen. Het ging echt niet meer om beleid, om visie, maar puur om partijbelangen en persoonlijke vetes.


Er kan daarop heel cynische commentaar gegeven worden. En dat moet ook gebeuren. Maar de essentie van het verhaal zit nog dieper.

De essentie is immers dat de politieke krachten van dit land er niet meer in slagen een regering te vormen. Ze vinden over niets nog overeenstemming.

Daar gaat het om. Dat heeft te maken met de diepe meningsverschillen tussen de twee landsdelen. En ook met de fragmentatie van de politieke krachten in beide landsdelen. Maar het resulteert hoe dan ook in het onvermogen om op federaal niveau nog over iets overeenstemming te vinden.

De hoofdconclusie van dit verhaal ligt dan ook voor de hand. Ze is hier al eerder verdedigd op grond van andere overwegingen. Nu stoelt ze op het naakte feit dat er federaal nauwelijks nog overeenstemming te vinden is over wat dan ook. Het gezond verstand zegt dan: vertrouw aan dat niveau zo weinig mogelijk toe. Verschuif de beslissingen in alle materies waarin dat enigszins kan, naar het niveau waar sneller en efficiënter bestuurd kan worden: de deelstaten.

De partijcongressen gaven gisteren zonder enthousiasme hun fiat aan een interimregering: omdat de bevolking het anders niet meer begreep en het buitenland nog minder, en omdat er op korte termijn toch een aantal beslissingen genomen moet worden.

Het zijn uitzendkrachten die ingehuurd worden voor drie maanden, een trimester: van de kerst- tot de paasvakantie. Als ze goed werken, mogen ze blijven: ze moeten dan voor Pasen overeenstemming vinden over een echte regering die de staat hervormt, de budgettaire problemen oplost en de sociaal-economische trein op de rails houdt.

Degenen die dat moeten uitwerken, stonden tot gisteren met getrokken messen tegenover elkaar. Dat wordt dus een hondsmoeilijke klus.

Nog voor de start ging het al even mis, en dan nog wel door een verklaring van degene die deze ploeg moet bijeenhouden. Guy Verhofstadt verklaarde, blijkbaar zonder dat dit met iedereen overlegd was, dat hijzelf een voorstel zou lanceren over de heetste klus: de staatshervorming; terwijl hij die opdracht toevertrouwd had aan zijn eigen grote opponent: Yves Leterme.

Op die manier gaat dit niet lukken. En als het niet lukt binnen drie maanden, zal het land politiek in een nog diepere crisis terechtkomen. Dan verliezen de betrokken partijen hun legitimiteit.

Ze spelen het zogenaamde prisoners game uit de speltheorie: ofwel werken ze samen en beperken ze het gezamenlijke verlies, ofwel verliezen ze allemaal.


DS, 21-12-2007 (Guy Tegenbos)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB